สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 333

เวลานี้ฉับพลันกู้ฉางฉิงก็เข้าใจเรื่องราว

ก่อนหน้านี้ที่มั่วหลีทิ้งเธอไว้ เดิมทีไม่ใช่ว่ารีบร้อนที่จะช่วยจิ่งเหยา แต่ต้องการอยากให้เธอตาย!

คิดถึงตรงนี้ ในดวงตากู้ฉางฉิงก็หนาวเหน็บขึ้นมา

เธอบังคับให้ตนเองใจเย็นลง พักอยู่ที่จุดบอดนี้เป็นเวลานาน รอทางด้านเย่าซือนั้นค้นหาเสร็จ แล้วแยกย้ายออกไป จึงถอนหายใจแล้วนั่งลงกับพื้น

สายลมเย็นๆกำลังพัดมา ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น

เวลานี้ เธอจึงรู้สึกตกใจด้านหลังของตนเองไม่รู้ว่าเหงื่อเปียกชุ่มตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอรอสักพัก รอให้ชวี่ยี่และคนอื่นมาหา

แต่เธอไม่รู้ว่ารอนานเท่าไหร่แล้ว ก็ไม่เห็นว่าบนถนนนี้จะมีคน ในใจอดไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย โดยเฉพาะในใจเธอที่ยังคงนึกถึงการบาดเจ็บของเฟิงจิ่งเหยา

ท้ายที่สุด เธอตัดสินใจรออีกสิบนาที ถ้าสิบนาทีแล้วชวี่ยี่ยังไม่มา เธอก็จะออกไปเอง

ทันทีหลังจากนั้น กู้ฉางฉิงคาดว่าเกือบจะสิบนาทีแล้ว ยังไม่เห็นว่าชวี่ยี่จะมา ก็ไม่คิดจะรอต่อไป ก็เลยวิ่งไปทางตรงข้ามที่พวกเย่าซือออกไป

แสงสลัวๆบนถนน มีแค่เธอที่วิ่งอยู่คนเดียวอย่างสุดกำลัง ความเงียบรอบๆตัวทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างชัดเจนมาก

พูดตามเหตุผล สภาพแวดล้อมที่เงียบสงัดเช่นนี้ ก็น่าจะทำให้กู้ฉางฉิงรู้สึกหวาดกลัว แต่ว่าในใจเธอเป็นห่วงเฟิงจิ่งเหยา เลยไม่มีเวลาใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้

ก็ไม่รู้ว่าเธอวิ่งนานแค่ไหน เมื่อเธอหอบจนแทบวิ่งไม่ไหว ในที่สุดก็ทำให้เธอเห็นรถสองสามคันวิ่งเร็วมากอยู่ไกลๆ

แววตาเธอประกายความดีใจ วิ่งออกไปโดยไม่คิด

คนขับจู่ๆก็เห็นคนโผล่ออกมาอย่างกะทันหัน โดยเฉพาะชวี่ยี่ที่นั่งคู่กับคนขับ ชั่วพริบตาก็มองออกว่าเธอคือกู้ฉางฉิง

"จอดรถ!"

เขาตะโกนเสียงเฉียบขาดรูม่านตาหดแน่น ลูกน้องที่ขับรถอยู่ก็เบรกทันที

พูดได้ว่า ทันทีที่เขาสั่งคำสั่งนี้

รถก็มาหยุดอยู่ใกล้ๆเข่ากู้ฉางฉิง

กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงเบรกรถที่แสบแก้วหูนั่น ร่างกายก็รับรู้ถึงความรู้สึกอีกครั้ง ใบหน้าก็อนาถขึ้นมา

เธอเสียใจกับแรงกระตุ้นเมื่อกี้

ถ้าไม่ใช่เพราะคนขับเบรกทัน เวลานี้เธอก็ถูกชนลอยไปแล้ว

"คุณนายรอง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ชวี่ยี่สติกลับมา ทันทีที่ลงจากรถก็ถามอย่างเป็นห่วง

กู้ฉางฉิงได้ยินเสียง ที่ตกใจอยู่ก็มีสติกลับมา : "ชวี่ยี่!"

เธอถอนหายใจ แล้วจับคว้าชวี่ยี่อย่างกระวนกระวายใจทันที พูดอย่างตึงเครียด : "ฉันไม่เป็นไร คุณรีบตามมั่วหลีไป จิ่งเหยาได้รับบาดเจ็บ"

ชวี่ยี่ได้ยิน สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

……

และในเวลาเดียวกันนี้ โรงพยาบาลเอกชนภายใต้การบริหารเฟิงซื่อกรุ๊ป

มั่วหลีขับแซงรถตลอดทาง แล้วส่งเฟิงจิ่งเหยาเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน

หมอพยาบาลได้จัดการเบื้องต้นแล้ว ดำเนินการช่วยเหลือโดยเก็บเป็นความลับ

พวกเขาเอากระสุนออกมาจากไหล่ของเฟิงจิ่งเหยา แล้วเย็บบาดแผล จึงส่งคนออกมา

"อาการคุณผู้ชายเป็นอย่างไรบ้าง?"

มั่วหลีเห็นเฟิงจิ่งเหยาออกมา ก็เป็นห่วงเดินเข้าไปข้างหน้าทันที

"ท่านประธานไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต เอากระสุนออกมาแล้ว รอหมดยาสลบก็จะฟื้นขึ้นมาเอง"

หมอตอบกลับตามความเป็นจริง มั่วหลีถอนหายใจอย่างโล่งอก

เธอช่วยพยาบาลเอาเฟิงจิ่งเหยาไปพักที่ห้องผู้ป่วย จากนั้นก็ดูแลอยู่ที่ห้องผู้ป่วย

เห็นเฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วแม้ว่าจะหมดสติก็ตาม เพียงแต่มันไม่ส่งผลต่อรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของเขา แต่กลับสง่างามอย่างแปลกประหลาด

มั่วหลีเห็น ก็ห้ามใจไม่ไหวที่จะหลงใหลขึ้นมา

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ยาสลบเฟิงจิ่งเหยาค่อยๆถดถอย

ขนตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อยและลืมตาขึ้น งุนงงอยู่ชั่วขณะ

"คุณผู้ชาย คุณฟื้นแล้ว!"

มั่วหลีเห็นเขาตื่นขึ้นมา ก้มลงไปมองอย่างเป็นห่วง : "เจ็บแผลไหม?" ต้องให้ฉันเรียกหมอมาไหม?"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเธอ ความงุนงงในสายตาก็ถอยกลับในชั่วพรอบตา แล้วเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมา

เขาไม่ได้สนใจมั่วหลี พยายามลุกขึ้นจากเตียง