สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 47

เฟิงจิงเหยาเปิดประตูเข้าไปด้วยความสงสัย ก็เห็นเฟิงจิงเหยากำลังหาบางสิ่งบางอย่าง

มือของเขาจับท้องไว้อย่างกระวนกระวาย เปิดลิ้นชักหาทั้งหมดแล้วก็ไม่เจอ เขาสั่นไปทั้งตัว

"เป็นอะไรไหม?"

กู้ฉางชิงไม่รู้จะทำอย่างไรจึงพลักประตูเข้าไป

เธอเข้ามาก็เห็นใบหน้าที่ซีดขาวของเฟิงจิงเหยาและคิ้วที่ชนกัน มีเหงื่อที่หน้าผากไหลเต็มไปหมด เจ็บปวดจนพูดออกมาไม่ได้สักคำ

เห็นกู้ฉางชิงเดินเข้ามา จึงล้มตัวไปพิงที่ตัวของนาง

"ปวดท้องเหรอ?

เห็นเขาจับที่ท้องแน่นไม่ขยับ กู้ฉางชิงถามด้วยความความกังวล

เฟิงจิงเหยาพยักหน้าแล้วเก็บอาการไว้

"รอฉันแปปนึง! "

เธอกระวนกระวายเล็กน้อย พยุงเขาขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ และรีบลงไปหายาบรรเทาอาการปวดท้อง เข้าครัวไปเอาน้ำอุ่นก็รีบกลับเข้ามาที่ห้องทำงานทันที

เฟิงจิงเหยาไร้เรี่ยวแรงนอนอยู่บนโซฟา

แค่ชั่วขณะเนื้อตัวเสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

กู้ฉางชิงดูแลเอายาและน้ำร้อนให้เฟิงจิงเหยาทาน จากนั้นก็หยิบผ้าห่มผืนเล็กๆมาห่มตัวเขา

ผ่านไปครึ่งวัน กู้ฉางชิงจึงถาม "เป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นบ้างไหม? "

เฟิงจิงเหยาไม่ตอบ แต่กลับจับมือเธอแน่นๆ

กู้ฉางชิงลูบท้องเขาและพูดปลอบเบาๆ

เสียงของเธอนุ่มนวลและผ่อนคลาย ทำให้คนรู้สึกสบายใจ

ผ่านไปพักใหญ่ เฟิงจิงเหยาดีขึ้น เขาเอียงศรีษะไปมองกู้ฉางชิงที่ดูเหนื่อยเล็กน้อยและพูดว่า "โันไม่เป็นอะไรแล้ว เธอเองก็กลับไปพักผ่อนเถอะ "

เสียงของเขาแหบ แต่อาการก็ดีขึ้นมาก

กู้ฉางชิงพยักหน้าตอบ " เธอก็อย่าฝืนมากสิ อย่าทำงานจนดึกๆทุกวันแบบนี้ ต้องดูแลตัวเองมากๆนะ "

ใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง ราวกับว่าไม่ตอบตกลงเธอจะไม่ยอมไป

เฟิงจิงเหยาพยักหน้า "ฉันรู้แล้ว "

กู้ฉางชิงจึงยอมกลับห้องไป ผ่านไปไม่กี่นาทีเขาก็เห็นเฟิงจิงเหยาเดินเข้ามา

ดูอาการแล้วดีขึ้นมาก อย่างน้อยหน้าตาก็กลับมาปกติแล้ว

กู้ฉางชิงรู้สึกประหลาดใจ

หลายวันมานี้เฟิงจิงเหยานอนที่ห้องรับแขก แต่วันนี้กลับมานอนที่ห้องนอนใหญ่

จะว่าไปห้องนอนก็เป็นของเขา รู้เรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย กู้ฉางชิงฉลาดขึงเลือกไม่พูดอะไร

เฟิงจิงเหยายังรู้สึกมึนๆเล็กน้อย หยิบเสื้อผ้าและเดินเข้าไปอาบน้ำ เสียงน้ำไหลซ่าๆแผ่วเข้ามาในหูกู้ฉางชิง ทำให้เธอนอนไม่หลับ

จึงหยิบนิตยสารเล่มใหม่ขึ้นมา รอให้เฟิงจิงเหยามานอนไปพร้อมกัน

เธอนอนอยู่บนเตียง และมือถูๆไถๆบนเสื้อผ้าเหล่านั้น ราวกับว่ากำลังศึกษาค้นคว้าบางอย่าง

ผ่านไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงเฟิงจิงเหยาเดินออกมา

เขาห่มผ้าเช็ดตัวสีขาวบางๆไว้ ทั้งตัวยังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