สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 38

หลู่ซือหยีเตือนสติแบบนี้แล้ว เฟิงจิงเหยาก็ยิ่งรู้สึกบาดตาบาดใจกับคนในภาพยิ่งขึ้น

ภาพนั้นทำให้ดวงตาที่งดงามเยือกเย็น กลับมืดมนราวกับหมึกมากยิ่งขึ้น แววตาที่แหลมคมราวกับมีดเล่มนึง เขาใส่ในมือข้างหนึ่งแล้วค่อยๆกำมันจนแน่น

ทั่วทั้งตัวมีกลิ่นอายของความเยือกเย็นซึมทะลุออกมาอย่างรุนแรง

คล้ายกับว่าหากสัมผัสก็ระเบิดทันที

หลู่ซือหยีแอบดีใจอยู่ในใจ จงใจปลอบโยนอย่างระมัดระวัง "พี่จิงเหยา คุณอย่าเอามาใส่ใจเลย บางทีไม่แน่ว่าอาจจะเป็นการเข้าใจผิด ถึงแม้เมื่อก่อนกู้ฉางชิงจะชอบออกไปเที่ยวสนุกสนานเป็นพิเศษ แต่หลังจากที่คุณกลับมา ก็ดูเหมือนว่าจะเก็บอาการได้ไม่น้อย"

เฟิงจิงเหยาไม่พูดเลยสักคำ

คุณนายเฟิงเห็นสถานการณ์ก็ถอนหายใจอย่างเย็นชา "ตัวกู้ฉางชิงเองก็ไม่ใช่คนสงบเสงี่ยม คุณกลับมาสองสามวันนี้นั่งอยู่ติด ก็นับว่าไม่เลวแล้ว คุณสังเกตุการณ์เองเถอะ แม่ก็ไม่อยากพูดอะไรให้วุ่นวาย ควาทจริงเป็นยังไงคุณก็เห็นอยู่ และก็ไม่ต้องพาลใส่คนอื่น"

"แม่ ฉันไม่ได้พาลใส่คนอื่น!" เฟิงจิงเหยาไม่สบายใจเล็กน้อย

มื้ออาหารที่ดี คาดไม่ถึงว่าเพราะกู้ฉางชิงคนเดียวทำให้กลายเป็นแบบนี้

ในใจของคุณนายเฟิงเสียใจอย่างมาก

เกิดเรื่องแบบนี้ออกมา อารมณ์ของทุกคนล้วนไม่ดีนัก

"แม่! พวกคุณทานเถอะ ฉันมีธุระเล็กน้อยต้องกลับไป"

ทันใดเฟิงจิงเหยาลุกขึ้นยืนแล้วดันเก้าอี้ออก ในที่สุดก็ออกจากสถานที่ไป

"คุณจะทำอะไร? ข้าวก็ทานไปไม่กี่คำเอง"

คุณนายเฟิงขมวดคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย ต้องการร้องเรียกเฟิงจิงเหยา แต่ก็กังวลเกี่ยวกับหน้าตาของหัวหน้าครอบครัว จึงไม่เคลื่อนไหว

หลู่ซือหยีเห็นสถานการณ์จึงลุกขึ้นร้องเรียก "พี่จิงเหยา คุณทานอาหารเช้าเสร็จแล้วค่อยไป"

เห็นเฟิงจิงเหยาไม่ตอบสนอง เธอจึงไล่ตามไป

แต่เฟิงจิงเหยาไม่สนใจเธอ สวมรองเท้าดึงประตูเปิดออกแล้วออกไปโดยไม่หันกลับมา

การกระทำรวดเดียวโดยไม่หยุด คล่องแคล่วตรงไปตรงมา

เห็นเขาเดินไปแล้วจริงๆ หลู่ซือหยีจึงกลับมาที่โต๊ะอาหารอย่างซึมๆเล็กน้อย

"รีบทานข้าวเถอะ!" คุณนายเฟิงออกปากพูด ทุกคนจึงเริ่มลงมือต่อไป

เพียงแค่เฟิงจิงเหยาไป ทุกคนล้วนไม่มีอารมณ์ที่จะทานอาหารอะไรทั้งนั้น

……

ในบ้านใหม่ กับข้าวบนโต๊ะก็ถูกวางไว้เพียงเวลาไม่นาน กับข้าวไม่ถือว่ามาก แต่ก็มีกับข้าวสามแกงหนึ่งอย่าง แล้วยังมีซุปน้ำข้นอีก กลิ่นหอมโชยมาเข้าจมูก

ดับไปลงแล้ว กู้ฉางชิงก็นั่งหน้าโต๊ะอาหารคนเดียว หันหน้าไปทางกับข้าวจำนวนมาก ก็ชัดเจนว่ามีเงาบางอย่างติดตาม

ข้างๆมีคนรับใช้สองสามคนที่ทำงานยุ่งอยู่ข้างเธอไม่ไกล รอให้เรียกใช้อย่างทันทีทันใด

ทันใดนั้นลมเย็นกพัดเข้ามาจากภายนอก ทำให้เกิดตวามรู้สึกเย็นเข้ามาในรวดเดียว

ร่างกายกู้ฉางชิงสั่น รู้สึกได้ถึงคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม

เมื่อเงยหน้า ก็พบใบหน้าที่เย็นชาของเฟิงจิงเหยานั่งอยู่ด้านหน้าเธอ กำลังจ้องมองเธอไม่พูดจา

กู้ฉางขิงตกตะลึงเล็กน้อย เขาไม่ได้ไปอยู่ที่บ้านหรอ?

ทำไมกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ?

เธอวาวตะเกียบลง กล่าวถามว่า "คุณทานข้าวแล้วหรือยัง? ต้องการให้คนตักให้คุณไหม?"

เห็นเฟิงจิงเหยาไม่พูดจา กู้ฉางชิงก็กล่าวกับสาวใช้คนนึงด้านหลังว่า "แม่อู๋ ไปตักข้าวให้คุณชาย"

เสียงพูดของเธอยังไม่ทันจบ ก็ถูกเฟิงจิงเหยาตัดบทในรวดเดียว น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชา "ตอนกลางวัน คุณไปทำอะไรมา?"

ประโยคที่พูดใส่หน้า กู้ฉางชิงก็แปลกใจเล็กน้อย

อยู่ดีๆก็ถามว่าเธอไปที่ไหนทำอะไร?

น้ำเสียงนี้ คล้ายกับกินดินปืนมา

กู้ฉางชิงตำหนิอยู่ในใจ แต่ก็ตอบกลับอย่างจริงจังว่า "ไปเป็นเพื่อนนายท่านไปร้านน้ำชา"

เรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง

"งั้นนอกจากนี้ล่ะ?"