สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 316

นายท่านเฟิงไม่รู้เงื่อนไขที่ทั้งสองคนตกลงกัน หลังจากเข้าไปในห้องรับแขก ถามอย่างเป็นห่วงว่า : "ตามหาฉางซินเจอแล้วใช่ไหม?"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า : "หาเจอแล้ว เพียงแต่อาการไม่ค่อยดีนัก"

เขาพูดอาการของกู้ฉางฉิงสั้นๆ นายท่านเฟิงได้ฟัง ก็โกรธอย่างมาก

"สะใภ้ใหญ่ นี่คุณกำลังยุ่งวุ่นวายนะ ทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร? ถ้านี่ถูกแพร่ออกไป คนอื่นจะคิดว่าตระกูลเฟิงของเราทารุณลูกสะใภ้!"

นายท่านเฟิงตำหนิต่อหน้า คุณนายเฟิงได้แต่กัดปาก ทว่าในใจก็เกลียดกู้ฉางฉิงอย่างถึงที่สุด

ส่วนเฟิงจิ้งหยวน นายท่านเฟิงก็ได้ทราบเรื่องราวทั้งหมด ไม่มีความคิดเห็นต่อการลงโทษของเฟิงจิ่งเหยา

"ยัยจิ้งหยวนนั่น ก็ควรจะดัดนิสัย เรื่องนี้ให้คุณจัดการ รอฉางซินดีแล้วฉันจะไปดูอีกที"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า จากนั้นทั้งสองคนก็พูดคุยกันเล็กน้อย นายท่านเฟิงก็ออกไป

รอนายท่านเฟิงไป เฟิงจิ่งเหยามองไปทางคุณนายเฟิงที่นั่งไม่สบอารมณ์อยู่บนโซฟา ทิ้งคำพูดไว้ว่าจะไปโรงพยาบาล แล้วก็ออกไปเลย

อย่างไรเสียตอนนี้มั่วหลีอยู่โรงพยาบาลคนเดียว เขาไม่วางใจมากนัก

……

วันต่อมา กู้ฉางฉิงก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา

เธอมองเพดานบนหัวที่ขาวราวกับหิมะ ไม่ตอบสนองอยู่สักพัก

เป็นเวลานาน เธอจึงเข้าใจได้เองว่านี่คือห้องผู้ป่วย ในใจก็สงสัยไม่หยุด

เธออยู่บ้านเช่ามาใช่หรอ? มาอยู่โรงพยาบาลได้อย่างไร?

เวลานี้ ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก เฟิงจิ่งเหยาถือโทรศัพท์เดินเข้ามา

"ตื่นแล้วหรอ? ยังรู้สึกไม่สบายอยู่ไหม?"

เขามองกู้ฉางฉิงที่สีหน้าว่างเปล่า รีบเข้าไปถามด้วยความห่วงใย ด้วยสีหน้าอ่อนโยน

กู้ฉางฉิงมองเฟิงจิ่งเหยาอย่างตกตะลึง

"คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? คุณไม่ได้……”

เธอถามอย่างแปลกใจ พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกเฟิงจิ่งเหยาพูดตัดบท

"วางใจเถอะ ฉันไม่เป็นไร"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นว่าเธอป่วยก็ไม่ลืมจะดูแลตน ในใจราวกับได้ดื่มน้ำผึ้ง ช่างหวานชื่น สีหน้าก็อ่อนโยนมากยิ่งขึ้น

"สรุปว่าคุณ ร้สึกอย่างไรบ้าง? ยังมีตรงไหนรู้สึกไม่สบายไหม ฉันจะให้หมอเข้ามาดู"

กู้ฉางฉิงส่ายหัว : "พอไหว แค่ยังมีมึนหัวเล็กน้อย"

เธอพูดจบ ก็นึกถึงคำถามของตนเองเมื่อกี้นี้ จู่ๆก็ตึงเครียดขึ้นมา

"ใช่สิ ฉันมาโรงพยาบาลได้อย่างไร?"

เธอกังวลมากว่าเฟิงจิงเหยารู้เรื่องบ้านเช่า

ถ้าเฟิงจิ่งเหยาหาเธอเจอ เธอต้องคิดอย่างหนักว่าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร

ถึงอย่างไรตอนนี้เธอเป็นกู้ฉางซิน คุณหนูลูกสาวคนเดียว จะไปอยู่บ้านหลังเก่าๆเช่นนั้นได้อย่างไร

เพียงแต่เห็นได้ชัดว่าความกังวลของเธอนั้นมากเกินไป

เฟิงจิ่งเหยามาได้ตอบกลับอย่างผิดปกติใดๆ : "พ่อคุณตามหาคุณเจอ ก็เลยมาส่งที่โรงพยาบาล"

กู้ฉางฉิงได้ยิน ขมวกคิ้วเล็กน้อย แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะโล่งอก

"ที่แท้เป็นก็อย่างนี้"

เธอพูดเบาๆ ประกอบความซีดเผือดบนใบหน้า จู่ก็ทำให้เฟิงจิ่งเหยารู้สึกสงสารอย่างมาก

โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงเธอที่อยู่ในอาการหมดสติ ก็น้อยใจ

"ขอโทษนะ ไม่เป็นธรรมกับคุณเลย"

จู่ๆเขาก็กอดกู้ฉางฉิง พูดเบาๆข้างหูเธอ

กู้ฉางฉิงถูกเขาเอาเข้าอยู่ในอ้อมกอด ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ หลังจากนั้นจึงได้สติกลับมา ได้ยินความเจ็บปวดใจในคำพูดของเขา ฉับพลันก็รู้สึกได้ว่าการโอบกอดนี้ ความไม่เป็นธรรมก่อนหน้านั้นที่ได้รับก็หายไปหมดสิ้น

เธอจับชายเสื้อของเฟิงจิ่งเหยาแน่น ทำให้ตนเองผ่อนคลายแล้วเอนกายในอ้อมกอดของเขา

"คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟังคำพูดนี้ ในใจก็อ่อนลงจนกลายเป็นน้ำ

เขากอดกู้ฉางฉิงแน่น จูบที่กระหม่อมของเธอ

และฉากนี้ก็ถูกมั่วหลีกลับมาเห็น ก็อิจฉาริษยาจนหน้าบิดเบี้ยว