สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 321

เย่าซือก็เข้าใจผิดเหมือนกัน

เขาหรี่ตามองเฟิงจิ่งเหยาอย่างพินิจพิเคราะห์ สายตาเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม

"ดูแล้วว่าสิ่งที่คุณพูดนั้นไม่ผิด คุณไม่ใช่ผู้หญิงที่สำคัญสำหรับเขาสินะ"

เขากดเสียงต่ำพูดข้างหูมู่เฉาเกอ

มู่เฉาเกอจิตใจอึมครึม สายตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ

"ดังนั้นข้อเสนอก่อนหน้านี้ของฉัน คุณคิดดีแล้วหรือยังล่ะ?"

เธอพยายามทำใจให้สงบ พยายามต่อรองกับเย่าซืออีกครั้ง

เย่าซือหัวเราะออกมาเบาๆ "เธอนี่เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจจริงๆ ขนาดตอนนี้ยังไม่ลืมที่จะต่อรองฉัน"

มู่เฉาเกอไม่พูดอะไร รอคำตอบของเขา

แต่ทว่าตอนนี้เธอไม่รอคำตอบของเขาอีกแล้ว กลับไปขอความช่วยเหลือจากเฟิงจิ่งเหยาแทน

ในตอนที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันนั้น เฟิงจิ่งเหยาส่งสัญญาณบอกลูกน้องให้ไปช่วยเธอแล้ว

เพียงอึดใจเดียว มีคนพุ่งเข้าไปไปจู่โจมเย่าซือ และในขณะที่เขายังไม่รู้ตัว ก็พุ่งโจมตีเข้าอย่างแรง จึงทำให้รับมือกับการโจมตีนั้นไม่ทัน

เมื่อรอคนของเย่าซือรู้ตัว และกำลังจะโต้ตอบ กลับถูกคนของเฟิงจิ่งเหยารวบเอาไว้ได้แล้ว

เย่าซือสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่ากลายเป็นลูกไก่ในกำมือ เฟิงจิ่งเหยาบอกจะลงมือก็คือลงมือ

มู่เฉาเกอก็ตกใจไม่น้อย

ไม่รอให้เย่าซือข่มขู่เธอต่อไป เย่าซือก็ถูกโจมตีเข้า

เย่าซือจำใจต้องปล่อยมู่เฉาเกอ ไม่อย่างงั้นเขาอาจจะเจ็บจนถึงชีวิตได้

เฟิงจิ่งเหยาเห็นสถานการณ์แบบนี้รีบช่วยมู่เฉาเกอออกมา

เย่าซือจะขัดขวางก็สายไปแล้ว ทำได้เพียงแค่ดูมู่เฉาเกอถูกเฟิงจิ่งเหยาเอาตัวไป

"ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม?"

เฟิงจิ่งเหยาเมื่อเห็นมู่เฉาเกอกลับมาแล้ว ขมวดคิ้วถามออกไป กวาดสายตาไปสำรวจเธอ

มู่เฉาเกอนิ่งอึ้งไป กระพริบตาปริบๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ…"

เธอยังไม่ทันพูดจบ เซล้มลงหน้าเฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยารีบพยุงเธอ สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"เฉาเกอ?"

เขาเรียกเบาๆ ทว่าคนในอ้อมแขนกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ

เมื่อเห็นมู่เฉาเกอปิดตาสนิทในอ้อมแขน ใบหน้าซีดเผือด ใบหน้าอิดโรยจนน่าสงสาร

และเย่าซีที่ถูกคนจับกุมเอาไว้ก็เห็นฉากนี้เช่นกัน

คิ้วค่อยๆเลิกขึ้น เหมือนกับคิดอะไรสนุกๆออกแล้ว สายตายิ่งซุกซนขึ้น

"ถอยดิวะ!"

เขาออกคำสั่งกับบอดี้การ์ดด้วยน้ำเสียงเย็น

หลังจากเขาพูดออกไป คนทั้งหลายที่พัวพันกันอยู่ก็ทั้งทุบตีทั้งถอยห่าง

"ท่านประธาน เขาหนีไปแล้ว ตามไปจับไหมครับ?"

ชวี่ยี่ที่เห็นว่าเย่าซือกำลังวิ่งขึ้นรถหนีไปนั้นหันหน้ามาถามเฟิงจิ่งเหยา

เฟิงจิ่งเหยากวาดสายตามองไปทางที่เย่าซือหนีออกไป แล้วก็เหลือบมองมู่เฉาเกอในอ้อมแขน พูดเสียงเข้มว่า "นายแจ้งตำรวจ จัดคนไปช่วยตาม คนอื่นไปโรงพยาบาลกับฉัน"

พูดจบ เขาอุ้มมู่เฉาเกอออกจากโกดังร้างแห่งนี้

กลับไม่รู้ว่าในขณะที่เขาพูดว่าไปโรงพยาบาลนั้นมู่เฉาเกอที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นยกยิ้มมุมปาก

ดวงตาคู่นั้นปิดสนิท พิงซบอยู่ในอ้อมกอดของเฟิงจิ่งเหยาอย่างโลภมาก หายใจเข้าก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของเฟิงจิ่งเหยา

เธอคิดไป คิดไป ก็เผลอหลับไหลในอ้อมกอดเฟิงจิ่งเหยาอย่างไม่รู้ตัว

ไม่นาน ก็ถึงโรงพยาบาล มีหมอยืนรออยู่ตรงทางเข้าเมื่อรถจอดลง

หลังจากเฟิงจิ่งเหยาลง รีบพามู่เฉาเกอไปตรวจทันที

"ประธานเฟิง คุณมู่นอกบาดแผลภายนอกเล็กน้อย ก็ไม่มีอะไรแล้วครับ ที่สลบไปอาจจะเป็นเพราะตกใจและเหนื่อย"

หลังจากตรวจร่างกายไปหนึ่งรอบ หมอก็นำผลตรวจออกมาให้