สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 47

เฟิงจิงเหยาเปิดประตูเข้าไปด้วยความสงสัย ก็เห็นเฟิงจิงเหยากำลังหาบางสิ่งบางอย่าง

มือของเขาจับท้องไว้อย่างกระวนกระวาย เปิดลิ้นชักหาทั้งหมดแล้วก็ไม่เจอ เขาสั่นไปทั้งตัว

"เป็นอะไรไหม?"

กู้ฉางชิงไม่รู้จะทำอย่างไรจึงพลักประตูเข้าไป

เธอเข้ามาก็เห็นใบหน้าที่ซีดขาวของเฟิงจิงเหยาและคิ้วที่ชนกัน มีเหงื่อที่หน้าผากไหลเต็มไปหมด เจ็บปวดจนพูดออกมาไม่ได้สักคำ

เห็นกู้ฉางชิงเดินเข้ามา จึงล้มตัวไปพิงที่ตัวของนาง

"ปวดท้องเหรอ?

เห็นเขาจับที่ท้องแน่นไม่ขยับ กู้ฉางชิงถามด้วยความความกังวล

เฟิงจิงเหยาพยักหน้าแล้วเก็บอาการไว้

"รอฉันแปปนึง! "

เธอกระวนกระวายเล็กน้อย พยุงเขาขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ และรีบลงไปหายาบรรเทาอาการปวดท้อง เข้าครัวไปเอาน้ำอุ่นก็รีบกลับเข้ามาที่ห้องทำงานทันที

เฟิงจิงเหยาไร้เรี่ยวแรงนอนอยู่บนโซฟา

แค่ชั่วขณะเนื้อตัวเสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

กู้ฉางชิงดูแลเอายาและน้ำร้อนให้เฟิงจิงเหยาทาน จากนั้นก็หยิบผ้าห่มผืนเล็กๆมาห่มตัวเขา

ผ่านไปครึ่งวัน กู้ฉางชิงจึงถาม "เป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นบ้างไหม? "

เฟิงจิงเหยาไม่ตอบ แต่กลับจับมือเธอแน่นๆ

กู้ฉางชิงลูบท้องเขาและพูดปลอบเบาๆ

เสียงของเธอนุ่มนวลและผ่อนคลาย ทำให้คนรู้สึกสบายใจ

ผ่านไปพักใหญ่ เฟิงจิงเหยาดีขึ้น เขาเอียงศรีษะไปมองกู้ฉางชิงที่ดูเหนื่อยเล็กน้อยและพูดว่า "โันไม่เป็นอะไรแล้ว เธอเองก็กลับไปพักผ่อนเถอะ "

เสียงของเขาแหบ แต่อาการก็ดีขึ้นมาก

กู้ฉางชิงพยักหน้าตอบ " เธอก็อย่าฝืนมากสิ อย่าทำงานจนดึกๆทุกวันแบบนี้ ต้องดูแลตัวเองมากๆนะ "

ใบหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง ราวกับว่าไม่ตอบตกลงเธอจะไม่ยอมไป

เฟิงจิงเหยาพยักหน้า "ฉันรู้แล้ว "

กู้ฉางชิงจึงยอมกลับห้องไป ผ่านไปไม่กี่นาทีเขาก็เห็นเฟิงจิงเหยาเดินเข้ามา

ดูอาการแล้วดีขึ้นมาก อย่างน้อยหน้าตาก็กลับมาปกติแล้ว

กู้ฉางชิงรู้สึกประหลาดใจ

หลายวันมานี้เฟิงจิงเหยานอนที่ห้องรับแขก แต่วันนี้กลับมานอนที่ห้องนอนใหญ่

จะว่าไปห้องนอนก็เป็นของเขา รู้เรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย กู้ฉางชิงฉลาดขึงเลือกไม่พูดอะไร

เฟิงจิงเหยายังรู้สึกมึนๆเล็กน้อย หยิบเสื้อผ้าและเดินเข้าไปอาบน้ำ เสียงน้ำไหลซ่าๆแผ่วเข้ามาในหูกู้ฉางชิง ทำให้เธอนอนไม่หลับ

จึงหยิบนิตยสารเล่มใหม่ขึ้นมา รอให้เฟิงจิงเหยามานอนไปพร้อมกัน

เธอนอนอยู่บนเตียง และมือถูๆไถๆบนเสื้อผ้าเหล่านั้น ราวกับว่ากำลังศึกษาค้นคว้าบางอย่าง

ผ่านไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงเฟิงจิงเหยาเดินออกมา

เขาห่มผ้าเช็ดตัวสีขาวบางๆไว้ ทั้งตัวยังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ

ไม่ต้องพูดถึง ข้างตัวเธอมีลู่ซือยวี่ที่ชอบหาเรื่องอยู่ด้วยตลอดเวลา

นิสัยของเธอไม่ชอบสนใจกับเรื่องหยุมหยิมพวกนี้ เพราะงั้นอยู่ในที่ที่พวกเขาอยู่เป็นอะไรที่ต้องทนฝืนมาก

"ได้ยินว่าวันนี้เป็นวันที่คุณหนูสี่กลับมาจากเมืองฟงเฉิน ทุกคนจะไปทานข้าวพร้อมกันที่นั่น นายท่านก็จะตามไปด้วยทีหลัง "

ผู้ดูแลบ้านตอบกลับจากประตูด้านนอก

"ฉันรู้แล้ว อีกสักพักไป "

กู้ฉางชิงถอนหายใจ ทันใดนั้นในสมองก็นึกถึงคนคนนึงขึ้นมา

คุณหนูสี่ของตระกูลเฟิง นามว่าเฟิงจิ้งซู เป็นคุณป้าของเฟิงจิงเหยา

นายท่านมีลูกชายสามคนลูกสาวสองคน พ่อของเฟิงจิงเหยาอายุมากสุด จากนั้นก็ลุงสองคน และเฟิงจิ้งซูกับเฟิงจิ้งหยวน

เฟิงจิ้งซูอายุมากกว่าเฟิงจิงเหยา6ปี หลายปีก่อนแต่งงานกับครอบครัวฐานะดี

ปกตินานๆจะกลับมาครั้ง เธอยังมีลูกสาวหนึ่งคนอายุราวๆห้าหกขวบ

แต่ในความทรงจำของกู้ฉางชิง กู้ฉางซินนึกขึ้นได้ว่าเคยเจอคุณป้าสองครั้งในงานฉลองด้วยกัน

ด้วยเหตุลูกสาวของเฟิงจิ้งซู วิ่งเล่นซนและไม่รู้ว่าทำอะไรของกู้ฉางชิงเสียหาย กู้ฉางชิงไม่พอใจมากและโมโหใส่เด็กน้อย

แน่นอนว่าคุณป้าสี่ไม่กินมังสวิรัติ

กู้ฉางชิงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าถ้าไม่ไปก็จะเป็นคนเรื่องมากคนนึง

คนมันจะซวยนี่มันก็ซวยจริงเลยนะเนี่ย

แต่ถ้าไม่ไปก็ไม่ได้ กู้ฉางชิงกุมขมับ