สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 324

เย่าซือได้ยินแบบนี้ รู้ว่ามู่เฉาเกอกำลังวางแผนอะไรอยู่

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร ตอบตกลงข้อเสนอของเธอ

หลังจากที่ทั้งสองคนคุยเรื่องรายละเอียด เย่าซือก็ขอตัวกลับก่อน

มู่เฉาเกอมองส่งเขาค่อยๆลับออกจากห้องพักผู้ป่วยไป สายตาฉายแววดุร้าย

ครั้งนี้ เธอจะไม่ให้กู้ฉางซินได้กลับมาอีก

ในขณะที่เธอกำลังคิดให้กู้ฉางซินหายไปนั้น และเธอได้ครอบครองเฟิงจิ่งเหยา ทว่ากลับไม่ได้สังเกตเห็นเงาที่อยู่นอกประตู

มั่วหลีกวาดตาไปมองทางที่เย่าซือเดินไป แล้วก็หันไปมองสถานการณ์ในห้องพักผู้ป่วย ตาดำคอมกริบยากจะคาดเดา

เธอได้ยินแผนการเมื่อสักครู่ของทั้งสองคน แต่ก็ไม่ได้เข้าไปขัดขวาง และไม่ได้ไปเรียกคนมาจับกุม

นั่นก็เพราะว่าเธอคิดที่จะยืมมือมู่เฉาเกอ กำจัดกู้ฉางฉิงให้พ้นทาง

ถ้าหากว่าแผนการของพวกเขาสำเร็จ เธอก็จะแฉเรื่องมู่เฉาเกอให้คุณชายฟัง แน่นอนว่าคุณชายจะไม่มีทางปล่อยเธอแน่ๆ สุดท้ายคนที่จะได้อยู่เคียงข้างคุณชายก็คือเธอ

เธอคิดถึงตรงนี้ มองมู่เฉาเกอด้วยสายตายิ้มเย็น หมุนตัวกลับไปห้องพักของกู้ฉางฉิง

ไม่ทันที่เธอจะผลักประตูเข้าไป ได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมานอกประตู จนทำให้มือที่จับลูกบิดอยู่สั่นเทิ้ม พยายามกดความอิจฉาริษยาเอาไว้ในใจอีกครั้ง

เมื่อเข้ามาในห้องก็พบ เฟิงจิ่งเหยานอนอยู่โซฟาโผล่ขาออกมาข้างนอก

โดยเฉพาะร่างใหญ่ของเขา อัดอยู่บนโซฟาเล็กๆนั่น

กู้ฉางฉิงมองด้วยความรักทั้งยังอยากจะขำออกมา

"บอกแล้วไงว่าให้คุณไปพักผ่อน ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องอยู่นี่หรอก ดูสิโซฟานี่ก็รับคุณจะไม่ไหวแล้วนะ"

เธอมองค้อนเฟิงจิ่งเหยาเล็กน้อย ในใจก็รู้สึกอุ่นวาบ

นั่นเพราะว่าเฟิงจิ่งเหยาแคร์เธอ ถึงหยุดความน้อยใจก่อนหน้าเอาไว้ได้

เฟิงจิ่งเหยานอนอยู่บนโซฟาอย่างค่อนข้างลำบาก เรียวขาสองข้างที่โผล่พ้นออกมานอกโซฟานั่น แต่เขาก็ไม่คิดจะไป

"ไม่เป็นไร เธอรีบพักผ่อนเถอะ หมอบอกว่าร่างกายเธอยังอ่อนแออยู่ ต้องพักรักษาดีๆ ฉันก็จะพักผ่อนเหมือนกัน"

เขาพูดจบ กอดอกแล้วปิดตาเพื่อพักผ่อน

กู้ฉางฉิงเห็นแบบนี้ เธอทนไม่ได้ที่เห็นเฟิงจิ่งเหยายัดตัวอยู่ในโซฟาแคบๆนี่

เธอเดินลงจากเตียง ไปข้างๆเฟิงจิ่งเหยา

เมื่อเฟิงจิ่งเหยาได้ยินเสียงการกระทำนั้นจึงลืมตาขึ้น สายตาประหลาดใจมองไปยังกู้ฉางฉิง

ผู้หญิงคนนี้จะไล่เขากลับหรือไง?

ในขณะที่เขากำลังจะพูดออกไป ถูกกู้ฉางฉิงจับข้อมือเอาไว้

"ในเมื่อคุณจะอยู่ที่นี่ต่อ ก็อย่าไปนอนบนโซฟาเลย ขึ้นไปนอนกับฉันบนเตียงเถอะ"

เธอพูดจบ ไม่สนสายตาตกตะลึงของเฟิงจิ่งเหยา ลากเขาไปที่เตียงกับเธอทันที

พอถึงเตียง เธอถอดรองเท้าปีนขึ้นเตียงอีกข้าง เหลือที่ข้างๆเอาไว้ พูดกับเฟิงจิ่งเหยาที่ยังตกตะลึงอยู่ "รีบขึ้นเตียงมาสิ นอนตรงนี้สบายกว่าบนโซฟาเยอะเลยนะ"

เฟิงจิ่งเหยาดึงสติกลับมา สายตาเป็นประกาย ไม่ได้ปฏิเสธขึ้นเตียงไป

ทันใดนั้น จากเตียงกว้างขวางพอเขาขึ้นไปก็อึดอัดคับแคบอย่างเห็นได้ชัด

กู้ฉางฉิงสัมผัสได้ถึงความอุณหภูมิที่สูงขึ้นข้างๆ ถึงแม้ว่าจะนอนร่วมเตียงกันมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่ใจของเธอก็ยังขัดเขินอยู่ นอนคดตัวอย่างอึดอัด

"ขยับเข้ามาหน่อยสิ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก"

เฟิงจิ่งเหยารับรู้ถึงความไม่สบายตัวของเธอ รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเธอนั้นเขิน หัวเราะเบาๆ กอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น

กู้ฉางฉิงถูกความอบอุ่นล้อมเอาไว้ในอ้อมแขน ตอนแรกก็นิ่งไปแต่หลังจากนั้นก็มีปฏิกิริยาทันที ใบหน้าค่อยๆแดงก่ำ กลับไม่ได้ขัดขืนอะไร

เธออยู่ในอ้อมกอดอย่างน่าเอ็นดู ฟังเสียงหัวใจเต้นตึกตักของเขา หนังตาค่อยๆหนักอึ้ง

ไม่นาน ลมหายใจเป็นจังหวะของเธอราวกับกำลังหลับไหลไปแล้ว

เฟิงจิ่งเหยาเห็นแบบนี้ ก้มลงไปมองเล็กน้อย ใบหน้าหลับไหลนั่นบริสุทธิ์เหมือนกับเด็กน้อย และกอดเธออย่างสบายใจจนหลับไป