สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 344

กู้ฉางฉิงถือพู่กัน ยืนอยู่ตรงระเบียงไม่ได้ลงมือวาด ในสมองทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องเฟิงจิ่งเหยา

ฉับพลันสายลมเย็นๆก็พัดมา เธอที่สวมเสื้อผ้าบางๆก็อดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น ในเวลาเดียวกันสติก็ค่อยคืนกลับมาจาดความนึกคิดของตนเอง ทำให้เธอก้มหน้าอย่างหงุดหงิด

เพราะเธอพบว่าตนเองสนใจเฟิงจิ่งเหยามากเกินเส้นความปลอดภัยที่ตนเองกำหนดไว้แล้ว

เธอกัดปากล่างแน่น เตือนตนเองไม่หยุด ว่าไม่สามารถทำเช่นนี้ต่อไป มิเช่นนั้นเธอจะสูญเสียความเป็นตัวเอง

เธอกำลังพูดโนน้มน้าวตนเอง เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูด้านหลัง

เธอตัวแข็งทื่อ รู้ว่ามีคนเข้ามา เพราะเช่านนี้ก็ไม่ได้หันกลับไปในทันที

แต่เธอไม่ทันหันกลับไป อ้อมกอดที่อบอุ่นก็แนบชิดอยู่ด้านหลังทันที

"ยังไม่พักผ่อนหรอ"

เฟิงจิ่งเหยาลูบติ่งหูของกู้ฉางฉิงแล้วถาม

ช่วงนี้ความห่วงใยของคนทั้งสองมีมากยิ่งขึ้น ทำให้เขาชอบท่ากอดแบบนี้ รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ

กู้ฉางฉิงที่ตัวแข็งทื่อ ไม่นานก็กลับมาเป็นธรรมชาติ ยิ้มพูดว่า : "จะวาดแบบร่างอีกนิดหนึ่ง คุณไปพักก่อนเถอะ"

เธอพูดจบก็ดิ้นออกจากอ้อมกอดของเฟิงจิ่งเหยา แล้วทำท่าหันกลับไปทำงานต่อ

เฟิงจิ่งเหยาเห็น ก็หัวเราะเบาๆ ไม่ได้รบกวนต่อ หันกลับไปอาบน้ำแล้วนอนพักบนที่นอน

กู้ฉางฉิงยืนอยู่ที่ระเบียง ก็ไม่รู้ว่าเพราะห้องมีมากกว่าหนึ่งคนหรือเปล่า เธอจึงไม่สามารถโฟกัสกับงานได้อีกต่อไป

โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงหายใจที่คงที่นั้น ทำให้เธอเกิดคลื่นที่ถาโถมและความว้าวุ่นในใจขึ้นมา

ในที่สุด เธอก็เลิกใช้งานเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ หลังจากเก็บข้าวของ ก็ตามขึ้นบนเตียงไป

ทว่านึกไม่ถึงว่าเพิ่งจะขึ้นเตียง ก็ถูกเฟิงจิ่งเหยานำมาไว้ในอ้อมกอด

เธออิงอยู่กับหน้าอกของเฟิงจิ่งเหยา ลมหายใจอุ่นๆของเขารดอยู่ที่ข้างๆหู ทำให้หัวใจยากที่จะสงบลง เต้นรัวชึ้นมาอีกครั้ง ถึงกับอึดอัดเล็กน้อยไม่รู้จะทำอย่างไร

อย่างชัดเจน ตอนนี้พวกเขายิ่งนานวันนิ่งนิสัยเข้ากันได้มาก เข้ากันได้จนเธอตัดใจจากไปไม่ลง

จนถึงขั้นเพ้อฝันว่ากู้ฉางซินไม่ต้องการที่จะกลับมา

แต่เธอก็รู้ ว่านี่เป็นไปไม่ได้

กู้ฉางฉิงไม่สามารถไม่กลับไปได้ และเธอก็ถูกกำหนดไว้ว่าต้องออกไป

นึกถึงตรงนี้ เธออึดอัดจนหายใจก็รู้สึกเจ็บ แล้วก็นอนไม่หลับ พลิกตัวไปมา มองพิจารณาชายตรงหน้า ดูเหมือนว่าต้องการจะแกะสลักหน้าตาของเขาเข้าไปในกระดูก

ก็ไม่รู้ว่ากู้ฉางฉิงมองอยู่นานแค่ไหน แววตาขมขื่นเล็กน้อย แล้วเธอจึงค่อยหลับตาจนหลับไป

……

วันต่อมา เฟิงจิ่งเหยาตื่นขึ้น พบว่าตาของกู้ฉางฉิงดำคล้ำ ก็ขมวดคิ้วนิดๆ

"เมื่อคืนนอนไม่หลับหรอ?"

