สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 49

“เปลี่ยนไปมาก “

เฟิงจิ้งหยวนพูดอย่างประชดประชัน “เธอคงไม่รู้สินะ ตั้งแต่เฟิงจิงเหยากลับมา เธอคนนี้ก็แสดงเก่งขึ้น เทียบเท่ากับรางวัลออสการ์ แสร้งจนคนอื่นหาข้อบกพร่องไม่เจอ “

ได้ยินเช่นนี้แล้ว หน้าของเฟิงจิ้งซูเต็มไปด้วยความสงสัย “มีเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยหรอ?”

คนแบบกู้ฉางซินเธอก็เข้าใจในไม่กี่นาที

คนแบบนี้จะอยู่ด้วยได้หรอ?

”จะโกหกเธอไปทำไม ตอนนี้ก็เหลือแต่จิงเหยาคนเดียว ถูกเธอครอบงำไว้ “

เฟิงจิ้งหยวนพูดอย่างหวังดี

เฟิงจิ้งซูขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น “จิงเหยาเด็กคนนี้มีความคิดของตัวเอง ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง”

“โธ่ คุณพี่สี่ไม่เชื่อล่ะสิ “

เฟิงจิ้งหยวนโกรธและมองไปที่กู้ฉางชิง “ปกติจิงเหยาเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง ทำไมถึงไปหลงผู้หญิงคนนี้ ทั้งสมองว่างเปล่าแล้วหรือไง ตอนนี้ฉันอยากจะแงะหัวเขาดูจริงๆ ดูสิ้ว่าผู้หญิงคนนี้ฝังอะไรแย่ๆเข้าไป! “

ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด เธอตอบ “ครั้งก่อนเพราะผู้หญิงคนนี้จิงเหยาก็เข้าใจผิดฉัน “

“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ?”

เฟิงจิ้งซูพูดและหันไปทางคุณนายเฟิง “พี่สะใภ้ต้องดูให้ดี อย่าให้เธอคิดอะไรแผลงๆแบบที่เรียกว่าหมากัดคนโดยไม่ต้องเห่า “

คุณนายเฟิงนั่งฟังพวกเขาอยู่ข้างๆ มองกู้ฉางชิงด้วยความไม่พอใจ พูดอย่างเยือกเย็น “ระวังตัวให้ดีเถอะ! “

ทั้งสามคนต่างคนต่างพูด ไม่มีใครสังเกตว่าลู่ซือยวี่ก็นั่งอยู่ข้างๆ

กำลังชะเง้ยมองเฟิงจิงเหยาที่กำลังคุยโทรศัพท์

เห็นเฟิงจิงเหยากำลังเดินกลับมาจากสวนหลังบ้าน เธอก็ตื่นเต้นในใจ

วิ่งไปหาไม่กี่ก้าว อยากที่จะพูดคุยกับเฟิงจิงเหยา

เฟิงจิงเหยาวางสายโทรศัพท์ เห็นกู้ฉางชิงยืนอยู่ใต้ต้นไม้ ก็รีบเดินไปหาทันที

ฝีเท้าที่เร่งรีบของลู่ซือยวี่ หยุดนิ่งกับพื้น เมื่อเห็นทั้งคู่ใต้ต้นไม้

ทั้งสองคนสวมเสื้อสีดำสีขาวเสื้อสูทกับกระโปรงเดรส รูปร่างสูงเพรียวโดดเด่น

กู้ฉางชิงโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ไม่รู้ทั้งสองคนคุยอะไรกัน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เส้นผมปลิวพัดไปโดนหน้าเฟิงจิงเหยา เขาเลยยื่นมือไปถักผมไว้ที่ใบหูของเธอ บรรยากาศโรแมนติก

ลู่ซือยวี่ทนไม่ได้ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ดวงตาเศร้าหมองที่ปิดไม่มิด

ดูเหมือนพร้อมจะระเบิดออกมาทุกเมื่อ

ทันใดนั้นเธอก็สะกิดตัวเอง ลู่ซือยวี่เห็นคุณนายเฟิงกำลังมองเธอด้วยความกังวล

“คุณน้าหมิง “ ลู่ซือยวี่พูดด้วยใบหน้ายิ้มจางๆ

“ไม่สบายหรือเปล่า?” คุณนายเฟิงใบหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและมองไปทางกู้ฉางชิง สีหน้าก็ไม่ดีนัก

ลู่ซือยวี่ส่ายหัว “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะคุณน้าหมิง”

พูดจบ พวกเขาก็เห็นเฟิงจิงเหยายื่นมือไปลูบหัวกู้ฉางชิง

“ปีศาจจิ้งจอก! “ คุณนายเฟิงพูดเคืองในใจ

“เธอลองคิดๆดู ฉันเข้าไปดูคุณปู่เขาข้างในก่อน”

เฟิงจิงเหยายกมือดูนาฬิกา “เธอเองก็อย่าอยู่ข้างนอกนานนักนะ “

กู้ฉางชิงพยักหน้าและโบกมือให้เขา “อืม ไปเถอะ”

เฟิงจิงเหยาพยักหน้าเบาๆและเดินเข้าบ้านไป

หันไปก็เห็นคุณชายเฟิงกับนานท่านเฟิงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

“ผิดแล้วผิดแล้ว หมากแบบนี้จะลงได้อย่างไร? แกยังอยากจะกลับมาเดินหมากใหม่อีกหรอ? “

“ไม่กล้าหรอกพ่อ ถ้าอย่างนั้นให้เฟิงจิงเหยามาเล่นเกมถัดไปกับท่านดีกว่า ฝีมือของเขาดีกว่า”

เหงื่อของคุณชายเฟิงแตกพลั้ก เมื่อเขาเห็นเฟิงจิงเหยาราวกับเห็นฮีโร่ช่วยชีวิต “จิงเหยามานี่หน่อย มาเล่นกับปู่แกสองสามเกม”

นายท่านตื่นเต้นมากเห็นหลานชาย อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “พ่อแกนี่ใช้ไม่ได้เลย”

เฟิงจิงเหยาหัวเราะ “ฉันเล่นกับท่านเอง!”