สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 318

กู้ฉางฉิงไดฟังคำพูดของมู่เฉาเกอ ก็ทำอะไรไม่ถูก มักจะรู้สึกว่าในคำพูดของเธอมีอะไรซ่อนอยู่ แต่ก็คิดไม่ออกว่าผิดแปลกตรงไหน

แต่เฟิงจิ่งเหย่ไม่ได้คิดมาก กลับกันไม่ได้รู้สึกอะไรต่อคำพูดนี้ของเธอ

"ที่แท้ในสายตาของคุณ ฉันเป็นคนที่ไม่แยกถูกผิดขนาดนี้เลยหรอ?"

เขาเลิกคิ้วถาม ทำให้มู่เฉาเกอหัวเราะ แล้วโต้เถียงกับเขาขึ้นมา

ภาพที่ทั้งสองคนคุยเล่นหยอกล้อกัน ทำให้กู้ฉางฉิงไม่สบายใจอย่างมาก รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งทื่อ

มุ่เฉาเกอเห็น ก็ยิ้มได้มากขึ้น

มั่วหลีมองอยู่นอกประตู ถึงแม้ว่าจะอิจฉา เพียงแต่เห็นใบหน้าของกู้ฉางฉิงที่ไม่สบายใจ ในใจก็มีความสุขมาก

เพียงแต่ภาพนี้อยู่ได้ไม่นาน เฟิงจิ่งเหยาที่เห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของกู้ฉางฉิง ก็เดินเข้าไปอย่างห่วงใย

"เป็นอะไรไป? ร่างกายอ่อนล้าใช่ไหม?"

เขาประคองกู้ฉางฉิง เธอก็เลยปรับเบาะแล้วเอาหมอนอิงให้เธอ ดูแลอย่างดี ทำให้หัวใจของกู้ฉางฉิงที่รู้สึกขมขื่นก็ดีขึ้นมา

เพียงแต่เธอรู้สึกดีขึ้น ก็มีบางคนรู้สึกไม่สบายใจ

มู่เฉาเกอเห็นเฟิงจิ่งเหยาดูแลกู้ฉางฉิงก็ไม่อยากจะเชื่อ เฟิงจิ่งเหยาที่อยู่ในความทรงจำของเธอก็ราวกับคนละคน

ตอนนี้ความหึงหวงของเธอไม่สามารถปกปิดไว้ได้ จ้องมองกู้ฉางฉิง

เพราะแม้ว่าเธอจะสนิทสนมกับเฟิงจิ่งเหยามากว่าสิบปี จนถึงไปเรียนต่งประเทศด้วยกัน เธอก็ไม่เคยได้รับการปฏิบัติดูแลเช่นนี้กับเฟิงจิ่งเหยาเลย

ไม่ใช่แค่เธอ มั่วหลีก็อิจฉาจนตาแดงกล่ำ แต่เธอก็เคยชินเสียแล้ว

เวลานี้เธอดูถูกมู่เฉาเกออยู่ในใจ

เดิมทีคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะมีกลอุบายอะไร ตอนนี้ดูๆแล้ว สักนิดก็ไม่มี ไม่สามารถแย่งความสนใจของคุณผู้ชายได้เลย

กู้ฉางฉิงสัมผัสได้ถึงสายตาที่มุ่งร้าย ก็เงยหน้ามองโดยจิตใต้สำนึก

แต่ในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น สายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งร้ายนั้นก็หายไป แต่เธอกลับชนเข้ากับสานตาที่ยิ้มแย้มของมู่เฉาเกอ

"จิ่งเหยา คุณดูแลคุณกู้ดีจริงๆ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณจะดูแลใครได้ขนาดนี้ ทำให้ฉันอิจฉาจริงๆเลย"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ ความรู้สึกแปลกๆก่อนหน้านี้ก็กลับมา เพียงแต่ยังคงไม่ทีต้นสายปลายเหตุ แต่ทว่าเป็นเพราะคำพูดต่อไปของเฟิงจิ่งเหยา ใจก็สั่นเล็กน้อย

"เมื่อก่อนไม่มี ตอนนี้ก็ค่อยๆเรียนรู้ไปได้ อย่างไรเสียต่อจากนี้ก็ต้องดูแลเธอไปตลอดชีวิต"

เฟิงจิ่งเหยาพูดอย่างธรรมชาติมาก ผลคือคำนี้ออกมา ไม่ใช่แค่เขา ทั้งสามคนในห้องผู้ป่วยก็ต่างตกตะลึง

มู่เฉาเกอได้ยินเฟิงจิ่งเหยาพูดว่าตลอดชีวิต รอยยิ้มบนใบหน้าก็แทบจะกลายเป็นบึ้งตึง

และมั่วหลีที่หน้าประตูก็ริษยาจนแทบบ้าคลั่ง

คาดไม่ถึงว่าคุณผู้ชายของเธอจะอยากอยู่กับนังสารเลวนั่นไปตลอดชีวิต นังผู้หญิงสารเลวนั่นจะคู่ควรเหมาะสมได้อย่างไร?

ตรงกันข้ามกับความโกรธของพวกเธอ กู้ฉางฉิงรู้สึกทั้งประทับใจและกลุ้มใจ

เพราะเธอรู้ว่าคนที่เฟิงจิ่งเหยาต้องการอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ไม่ใช่เธอ แต่เป็นกู้ฉางซิน

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สังเกตการเปลี่ยนไปของผู้หญิงทั้งสามคน ในตอนนี้เขาตกใจกับความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของตนเองที่มีต่อกู้ฉางซิน

แต่ไม่นานเขาก็สงบลง ท้ายที่สุดถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น กู้ฉางซินก็ต้องอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต

เขาหยุดประเด็นนี้แล้วเอ่ยถามจุดประสงค์ที่มู่เฉาเกอมา

"ใช่สิ คุยนานขนาดนี้ ยังไม่ได้ถามเลยว่าคุณมามีธุระอะไร"

มู่เฉาเกอสติกลับมา แล้วฝืนยิ้ม ยิ้มพูดว่า : "เป็นเช่นนี้ ฉันคิดว่าโครงการกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว ฉันคิดว่าจะจัดการส่วนที่เหลือแล้วกลับบ้าน จะย้ายกลับไปวันนี้"

เฟิงจิ่งเหยาได้ฟังคำนี้ ก็แปลกใจเล็กน้อย

"ใกล้สิ้นสุดลงแล้วหรอ?"

มู่เฉาเกอพยักหน้า : "ใช่ ผลการวิจัยโครงการค่อนข้างดี ส่วนที่เหลือก็รอการตรวจสอบ"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน อดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างรู้สึกผิดว่า: "ต้องขอโทษด้วย ช่วงนี้เรื่องราวภายในบ้านค่อนข้างมาก เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นฉันที่มองข้ามไปเอง อีกทั้งไม่ได้ต้อนรับคุณให้ดี คุณก็จะออกไปแล้ว"