กู้ฉางฉิงตกใจ ค่อยๆพยักหน้า ปิดๆบังๆพูดว่า : "อืม จุดสุดท้ายของการออกแบบเมื่อคืนไม่สามารถหาวิธีจัดการกับมันได้ดี ทำให้จิตใจว้าวุ่นเล็กน้อย"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน ก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น

เขารู้ดีว่าอุปสรรคที่เสมือนคอขวดสำหรับนักออกแบบนั้นน่ากลัวเพียงใด จึงพูดเสนอว่า : "หากคุณไม่มีแรงบันดาลใจก็ออกไปเดินเล่นสักหน่อย อย่าล้อเล่นกับร่างกายของตนเอง มิเช่นนั้นฉันจะให้หลี่ม่านพักงานคุณชั่วคราว"

กู้ฉางฉิงได้ฟังน้ำเสียงของเขาที่มีความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ในใจก็ทั้งซาบซึ้งใจทั้งขมขื่นใจ

เพราะเธอรู้ดีถึงความเป็นห่วงนี้ ไม่ได้เป็นของเธอ แต่เป็นของกู้ฉางซิน

แต่ตอนนี้เธอแสดงเป็นกู้ฉางซินอยู่

อาจกล่าวได้ว่าความเป็นจริงที่ขัดแย้งกันนี้ ทำให้เธอตกอยู่ในทางตัน

"อืม ฉันรู้แล้ว วันนี้คิดว่าจะออกไปเดินเล่นหน่อย"

เธอตอบสนองต่อคำพูดของเฟิงจิ่งเหยา แล้วก็อยากไปเดินเล่นจริงๆ

ดูเหมือนว่าตั้งแต่วันเกิดที่ผ่านมาของตนเอง เธอไม่ได้เจอแม่มานานแล้ว

เธออยากจะไปหาแม่ พูดถึงแล้วก็รู้สึกเป็นทุกข์ในใจ

เวลานี้ ก็มีแต่แม่เท่านั้นที่เธอจะระบายความใสใจได้

เฟิงจิ่งเหยาไม่รู้ความคิดในใจของเธอ ได้ฟังว่าเธอต้องการจะออกไป ก็ไม่ลืมกำชับว่า : "ออกไปอย่าลืมพามั่วหลีไปด้วย มีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันทันที"

กู้ฉางฉิงไม่สามารถพามั่วหลีไปเจอแม่ได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงฉีกยิ้มมุมปากแล้วเดินไป

หลังจากเฟิงจิ่งเหยาไปบริษัท เธอก็กลับไปห้องโทรศัพท์ไปหากู้หงเซิน

"ฉันอยากเจอแม่"

เธอพูดวัตถุประสงค์ออกมาอย่างตรงไปตรงมา ทางด้านสายของกู้หงเซินก็เงียบไปครู่หนึ่ง "ได้ คุณจะมาเองหรือให้ฉันส่งคนไปรับ"

กู้ฉางฉิงที่เดิมทีคิดว่าจะถูกปฏิเสธ ไม่คาดคิดว่าคนคนนี้จะรับปากง่ายๆ ทำให้เธอนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย

"คุณส่งคนมารับฉันเถอะ"

เธอนึกถึงมั่วหลี เม้มปากแล้วกล่าว

กู้หงเซินตอบอืมอย่างเย็นชา แล้วก็วางสายไปโดยตรง

กู้ฉางฉิงก็ไม่ได้สนใจ ลุกขึ้นจัดการตนเอง

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เธอจัดการตนเองเสร็จแล้วก็ออกจากบ้าน

มั่วหลีเห็นท่าทีของเธอที่ต้องการตะออกจากบ้าน ถึงแม้จะไม่พอใจ แต่ก็ยังเดินตามด้านหลังเธอ

