สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 37

หลู่ซือหยีคิดเงียบๆในใจ สองคนนี้มาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร

เธอไม่เคยได้ยินความเกี่ยวเนื่องอะไรกันของฟู่หยุนชวนกับกู้ฉางซิน ในใจของหลู่ซือหยีเต็มไปด้วยความสงสัย

เพื่อนสนิทข้างๆยังคุยจ้ออยู่ ซุบซิบนินทาไม่จบ

ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่ไม่ไกล ทว่าค่อยๆหันมาทางพวกเขา ดูเหมือนว่าค่อนข้างสนิทสนมกัน

ดวงตาของหลู่ซือหยีเป็นประกาย ใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปไว้อย่างรวดเร็ว

รูปถ่ายเพิ่งจะถ่ยเสร็จ สองสามหัวก็รวมเข้าด้วยกัน "เป็นเธอจริงๆด้วย"

"คนไร้ยางอายคนนี้คบคนไปทุกหนทุกแห่ง หน้าตาสะสวยโดเด่นอย่างมาก"

"ซือหยี คุณติ้งส่งให้คุณชายเฟิงนะ อย่าให้เขาถูกหลอก"

หลู่ซือหยีพยักหน้าอย่างลำบากใจเล็กน้อย

เป็นธรรมดาที่เธอจะส่งให้พี่จิงเหยา เธอต้องการดูว่า รอให้พี่จิงเหยามาเห็นรูปนี้

กู้ฉางซินยังจะสามารถอธิบายอะไรได้อีกไหม?

คาดไม่ถึงว่าลับหลังพี่จิงเหยาจะกล้า นัดเจอกับผู้ชายคนอื่น หมาไม่สามารถเลิกกินขี้ได้จริงๆ

ทันทีที่คิดถึงว่าจะเปิดโปงกู้ฉางชิง ใบหน้ายิ่งซ่อนความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่

กู้ฉางชิงไม่รู้ว่าเธอกับฟู่หยุนชวนสนทนาอะไรกัน ก็สามารถคิดออกได้แต่เรื่องอย่างนี้

เพียงแต่เธอกับฟู่หยุนชวนกล่าวลากัน ก็ไม่ได้แยกจากกันทันที

นายท่านเฟิงชอบกินขนมเหล่านี้ แต่เป็นแบรนด์พิเศษทั้งหมด

กู้ฉางลิงซื้อจากซีเหลียนจายระแวกที่ใกล้เคียงที่สุด จึงกลับไปร้านชา

เมื่อเธอเข้าไปที่ห้อง VIP ชายอาวุโสทั้งสองยังคงรักษาท่าทางที่เธอเพิ่งจากไป ต่อสู้อย่างหนักบนกระดานหมากรุก อย่างตึงเครียด

กู้ฉางชิงจัดวางขนมรูปดอกเหมยวางลงในจานลายครามอย่างใส่ใจ เดิมทีเธอเรียนการออกแบบ

การวางอย่างตามใจอย่างนี้ คาดไม่ถึงว่าจะสวยงามอย่างยิ่ง

นายท่านฉินมองจานก็พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก ขนมนี้เป็นส่วนประกอบในพิธีชงชา

เห็นกู้ฉางชิงหยิบปั้นชาใบเล็กนำมาวางไว้ข้างๆ ล้างชา ชงชา กรองชา การเคลื่อนไหวราวกับเมฆลอยสายน้ำไหล กลิ่นอายลีลางดงามแบบโบราณ

ยิ่งเพิ่มความในธรรมดาบนตัวเธอ มีเสน่ห์อ่อนโยน ยิ่งทำให้คนเจริญทางตาและจิตใจ

ตอนนี้นายท่านฉินไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้อีก พูดอย่างแปลกใจเล็กน้อยว่า "คาดไม่ถึงว่าฉางซินเรียนพิธีชงชาด้วยหรอ?"

เขาเป็นผู้ค้นคว้าและเชี่ยวชาญด้านชาเป็นอย่างยิ่ง ดวงตาที่มองกู้ฉางชิงแทบจะเป็นประกาย

กู้ฉางชิงได้ฟังเขาพูดแบบนี้ ก็ยิ้มๆอย่างเขินอายเล็กน้อย "ฉันเคยเรียนที่ไหนกัน เพียงแต่เพิ่งจะเห็นบ๋อยชงแบบนี้ จึงเลียนแบบมา แล้วก็ไม่รู้ว่าชาที่ฉันชงออกมาอย่างนี้ รสชาติจะดีหรือเปล่า"

เธอพูดไปพลางเทใส่ถ้วยให้ผู้อาวุโสทั้งสองไปพลาง

นายท่านฉินยื่นมือไปรับมาหนึ่งถ้วย "ไม่เลว คุณแค่ดูด้วยสายตา ก็เข้าถึงพื้นฐานแล้ว ดูเหมือนว่ายัยหนูซินจะมีพรสวรค์ด้านการชงชาอย่างมาก"

"เธอจะทนต่อคำชมของผู้เชี่ยวชาญของคุณได้อย่างไร"

นายท่านเฟิงรับมา ส่ายหัวแล้วพูดอยู่ข้างๆ แต่รอยยิ้มบนใบหน้า อย่างไรก็ไม่สามารถปกปิดได้

ทว่านายท่านฉินตัดบทเขาว่า "ฉันเห็นว่ายัยหนูซินเก่งมาก ยัยหนู คุณมีเวลาว่างก็กลับมาเรียนรู้ได้นะ ฉันจะสอนคุณ รับรองได้ว่าคุณจะทำให้ผู้เชี่ยวชาญด้านการชงชาเหล่านั้นต้องร้องไห้"

แม้ว่านายท่านจะมีสำเนียงเชิงล้อเล่นแต่สายตาของเขาก็มองไปที่กู้ฉางชิงด้วยความคาดหวังอย่างมาก

อย่างไรเสียพิธีชงชา อาศัยความมานะพยายามอย่างเดียวไม่ได้ ยังมีฝีมือจากบนสวรรค์ให้รางวัลมาก

และคนอย่างนี้ยิ่งหาได้ยาก สำหรับนายท่านฉินผู้ที่ชื่นชอบชาและหลงใหลในชามันก็เหมือนกับการได้พบกับหยกที่ยังไม่ได้เจียระไน