สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 48

เมื่อถึงบ้านใหญ่ ทุกคนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น พูดคุยหยอกล้อกัน

ลูกสาวคุณป้าสี่เป้ยเป้ยกำลังเล่นกับสุนัขอย่างสนุกสนาน ทั้งตัวใส่ชุดกระโปรงชุดเจ้าหญิง ผิวขาวสะพรั่ง แต่งตัวราวกับตุ๊กตาบาร์บี้ น่ารักจริงๆ

กู้ฉางชิงยืนมองและถอนหายใจออกมา รู้สึกต้องรับมือกับศึกหนัก

เธอตั้งสติรวบรวมความกล้าและทักทายคุณนายเฟิงก่อน "แม่ "

คุณนายเฟิงมองเผินๆ ทำเหมือนไม่ได้สนใจเธอ

กู้ฉางชิงไม่ได้โกรธ และหันกลับไปทักทายเฟิงจิ้งซู เฟิงจิ้งหยวนอย่างสุภาพ "คุณป้าสี่ คุณป้าเล็ก "

เฟิงจิ้งซูพยักหน้า ถือว่าทักทายตอบ

เฟิงจิ้งหยวนมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม ตอบกลับอืมคำนึง และหันไปคุยกับลู่ซือยวี่

ลู่ซือยวี่พยักหน้าตอบกลับสองสามที ลุกขึ้นและเดินมาหากู้ฉางชิงจับมือพูดอย่างตื่นเต้น "ฉางซินมาแล้วหรอ นั่งก่อน อยากกินอะไรไม่ต้องเกรงใจนะ "

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีราวกับว่ามีความสัมพันธ์พี่น้องที่ดีต่อกัน

แต่ว่าก็ยังมีน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรอยู่บ้าง

ถ้าไม่รู้ธาตุแท้ของคน ก็อาจจะถูกการแสดงของเธอหลอกได้

กู้ฉางชิงหัวเราะในใจ จับมือเธอและตอบ "ไม่เป็นไรหรอก คนบ้านเดียวกัน เกรงใจอะไรกันเล่า"

คำพูดคำเดียวทำให้ลู่ซือยวี่อึ้ง คิดไม่ถึงว่ากู้ฉางชิงก็แกล้งแสดงเป็น

ทั้งสองพูดจาแหนบแหนมกันสองสามคำและนั่งลง

ในห้องกลับมาครึกครึ้นอีกครั้ง แต่ไม่มีหัวข้อไหนที่กู้ฉางชิงจะเข้าพูดคุยในบทสนทนาได้เลย

เธอรู้สึกว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะเผิกเฉยเมินเธอ เธอเลยนั่งอยู่ข้างๆไม่พูดอะไร

กำลังเพลิดเพลินอย่างสงบ

แต่เฟิงจิงเหยาก็แกล้งทำเป็นถามลู่ซือยวี่ต่อหน้ากู้ฉางชิงว่า " ซือยวี่ ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังจะเข้าไปทำงานที่บริษัทของจิงเหยาหรอ? หรือว่าไปเป็นผู้ช่วยของจิงเหยา ฉันว่างานตำแหน่งนี้ดีมากนะ พวกเธอโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก อย่างกิ่งทองใบหยก ทำงานด้วยกันก็ไม่เหนื่อย

เธอพูดไปและสายตาแลไปที่กู้ฉางชิง

ถ้าเป็นกู้ฉางชิงในเมื่อก่อน ทนฟังไม่ได้ต้องลุกขึ้นเดินหนีแน่นอน

แต่ว่า กู้ฉางชิงทำเหมือนว่าไม่ได้ยินและไม่ได้แสดงท่าทีอะไร

ลู่ซือยวี่ขำและตอบ "แค่ช่วยพี่จิงเหยาได้ ฉันก็รู้สึกดีใจมากแล้ว "

ท่าทีของเธออ่อนโยน ง่ายมากที่จะเป็นที่พอใจของคนอื่น

"ซือยวี่เธอนี่ฉลาดจริงๆ! "

เฟิงจิ้งหยวนหัวเราะและพูดว่า "แกต้องไปช่วยงานจริงๆนะ อย่าเหมือนใครบางคนแถวนี้ ไม่ช่วยอะไร แต่ยังสร้างแต่ปัญหา "

คำพูดแบบนี้ คนหูไม่ดีก็ยังรู้ว่าสื่อถึงใคร

สายตามองไปที่ตัวกู้ฉางชิงบ่อยครั้ง

กู้ฉางชิงก้มหน้าก้มตา ไม่ได้สนใจอะไร

เฟิงจิงซูที่นั่งดูความวุ่นวายนี้รู้สึกประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะมองเธออีกสองสามครั้ง

ถ้าเป็นกู้ฉางชิงเมื่อก่อน ระเบิดแต่แรกแล้วทนไม่ได้ที่พวกเขาแสร้งด่าคนนี้แต่แท้จริงแล้วว่าให้เธอแบบนี้

ภาพต่อหน้าตอนนี้เหมือนคนละคน

เฟิงจิ้งหยวนรู้สึกโกรธเล็กน้อย รู้สึกตัวเองไม่มีความหมาย เธอจึงพูดถากถางมากขึ้น " ทั้งๆที่ออกแบบไม่เป็นแล้วไปลอกงานคนอื่นมา แต่บอกว่าตัวเองเป็นคนออกแบบ ไม่รู้ว่าเข้าบริษัทแล้วจะไปทำขายขี้หน้าไหม เธอว่าไหม? ฉางซิน! "