กู้ฉางฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา: "วันนี้ฉันจะกลับตระกูลกู้ คุณไม่ต้องติดตาม พ่อฉันไม่ชอบให้คนนอกมาอยู่ที่บ้าน"

มั่วหลีมองค้อนทีหนึ่ง "คุณคิดว่าฉันอยากจะตามคุณนักหรอ แต่คุณผู้ชายให้ฉันติดตามคุณไม่ให้ห่างแม้แต่ก้าวเดียว"

กู้ฉางฉิงจนปัญญา ทำได้เพียงให้เธอติดตามไป

หลังจากนั้นคนทั้งสองก็มารอคนขับรถตระกูลกู้ที่หน้าประตู

ผ่านไปสิบกว่านาที คนขับรถก็มาถึง

กู้ฉางฉิงขึ้นรถไปก่อน แต่เมื่อมั่วหลีเตรียมจะขึ้นรถ กู้ฉางฉิงก็เรียกเธอให้หยุด

"คุณขับรถไปเอง ตอนเย็นจะได้ไม่ต้องให้พ่อฉันจัดรถมาส่งฉัน"

มั่วหลีได้ยิน ถึงแม้ว่าในใจจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น หันเดินกลับไปยังโรงจอดรถตระกูลเฟิง

กู้ฉางฉิงเห็นภาพด้านหลังเธอจากไป ก็กำชับสั่งคนขับรถให้ออกรถทันที

พอมั่วหลีขับรถออกมา หน้าประตูก็ไม่เหลือเงาของกู้ฉางฉิงแล้ว

เวลานี้เธอยังไม่รู้ว่าตนเองถูกกู้ฉางฉิงหลอกให้อีกครั้งแล้ว

ช่วงเวลาหนึ่ง เธอก็โมโหจนสีหน้าบิดเบี้ยว แต่ก็ไม่เฉยเมยกับความไม่พอใจ โทรศัพท์หาเฟิงจิ่งเหยาทันที

ถึงอย่างไรตนเองก็ถูกกู้ฉางฉิงทิ้ง ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ คุณผู้ชายคงไม่ยกเธอให้เธอแน่

เฟิงจิ่งเหยาได้รับสายของมั่วหลี ก็งุนงงอย่างมาก

เขาคิดแล้วไม่เข้าใจ กู้ฉางฉิงแค่กลับไปที่ตระกูลกู้ ทำไมจะต้องให้มั่วหลีแยกออก

กู้ฉางฉิงไม่รู้ว่าตนเองดึงดูดความสงสัยของเฟิงจิ่งเหยา เธอตามคนขับรถมาถึงโรงพยาบาล

ก็เดินมุ่งตรงไปยังห้องผู้ป่วยของแม่

แต่ก็เห็นคนที่ไม่คาดคิดอยู่ที่หน้าประตูห้องผู้ป่วย

"คุณมาทำอะไร?"

กู้หงเซินแต่งตัวอย่างคนมีชื่อเสียงยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องผู้ป่วย

ยังไม่รอให้เขาได้ตอบกลับ ด้านหลังกู้หงเซินก็มีเสียงออดอ้อนดังขึ้น

"พ่อ ฉันหายแล้ว สามารถเข้าไปได้"

กู้ฉางซินเดินออกมายังด้านหลังกู้หงเซิน คล้ายกับไม่เห็นกู้ฉางฉิง

แต่กู้ฉางฉิงเห็นเธอก็เหมือนกับเห็นผี

"กู้ฉางซิน คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

พูดจบ เธอก็คล้ายกับนึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าเปลี่ยนเป็นไม่สบายใจอย่างมาก แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่ได้สังเกตเห็นว่ากล่าวถามด้วยความหวาดกลัว: "คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไร? ทำไมไม่มีใครแจ้งให้ฉันรู้?"

กู้ฉางซินฟังถึงคำพูดนี้ของเธอ ทันทีความไม่ชอบใจก็ปรากฎขึ้นมาบนใบหน้า

เธอเชิดคางเล็กน้อย จ้องมองกู้ฉางฉิงอย่างดูถูกเหยียดหยาม กล่าวอย่างเย่อหยิ่งอวดดีว่า: "คุณเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรที่ฉันกลับมาแล้วต้องแจ้งให้คุณทราบ?"

สีหน้ากู้ฉางฉิงไม่น่าดูขึ้นมา ขยับริมฝีปากต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง