สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 54

"คุณชาย ไว้ชีวิตด้วย! พวกเราไม่กล้าทำอีกแล้วค่ะ ขอร้องล่ะค่ะ!"

ทั้งสองคนตกใจจนหน้าซีด

เฟิงจิ่งเหยาขยับนิ้วชี้เล็กน้อย

คนใช้ตรงหน้าก็ยัดเบาะเข้าไปใต้พวกเขาสองคน

พวกเขาดิ้นบิดตัวเพื่อจะผละออก

แต่กลับถูกคนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ จับกดอย่างแน่นหนา

สองเสียงร้องกรี๊ดจนหลังคาแทบปลิว

เมื่อมองเห็นเหงื่อเย็นเม็ดใหญ่ที่ผุดขึ้นบนหน้าผากของพวกเขา

เฟิงจิ่งเหยาเดินข้ามมาข้างหน้าและโบกมือเบา ๆ ให้หยุด "พูด! ใครเป็นผู้บงการกันแน่?"

คนใช้ทั้งสองกลัวมากจนไม่กล้าปิดบังอีกต่อไป

คนหนึ่งในนั้นตอบว่า "เป็นคุณนาย......ที่สั่งให้พวกเราทำค่ะ!"

อีกคนหนึ่งก็รีบสมทบด้วย

เฟิงจิ่งเหยาหรี่ตาลง และพูดอย่างดุดันว่า "มีหลักฐานอะไรสำหรับเรื่องนี้? รู้จุดจบของการโกหกหรือไม่?"

"คือ......" คนใช้ทั้งสองเอนตัวเข้าหากันอย่างสั่นสะท้าน ลังเลเล็กน้อย

"พูด!"

เสียงตะโกนดังด้วยความโกรธนี้ ทำให้ทั้งสองคนตกใจจนเกือบทรุดลงกับพื้น

"ไม่......ไม่ใช่ เป็น......"

หนึ่งในนั้นกำลังจะกลับคำ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมาจากนอกประตู "พี่จิ่งเหยา!"

ลู่ซือหยี่เดินเข้ามาอย่างร้อนรน

เธอกังวลว่าคนใช้ทั้งสองจะเปิดเผยตัวเธอออกมา

เธอไม่สบายใจจึงอยากมาดูให้เห็นด้วยตาตัวเอง

ใครจะคิดว่าจะบังเอิญมาพบกับฉากนี้พอดี

"เธอมาทำอะไร?"

เห็นได้ชัดว่าเฟิงจิ่งเหยาอารมณ์ไม่ดีและน้ำเสียงของเขาก็ไม่ค่อยดีนัก

ลู่ซือหยี่หัวใจสั่นไหว แต่ฝืนตอบกลับไปว่า "ฉัน......แค่มาดูดู ว่าใครกันที่ช่างกล้า กล้าทำกับฉางซินแบบนั้น"

ขณะที่เธอพูด สายตาของเธอก็กวาดไปที่คนใช้สองคนที่อยู่บนพื้น

เธอได้ส่งความมาดร้ายผ่านทางสายตา

หัวใจของสองคนนั้นสั่นอีกครั้ง "คุณนาย......เป็นคนสั่งให้พวกเราทำจริง ๆ ค่ะ"

ใบหน้าของเฟิงจิ่งเหยาก็เคร่งขึ้น

"พี่จิ่งเหยา พี่อย่าโกรธไปเลยนะคะ แค่คนใช้ที่ไม่ได้ความสองคน ไล่พวกมันออกก็สิ้นเรื่อง ไม่เห็นจะต้องลดตัวลงไปยุ่งกับพวกมันเลย"

ลู่ซือหยี่คอยโน้มน้าวด้วยท่าทีเหมือนผู้ความรู้

เฟิงจิ่งเหยาหันมามองเธออย่างเย็นชา "ฉันกำลังสอบสวนพวกเขา เกี่ยวอะไรกับเธอ?"

น้ำเสียงของเขาแย่อย่างเห็นได้ชัด

ลู่ซือหยี่นิ่งไป เธอรู้สึกเจ็บปวดแต่ต้องขอโทษ "ขอโทษค่ะ ฉันพูดมากเกินไป"

พูดจบ เธอก็หยิบยาครีมขึ้นมาสองกระปุก และพูดด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจว่า "ได้ยินมาว่าฉางซินได้รับบาดเจ็บรุนแรง ครีมนี้ฉันได้จากแพทย์แผนจีน ใช้รักษาบาดแผลภายนอกได้ผลดีมาก ถ้าไม่รังเกียจ ลองเอาให้เธอใช้ดูนะคะ"

เฟิงจิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น เดินเข้าไปอย่างช้า ๆ คว้าขวดครีมมาจากมือของเธอ

กู้ฉางฉิงสะดุ้งตกใจ "อะไรคะ?"

เฟิงจิ่งเหยานั่งลงข้างเธอแล้วพูดว่า "อย่าขยับ!"

กู้ฉางฉิงอึ้งไป "เอ้อ......ไม่ต้อง ฉันทำเองได้ค่ะ"

เธอเอื้อมมือไปคว้าขวดครีมแต่กลับถูกเฟิงจิ่งเหยาขวางไว้

"ผมทำเอง"

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นยืนยันที่จะทาครีมให้เธอ

กู้ฉางฉิงต้องถอนมือออกและเฝ้าดูเขาค่อย ๆ บีบครีมทีละน้อยและทาที่หัวเข่าของเธออย่างระมัดระวัง

เขาทาอย่างนุ่มนวลอ่อนโยนมาก เสี้ยววินาทีนั้นราวกับหัวใจของเธอถูกทำให้กระตุก

การที่ถูกแตะต้องสัมผัสกาย ทำให้แก้มทั้งสองข้างกู้ฉางฉิงร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ทาครีมอยู่ไม่นานก็เสร็จ

เฟิงจิ่งเหยาเก็บขวดครีมแล้วพูดเบา ๆ ว่า "สองสามวันนี้ไม่มีธุระอะไรก็อย่าลุกเดิน และอย่าให้แผลถูกน้ำ"

น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและมีความอบอุ่นที่อธิบายไม่ได้ซ่อนอยู่

กู้ฉางฉิงพยักหน้าและกล่าวว่า "ขอบคุณค่ะ" หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์

เฟิงจิ่งเหยาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เป็นสายโทรเข้ามาจากบริษัท เขาขมวดคิ้วถือโทรศัพท์แล้วเดินออกไป

กู้ฉางฉิงเพิ่งจะถอนหายใจ แต่......โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเช่นกัน

เมื่อเห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอ 'กู้หงเซิน' เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมารู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อยในใจ และเธอก็ไม่ได้กดรับสายในทันที