สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 343

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็กว้างขึ้นมาก

พอดีกับเวลานี้ มั่วหลีขับรถออกมา เห็นเฟิงจิ่งเหยา ถึงแม้ความสุขจะประกายอยู่บนใบหน้า แต่นึกได้ว่าที่เฟิงจิ่งเหยามาก็เพื่อกู้ฉางฉิง รอยยิ้มนั้นก็ดูฝืนๆไป

"คุณผู้ชาย"

เธอพูดทักทายเบาๆ

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้สนใจ พยักๆหน้า พูดน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า : "ฉันพาคุณนายรองกลับไปก่อน คุณขับรถกลับเองนะ"

พูดจบ เขาก็จูงกู้ฉางฉิงขึ้นรถ

มั่วหลีกำหมัดแน่นและเฝ้าดูพวกเขาจากไป สุดท้ายก็กลับขึ้นรถไปคนเดียวอย่างไม่เต็มใจ

และเวลานี้ ชายคนนั้นก็เดินมาถึงทางแยกแล้ว แกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์เพื่อสังเกตการณ์พวกเขา

ก็ไม่รู้ว่าอาชีพเดียวกันจะมีความรู้สึกตรงกันหรือเปล่า แม้ว่าเขาจะทำอย่างลับๆ แต่ยังทำให้มั่วหลีที่เตรียมจะออกไปสังเกตเห็น

เธอชำเลืองมองอย่างว่องไวและเฉียบแหลม มองไปยังชายคนนั้นอย่างดุดัน

แน่นอนว่าชายคนนั้นรู้สึกได้ถึงสายตาของเธอ แววตาประกายความประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้หลีกหนี กลับกันยังแกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์ต่อ

มั่วหลีมองปัญหาที่ตัวเขาไม่ออก ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ ทว่าก็ไม่พบอะไร ในแววตาก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น

เมื่อกี้นี้เห็นได้ชัดว่าเธอสังเกตเห็นว่ามีคนแอบมอง แล้วก็เหมือนมีคนตาม แต่โดยรอบก็ไม่พบปัญหาใดๆ หรือว่าเธอจะรู้สึกไปเอง?

เธอมองไปรอบๆอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ ก็ยังคงไม่มีอะไร ก็ได้แต่ปล่อยวางและขับรถตามเฟิงจิ่งเหยาไป

เพียงแต่เธอยังไม่ทันตามมา เฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางฉิงก็มาถึงก่อนแล้ว

หลังจากที่ทั้งสองคนมาถึงบ้าน ก็ขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำ

มั่วหลีกลับมา ไม่เห็นทั้งสองคน ก็เรียกพ่อบ้านมาถาม

หลังจากรู้ว่าทั้งสองกลับมาที่ห้องแล้ว เธอก็เม้มปากบางๆแน่น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นระหว่างทั้งสองคนในระหว่างวัน เธอก็ขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ต้องคิด

"คุณผู้ชาย"

เธอยืนอยู่นอกประตู เคาะประตูอย่างนอบน้อม

ไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเปิดโดยเฟิงจิ่งเหยา

"มีธุระอะไร?"

เขาขมวดคิ้วถาม

มั่วหลีมองไปที่กู้ฉางฉิงที่อยู่ข้างหลังเขาด้วยความระมัดระวังและไม่พูดอะไร

กู้ฉางฉิงสังเกตเห็นสายตาของเธอ ก็กลอกตา นอนบนที่นอนทาทามิแกล้งทำเป็นว่าพักผ่อน

เฟิงจิ่งเหยาไม่พอใจกับท่าทีของมั่วหลี เดิมทีก็ต้องการให้เธอพูดออกมาตรงๆ จากนั้นก็ไม่รู้ว่านึกถึงเรื่องอะไร ก็เลยพูดเบาๆว่า : "ไปรอฉันที่ห้องหนังสือ"

มั่วหลีได้ยิน แววตาก็ประกายความดีใจ

เข้าใจผิดคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฟิงจิ่งเหยากับกู้ฉางฉิงไม่ได้ดีขนาดนั้นอย่างที่เธอคิด

อย่างไรเสียหากไม่ทีปัญหาจริงๆ มีเรื่องอะไรคุณผู้ชายก็ต้องให้ผู้หญิงคนนั้นรู้อย่างแน่นอน

เธอตอบรับ แล้วหันออกไป

เฟิงจิ่งเหยามองเธอที่ออกไป แล้วหันกลับมาพูดกับกู้ฉางฉิง

"ฉันจะไปห้องหนังสือ คุณพักผ่อนไปก่อนนะ"

กู้ฉางฉิงตอบรับคำ โดยไม่ได้หันไปมอง

เฟิวจิ่งเหยาก็ไม่ได้สนใจ หันกลับออกไป

กู้ฉางฉิงได้ยินเสียงปิดประตู จึงหันไปมองหน้าประตู ในแววตาเต็มไปด้วยความสับสน ในใจยิ่งรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่สามารถเพิกเฉยได้

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่กู้ฉางซินตัวจริง แต่ความรู้สึกกีดกันแบบนี้มันแย่มากจริงๆ

ในห้องหนังสือ เฟิงจิ่งเหยาไม่รู้ความคิดในใจของกู้ฉางฉิง เขามองมั่วหลีด้วยสีหน้าเย็นชา แล้วถามว่า : "มีเรื่องอะไร?"

มั่วหลีฟังความหงุดหงิดในน้ำเสียงของเขาออก ก็รีบบอกความผิดปกติที่พบเมื่อเย็นตอนกลับมา

"คุณผู้ชาย ฉันรู้สึกว่าภายในนี้น่าจะมีการหลอกล่ออะไรบางอย่าง บางทีคนเหล่านี้อาจจะไม่ได้จากไป แต่อาจจะหลอกให้เราผ่อนคลายการระวังตัว"