สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 323

กู้ฉางฉิงได้ฟังประโยคดังกล่าวเหมือนจะฟังไม่ออกถึงน้ำเสียงไม่ยอมของเธอ พูดไปยิ้มไป "ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ"

พูดจบ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ทั้งห้องพักผู้ป่วยเงียบเฉียบขึ้นมา

คุณนายเฟิงเห็นแบบนี้อดโกรธไม่ได้ที่กู้ฉางฉิงมาไม่รู้เวล่ำเวลาแบบนี้

เธอเหลือบไปมองใบหน้าไม่พอใจของพ่อแม่มู่เฉาเกอ สายตาคมกริบมองไปที่กู้ฉางฉิง เหยียดยกยิ้มมุมปากพูดว่า "ฉางซิน ตอนนี้เฉาเกอไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ เธอก็ไม่ค่อยสายอยู่ กลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวจะเป็นอะไรขึ้นมา"

กู้ฉางฉิงขมวดคิ้ว เธอฟังออกว่าคุณนายเฟิงกำลังไล่เธอ

เมื่อมองไปที่คนบ้านตระกูลมู่ก็ไม่มีท่าทีจะรั้งให้อยู่ต่อแต่อย่างใด รู้ดีว่าการมาของตัวเองนั้นไม่ถูกต้อนรับ จึงไม่อยากจะยื้อ

"ได้ งั้นฉันขอกลับก่อนนะ"

เธอพยักหน้าแล้วคิดจะออกไป เฟิงจิ่งเหยาดึงเธอเอาไว้

"อะไรหรอ?"

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้ตอบ แต่กลับหันไปพูดกับคุณนายเฟิงและคนตระกํลมู่ "ในเมื่อเฉาเกอฟื้นแล้ว ฉันก็วางใจแล้วล่ะ ฉางซินยังไม่ค่อยสบายอยู่ ขอตัวไปดูแลเธอ"

พูดจบ ไม่ให้โอกาสใครพูดอะไร ลากกู้ฉางฉิงออกไป

กู้ฉางฉิงตกตะลึง ช้อนตามองเฟิงจิ่งเหยา รอยยิ้มมุมปากยิ่งหวานลึกล้ำ

ใขขณะนั้นมู่เฉาเกอก็จ้องมองไปที่แผ่นหลังของทั้งสองคน สายตาคู่นั้นราวกับจะฉีกกู้ฉางซินให้แหลกสลาย

ทำไม ทำไมเธอถึงเทียบกับกู้ฉางซินไม่ได้?

ยิ่งคุณนายเฟิงมองดูก็ยิ่งไม่สบายใจ ในขณะเดียวก็ด่ากู้ฉางซินยิ่งกว่าหมูกว่าหมา

แต่เธอไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า พูดกับพ่อแม่มู่เฉาเกอสองสามประโยค บรรยากาศในห้องค่อยๆร้อนขึ้น แล้วพูดขอตัวกลับ

หลังจากเธอออกไป พ่อแม่มู่เฉาเกอมีสีหน้าอึมครึม

"คนบ้านตระกูลเฟิงช่าง…ช่าง…เนรคุณจริงๆ!"

แม่โกรธจนหน้าขึ้นเลือด กลับพูดคำหยาบไม่ออก

เธอไม่พอใจกับการกระทำของคนตระกูลเฟิงครั้งนี้

ลูกสาวพวกเขาถูกลักพาตัวก็เพราะตระกูลเฟิง ช็อคจริงๆ ไม่พูดให้คนมาอยู่เป็นเพื่อน แล้วยังออกไปแบบนี้อีก!"

พ่อมู่เฉาเกอไม่ได้สนใจ ตรงไปหน้ามู่เฉาเกอ

"เฉาเกอ ลูกมีแผนมาตลอด ตอนนี้ชัดแล้วว่าจิ่งเหยาไม่ได้อะไรกับลูกแล้ว ลูกยังจะดำเนินการต่ออีกหรอ?"

มู่เฉาเกอได้ยินพ่อถามแบบนี้ จิกเล็บลงไปในเนื้อ

"พ่อ ฉันมุ่งมั่นมานานขนาดนี้ ฉันจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!"

เธอมองกลับไปที่พ่อด้วยสายตามุ่งมั่น

เมื่อพ่อมู่เฉาเกอเห็นแบบนี้ ก็รู้ได้ทันทีเลยว่าลูกสาวตัวเองตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ไม่ว่าพวกเขาจะพูดโน้มน้าวยังไงเธอก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเครียด

"ก็ได้ ถ้าลูกตัดสินใจแล้วพ่อก็จะไม่ยุ่ง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน พ่อจะไม่เข้าไปแทรกแซง แต่จะขอเตือนไว้อย่าง ลูกอย่าสูญเสียความเป็นตัวเอง พวกเราตระกูลมู่เลี้ยงลูกมาได้แบบนี้ทุ่มแรงกายแรงใจไปเยอะ"

มู่เฉาเกอเข้าใจความหมายของพ่อ หลุบตาลงแล้วตอบว่า "ฉันรู้แล้ว!"

หลังจากทั้งสามคนพูดคุยกันเล็กน้อย พ่อแม่มู่เฉาเกอก็กลับไป

เมื่อพวกเขากลับไป ในห้องพักก็เหลือทิ้งไว้แต่มู่เฉาเกอ

เธอนอนคิดเรื่องนี้จนดึก สายตาไม่ยอมและยังขบคิด

คิดไปถึงอ้อมกอดของเฟิงจิ่งเหยา มันทำให้เธอจมไปกับความรู้สึกที่อบอุ่นและปลอดภัย

โดยเฉพาะตอนที่เธอรู้ว่าเฟิงจิ่งเหยาเป็นห่วงเธอ

เสียดายที่เธอดันหลับไปในอ้อมกอดของเฟิงจิ่งเหยาในตอนท้าย

คิดได้แบบนี้ ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มหวาน แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เธอจะต้องครอบครองเฟิงจิ่งเหยาให้ได้

ในขณะที่เธอจินตนาการไปต่างๆนานา จู่ๆประตูห้องพักก็เปิดขึ้น