สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 342

วันต่อมา กู้ฉางฉิงนอนจนตะวันโด่งจึงจะตื่นขึ้นมา ทั้งตัวราวกับถูกรถลากไว้ เจ็บจนต้องแยกเขี้ยวยิงฟัน

จากนั้นเธอยังไม่ทันได้สติกลับมา การแสดงออกบนใบหน้าก็แข็งทื่อ

เพราะความทรงจำในเมื่อคืนทะลักเข้ามา ทำให้เธออยากจะขุดหลุมฝังตนเอง

เป็นอย่างที่คิดการดื่มเหล้าทำให้เกิดเรื่องยุ่งเหยิง ดูเหมือนว่าในอนาคตจะต้องไม่ดื่มเหล้าต่อหน้าเฟิงจิ่งเหยาแล้ว มิเช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าตนเองยังจะทำเรื่องอะไรลงไปอีก

เธอพักผ่อนอยู่บนที่นอนทาทามิสักพัก รอให้อาการเจ็บปวดบนร่างกายบรรเทาลงเล็กน้อย จึงจัดการตนเองลุกจากเตียงแล้วลงไปชั้นล่าง

มั่วหลีเห็นกู้ฉางฉิงตื่นสาย โดยเฉพาะร่องรอยบนร่างกายของเธอ ดวงตาก็เต็มไปด้วยความริษยา อดไม่ได้ที่จะพูดจาถากถาง

"ชีวิตลูกสะใภ้มันดีจริงๆ ไม่เหมือนคุณผู้ชายของพวกเรา ต้องตื่นแต่เช้าไปบริษัท ตอนกลางคืนเลิกงานกลับมายังไม่ได้อยู่เงียบๆสบายๆอีก"

กู้ฉางฉิงได้ฟังคำพูดนี้ ก็หยุดฝีเท้าเล็กน้อย

เธอชำเลืองมองมั่วหลี หรี่ตาเล็กน้อย หัวเราะเยาะพูดว่า : "คุณมั่ว ความคิดของคุณฉันทราบแล้ว คืนนี้ฉันจะบอกจิ่งเหยาให้"

พูดจบ ก็ไม่ได้สนใจมั่วหลีอีก หันกลับไปที่ห้องอาหาร

แต่มั่วหลีเป็นเพราะคำพูดของเธอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย กังวลใจว่าผู้หญิงคนนี้จะบอกคำพูดนี้กับคุณผู้ชายจริงๆ

เธอเดินตามหลังกู้ฉางฉิงไปสองสามก้าว พูดอะไรไม่ออก ได้แต่พูดยั่วโมโหว่า : "ผู้หญิงอย่างคุณนี้ นอกจากขี้ฟ้องแล้ว ยังทำอะไรได้อีกไหม?"

กู้ฉางฉิงหัวเราะเยาะ : "คุณมั่ว ฉันขี้ฟ้อง มันก็เป็นความสามารถของฉัน หากมีความสามารถ คุณก็ทำได้"

มั่วหลีคิดไม่ถึงว่ากู้ฉางฉิงจะตอกกลับเธอขนาดนี้ จนหาคำมาโต้แย้งไม่ได้เลย

กู้ฉางฉิงมองหน้าเธอที่แดงขึ้นมา ก็หัวเราะเบาๆ ไม่สนใจ แล้วเริ่มทานอาหาร

สิบนาทีต่อมา เธอทานอาหารเสร็จ ก็วางแผนที่จะไปบริษัท รายงานเรื่องการตัดสินใจรับการสัมภาษณ์ของตนเองต่อเบื้องบนสักเล็กน้อย

ในบริษัท หลี่ม่านที่รู้ว่ากู้ฉางฉิงตอบรับการสัมภาษณ์ อมยิ้มแล้วพูดรับปากว่า : "เช่นนี้ ทางด้านนี้คุณต้องการความร่วมมืออะไรกับบริษัทขอแค่บอกมา ฉันจะให้คนร่วมมือกับคุณอย่างเต็มที่เลย"

