สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 302

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าจี้อี้เกลียดเธออย่างมากไปแล้ว

เธอออกมาจากห้องทำงานผู้จัดการใหญ่ รู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก

ความกังวลในใจของฉันได้ถูกขจัดไปแล้วในเวลานี้

เธอคิดถึงเฟิงจิ่งเหยาที่ยุ่งเป็นระวิงกับเรื่องนี้ ก็ตื้นตันใจ

ภายใต้แรงกระตุ้น เธอก็หยิบโทรศัพท์โทรออกไปโดยไม่รู้ตัว

จนได้ยินเสียงอ่อนโยนของเฟิงจิ่งเหยาในโทรศัพท์ เธอจึงสะดุ้งตกใจสติกลับมา

"มีอะไรหรอ?"

กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงหนานุ่มราวกับเชลโล่ ก็สติกลับมา

"เปล่า ไม่มีอะไร"

เธอปกปิดอารมณ์ของตนเองด้วยความหงุดหงิด เพิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่ตนเองพูดไปนั้นไม่ถูกต้อง จึงพูดเยียวยาว่า : "เอ่อ ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไร ฉัน……”

"หื๊ม?"

เฟิงจิ่งเหยาถามแล้วยิ้มเบาๆ

กู้ฉางฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ บังคับไม่ให้ในใจสั่นไหว กัดปากพูดว่า : "เย็นนี้คุณว่างไหม? ฉันอยากเลี้ยงข้าวคุณ"

เฟิงจิ่งเหยาเลิกคิ้ว เพียงแต่ว่ายังคงตอบกลับ

"ได้ หลังเลิกงานฉันจะมารับคุณ"

กู้ฉางฉิงพยักหน้า ไม่นานก็วางสายไป

เธอเรียกรถกลับตระกูลเฟิง ไม่รู้ทำไมเย็นนี้ถึงนึกอยากไปทานอาหารเย็นด้วยกันกับเฟิงจิ่งเหยา เริ่มเลือกชุดโดยไม่รู้ตัว

มั่วหลีผ่านมาพอดี จ้องมองกู้ฉางฉิงที่เลือกเสื้อผ้าอยู่ไม่ขาด แววตาก็เต็มไปด้วยความริษยาและโกรธแค้น

ไม่สบายใจจริงๆ จึงหยุดลงเล็กน้อย ก็อดรนทนไม่ไหวอยากจะออกไป

พอคิดถึงตรงนี้ เธออดไม่ได้ที่จะสงสารคุณผู้ชายที่ยุ่งอยู่กับงานในหลายวันมานี้ ก็ยืนอยู่หน้าประตูพูดเตือนสติด้วยความโกรธ : "คุณกู้ ฉันจะเตือนคุณให้นะ ความวุ่นวายที่นี่ผ่านไปแล้ว คุณอยู่บ้านอย่างสงบๆดีกว่า อย่าออกไปสร้างความเดือดร้อนให้คุณผู้ชายอีก"

ฉับพลันที่กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งทื่อไปชั่วขณะ เดิมทีหัวใจที่สั่นไหวก็สงบลงทันที จนถึงขั้นสับสนอลหม่านเล็กน้อย

เธอมองในกระจกยังมีความดีใจที่เหลืออยู่เมื่อกี้นี้ ในแววตาเต็มไปด้วยความอันตราย

เพียงเพราะเธอพบว่าไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เดิมทีเธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะอยู่ห่างๆ ก็ตกหลุมพรางลึกลงเรื่อยๆแล้ว

แม้ว่าจะเป็นมื้ออาหารหนึ่ง ก็เริ่มแต่งตัวเองไว้ล่วงหน้า อยากสวยที่สุดต่อหน้าเฟิงจิ่งเหยา

ทันใดนั้น หัวใจเธอก็สั่นไหวไม่หยุด

เพียงแต่ถูกปกปิดไว้เป็นอย่างดี

เธอเงยหน้ามองมั่วหลีที่มีสีหน้าเกลียดชังเธอ ยิ้มพูดว่า : "คุณมั่ววางใจเถอะ ฉันจะออกไปกับคุณผู้ชายของคุณ ดูเหมือนว่าคุณผู้ชายของคุณจะไม่ให้ฉันก่อเรื่องอย่างแน่นอน"

ถึงแม้ว่าเธออยากจะห่างเหินจากเฟิงจิ่งเหยา แต่สถานะของเธอในเวลานี้ไม่สามารถที่จะให้ใครยั่วยุได้ง่ายๆ

มั่วหลีถูกคำพูดของเธอทำให้จนปัญญาที่จะโต้แย้งกลับ ท้ายที่สุดก็ได้แต่จากไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ

รอเธอออกไป กู้ฉางฉิงก็เก็บสายตากลับมาแล้วยิ้มเจื่อนๆ

เห็นบนเตียงถูกปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้าที่เธอหยิบออกมาลอง

เธออดกลั้นความแปลกใจไว้ในใจ แล้วเก็บเสื้อผ้าเหล่านี้กลับไปในตู้ใหม่ ในเวลาเดียวกันก็บอกตนเองไม่หยุด เธอเป็นเจ้ามือในการเลี้ยงอาหาร เพราะเป็นการขอบคุณเฟิงจิ่งเหยาที่ช่วยเหลือเธอในหลายวันมานี้

เย็นในวันนั้น เฟิงจิ่งเหยาเลิกงานกลับมา กู้ฉางฉิงก็จัดการตนเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว

แม้เธอจะไม่ได้ตั้งใจแต่ตัวตัวเองให้สุดความสามารถก็ตาม แต่เสน่ห์ที่อ่อนโยนสง่างามเฉพาะตัวนั้นทำให้ปราศจากปัญหา ทำให้คนเจริญหูเจริญตา

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเธอนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ดูเหมือนว่ารอตนเองอยู่ หัวใจก็ดูเหมือนว่าถูกยัดด้วยปุยฝ้าย ทั้งอบอุ่นทั้งอ่อนโยน

เขาไม่ได้พบว่าตัวเขาเอง อารมณ์ที่แสดงออกบนใบหน้าของเขาอ่อนโยนขึ้นมาก

"ฉันกลับมาแล้ว รอฉันอาบน้ำแป๊ปหนึ่งนะ แล้วเราออกไปกัน"

เขาชี้แจงเบาๆ กู้ฉางฉิงพยักหน้า

ไม่นาน เขาก็เปลี่ยนชุดสูทแล้วเดินลงมา

"ไปกันเถอะ"

เขายื่นมือออกมาที่กู้ฉางฉิง ดูเหมือนว่าคิดจะจับมือเธอเดินออกไป