สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 337

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำนี้ ก็พูดอย่างปากไม่ตรงกับใจว่า : "เปล่า"

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ

"เปล่าหรอ? นี่ปากเบ้จนจะแขวนกาน้ำชาได้อยู่แล้ว"

เขาแตะๆปลายจมูกของเธออย่างสนิทสนม พูดอธิบายว่า : "เหตุผลที่ฉันให้มั่วหลีอยู่ ประการแรกเธอเป็คนที่ถูกคัดเลือกมาแล้วว่าจะปกป้องคุณได้ดีที่สุด ติดตามอยู่ข้างๆคุณ ฉันจึงวางใจ ประการที่สอง เปรียบเทียบกันคนอื่นแล้ว ความสามารถของตัวมั่วหลีเองก็ดีกว่าคนอื่นๆมาก"

กู้ฉางฉิงรู้ว่าเฟิงจิ่งเหยาพิจารณาเพื่อประโยชน์ของตน แต่ในใจยังคงไม่สบายใจอย่างมาก

เพียงแต่การไม่สบายใจนี้ ก็หายไปพร้อมกับการปลอบโยนของเฟิงจิ่งเหยา

ทั้งสองอ้อยอิ่งอยู่ในห้องเป็นเวลานาน

ในตอนเย็น กู้ฉางฉิงพักผ่อนอยู่ที่ห้อง เฟิงจิ่งเหยาเพราะว่าชวี่ยี่มาหา เลยลุกขึ้นไปที่ห้องรับแขก

ในห้องรับแขก ชวี่ยี่ก็รายงานข่าวคราวที่ให้เขาไปตรวจสอบในสองสามวันที่ผ่านมา

"ภายใต้ชื่อJKกรุ๊ปมีโครงการที่ทำกำไรได้มากมายในขณะนี้ ความบันเทิง อสังหาริมทรัพย์ ฮันเตอร์และบริษัทอื่นๆอีกมากมาย แต่เนื่องจากบรรพบุรุษของพวกเขาทำพวกผิดกฏหมาย เลยยังมีธุรกิจสีเทาอีกมากมายที่อยู่ภายใต้การดูแลไม่ได้หายไปไหน มีสถานที่ที่ไม่ดีไม่น้อย ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบริษัทเหล่านี้"

เฟิงจิ่งเหยาฟังจบ หรี่ตามองอย่างอันตราย

สิ่งนี้เหนือความคาดหมายของเขา

มีข่าวสารเหล่านี้ ดูเหมือนว่าเขาไม่จำเป็นต้องลงมือกับคนๆนั้นแล้ว

คิดเสร็จ เขาก็มีความคิดเห็นในใจ จึงสั่งชวี่ยี่ว่า : "เช่นนี้ คุณรายงานข่าวเหล่านี้มห้คนด้านบนนั้นด้วย ตรวจสอบการจ่ายภาษีของพวกเขาด้วย เหมือนว่าบริษัทของพวกเขาที่ไม่รีบเร่งแบบนี้ ควรมีสถานการณ์ในการจ่ายภาษีด้วย"

ชวี่ยี่พยักหน้า รับคำสั่งแล้วออกไป

หลังจากเขาออกไป เฟิงจิ่งเหยากลับมาที่ห้อง ก็พบว่ากู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

เพียงแต่ได้ยินพวกเขาคุยกันอยู่ข้างนอก เลยไม่ได้ออกไป

"คุยเสร็จแล้วหรอ?"

กู้ฉางฉิงเห็นเฟิงจิ่งเหยาเข้ามา จึงเอ่ยถาม

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า

กู้ฉางฉิงเห็นเช่นนี้ กำลังจะพูดถึงเรื่องแฟลชไดร์ฟนั่น สรุปคือยังไม่ทันได้พูด ก็มีคนเคาะประตูด้านนอก

จนปัญญาเธอได้แต่เก็บคำพูดไว้ ยิ้มพูดว่า : "ฉันไปเปิดประตูก่อน"

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้ขัดขวาง

กู้ฉางฉิงเปิดประตู ก็พบมู่เฉาเกอยืนอยู่ด้านนอกประตู รอยยิ้มบนใบหน้าก็จืดชืดอย่างมาก

"คุณมู่มีธุระอะไรหรอ?"

เธอไม่ได้เชิญมู่เฉาเกอเข้าห้อง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เป็นธรรมดาที่มู่เฉาเกอสังเกตเห็นความเย็นชาในคำพูดของเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่สบายใจอย่างมาก เพียงแต่เธอไม่ได้แสดงมันออกมา

"ฉันได้ยินมาว่าวันนี้จิ่งเหยาออกจากโรงพยาบาล ดังนั้นจึงมาดูเขาสักหน่อย"

เธอพูดจบ สายตาก็มองไปในห้อง : "จิ่งเหยา"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินเสียงเธอ ก็เดินออกมาจากห้อง

เธอเรียกอย่างดีอกดีใจ โดยไม่คำนึงถึงกู้ฉางฉิงที่ไม่ได้เรียกเธอเข้าบ้านเลยแม้แต่น้อย เบียดตัวเข้ามาในห้อง

กู้ฉางฉิงถูกเบียดจนเซไปสิงก้าว ยืนขมวดคิ้วแน่นอยู่ที่หน้าประตู

"จิ่งเหยา คุณออกจากโรงพยาบาลทำไมไม่บอกฉัน นี่ไม่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนแล้วหรอ?"

ได้ฟังคำพูดของเธอในเวลานี้ กู้ฉางฉิงก็ระแคะระคายหูกับคำพูดนี้อย่างยิ่ง ความรู้สึกแปลกๆที่มีต่อมู่เฉาเกอก่อนหน้านี้รุนแรงขึ้น

เพียงแต่เธอสังเกตไปอีกครั้ง พบว่ามู่เฉาเกอนอกจากจะเป็นห่วงเฟิงจิ่งเหยาแล้ว ก็ไม่ได้ทำอะไรที่เกินเลยไป แม้แต่การสนทนาที่ตามมาก็เป็นเรื่องของการทำงานตามปกติ

ราวกับว่าทุกสิ่งเป็นความคิดไร้สาระของเธอ

จนปัญญา เธอได้แต่ระงับความแปลกใจนี้ไว้ชั่วคราวเท่านั้น แล้วต้อนรับมู่เฉาเกอ