อย่างไรก็ตาม กู้ฉางฉิงรับการสัมภาษณ์ ก็จะเป็นผลดีต่อบริษัทด้วย ยิ่งทำให้บริษัทมีชื่อเสียงมากขึ้น

เป็นธรรมดาที่กู้ฉางฉิงก็รู้ขั้นนี้ จึงได้ตอบรับไป

จี้อี้รู้ว่ากู้ฉางฉิงตอบรับการสัมภาษณ์ ก็โกรธจนทำพู่กันวาดรูปเบี้ยว ภาพแบบร่างการออกแบบดีๆก็เสียไป

ในใจยิ่งเต็มไปด้วยความไม่ยินยอมและความโกรธ

"กู้ฉางซินคนนี้ทำบุญด้วยอะไรมา เรื่องอะไรดีๆถึงถูกเธอเอาไปครอบครองหมด!"

กู้ฉางฉิวไม่รู้ความโกรธในใจของเธอ หลังจากรายงานกับหลี่ม่าน และติดต่อผู้รับผิดชอบหลักของแฟชั่น

ทั้งสองคนกำหนดเวลาในการสัมภาษณ์ กำหนดไว้พรุ่งนี้ตอนบ่าย

ตอนกลางคืน กู้ฉางฉิงก็รายงานเรื่องนี้ให้เฟิงจิ่งเหยาฟัง

"งั้นพรุ่งนี้ฉันจะให้ชวี่ยี่ออกตอนบ่าย เพื่อไปเป็นเพื่อนคุณ"

เฟิงจิ่งเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอบกลับไป

กู้ฉางฉิงส่ายหัว : "ไม่ต้อง ฉันไปเองได้ คุณทำงานของคุณเถอะ"

เฟิงจิ่งเหยายังอยากจะพูดอะไร เพียงแต่ยังไม่ได้พูดออกมา ก็ถูกกู้ฉางฉิงแย่งไปก่อน : "ทุกๆวันคุณมีเรื่องมากมายขนาดนั้น ไม่ต้องห่วงฉันหรอก อีกอย่าง คุณไม่ได้บอกว่าคนเหล่านั้นไปแล้วหรอ? คิดๆดูแล้วไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ แล้วยังมีคุณมั่วตามไปอีกด้วย"

เฟิงจิ่งเหยาได้ยิน ท้ายที่สุดก็ไม่ได้ยืนกราน

เพียงแต่รอให้ทานอาหารเสร็จ เขาก็ให้เรียกมั่วหลีไปที่ห้อง

"คุณผู้ชาย คุณตามหาฉันหรอ?"

มั่วหลีเดินเข้ามาในห้องอย่างดีใจ

เฟิงจิ่งเหยาเห็นเธอ สายตาเคร่งขรึมพูดว่า : "พรุ่งนี้คุณนายรองจะต้องไปสัมภาษณ์ ฉันไม่ยอมให้เกิดอุบัติเหตุใดๆอีก มิเช่นนั้นคุณเองก็ต้องไสหัวออกนอกประเทศไป!"

มั่วหลีได้ฟังคำนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นเจื่อนๆไป

เธอกัดฟันแน่น มือที่ห้อยอยู่ขาสองข้างก็จับขากางเกงแน่น

"ค่ะ!"

เธอใช้พลังทั้งสิบสองจุด จึงทำให้อารมณ์ของเธอไม่ระเบิดขึ้นมา แล้วกัดฟันตอบกลับไป

เฟิงจิ่งเหยาดูเหมือนจะไม่ได้ยินความผิดปกติในน้ำเสียงของเธอ หลังจากมอบหมายงานเสร็จ ก็โบกมือให้เธอออกไป

มั่วหลีหันเดินออกไป ช่วงเวลาที่กำลังหันตัวกลับ การแสดงออกบนใบหน้าก็เศร้าหมองอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

……