สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 55

อย่างไรก็ตาม กู้หงเซินก็ไม่ลดละความพยายามที่จะโทรเข้ามาไม่หยุด

กู้ฉางฉิงกดรับสายอย่างหงุดหงิด "ถ้าจำไม่ผิด ดูเหมือนยังไม่ถึงเวลาที่จะพบกัน อีกอย่าง......"

เธอหยุดไปครู่หนึ่ง "ต้องขอบคุณลูกสาวคุณนะ คราวนี้ฉันได้รับบาดเจ็บเลย"

กู้หงเซินไม่แม้จะถามอาการบาดเจ็บของเธอ แต่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนักว่า "ไม่ได้จะมาเจอหน้า"

"ถ้าอย่างนั้นเรื่องอะไรล่ะ?"

ทุกครั้งที่เขาติดต่อมาก็ไม่เคยมีเรื่องดี กู้ฉางฉิงเตรียมใจไว้แล้วตั้งแต่ก่อนรับสาย

"ช่วงนี้ฉันกำลังวางแผนจะตั้งโรงงานฟอกย้อมขึ้น แกเกริ่นกับจิ่งเหยาสักหน่อย เสื้อผ้าที่บริษัทออกแบบในอนาคตสามารถนำเข้าผ้าจากโรงงานของเราได้"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้ฉางฉิงก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

ทั้งที่เธอเพิ่งบอกว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ไม่เพียงแต่ไม่มีคำพูดที่เป็นห่วงเป็นใยจากเขา แต่กลับส่งคำขอในสิ่งที่ผู้อื่นทำให้ได้ยาก

เขาก็ยังเป็นคนที่ได้คืบจะเอาศอก

เธอแสยะยิ้ม ปฏิเสธอย่างไม่ไยดี "เป็นไปไม่ได้! เรื่องหุ้นคราวที่แล้ว ฉันได้ก็ทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีให้เฟิงจิ่งเหยาไปแล้ว คราวนี้อย่าหวังจะได้ประโยชน์อะไรจากเขาอีก"

"นี่เป็นการทำงานร่วมกัน ไม่ได้จะเรียกร้องผลประโยชน์อะไรจากเขา"

กู้หงเซินยิ่งส่งเสียงโกรธเกรี้ยวมา กู้ฉางฉิงก็ยิ่งแสยะยิ้มเพิ่มขึ้น

ถ้าแบบนี้ไม่เรียกผลประโยชน์แล้วจะให้เรียกว่าอะไร?

"เป็นไปไม่ได้ก็คือเป็นไปไม่ได้"

ท่าทีของเธอหนักแน่นมาก

"นี่แก!"

แม้จะคุยผ่านทางโทรศัพท์ก็รับรู้ได้ถึงความโกรธเกรี้ยวของกู้หงเซิน แต่เธอก็ไม่ไหวติง

ทันใดนั้น กู้หงเซินที่อยู่ปลายสายก็หัวเราะขึ้นมา น่าจะโมโหจนหัวเราะออกมา

กู้ฉางฉิงเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ในใจรู้สึกแปลก ๆ

"แกอย่าลืมว่า แกในตอนนี้ต้องฟังฉันเท่านั้น"

คำขู่ในคำพูดนั้นชัดเจน

ความโกรธพลุ่งเข้ามาในใจทันที กู้ฉางฉิงบีบฝ่ามือแน่น สูดหายใจเข้าลึก แล้วพูดว่า "ฉันรู้" และวางสายไป

เธอโยนโทรศัพท์ไปข้าง ๆ เอนหลังนอนพิงที่หัวเตียง เงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่งดงามนั้นเต็มไปด้วยความทุกข์

คราวนี้ เธอควรจะพูดกับเฟิงจิ่งเหยาอย่างไรดี?

แล้วเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร?

ผิดหวัง?

หรือจะรังเกียจ?

แค่คิดว่าเขาอาจจะรังเกียจเธอได้ กู้ฉางฉิงก็หงุดหงิดขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะก่นด่ากู้หงเซินออกมา

ตั้งแต่เฟิงจิ่งเหยาออกไปรับโทรัพท์ก็ไม่ได้กลับเข้ามาอีกจนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็นจึงกลับมา

เมื่อเห็นเฟิงจิ่งเหยายกถาดอาหารเข้ามาในห้องด้วยตัวเอง กู้ฉางฉิงก็ประหลาดใจ

เฟิงจิ่งเหยาค่อย ๆ วางถาดอาหารลงอย่างใจเย็น

กู้ฉางฉิงดึงสติและถามอย่างสงสัยว่า "ทำไมคุณยกขึ้นมาเองล่ะคะ?"

เฟิงจิ่งเหยาไม่ได้อธิบายมากเพียงแต่พูดเบา ๆ ว่า "รีบกินตอนที่ยังร้อนอยู่เถอะ"

ในเมื่อเขาไม่พูดอะไร กู้ฉางฉิงก็ไม่ถามเพิ่มเติม หยิบอาหารขึ้นมาอย่างเชื่อฟัง ก้มหน้ากินทีละคำเล็ก ๆ

เฟิงจิ่งเหยามองไปที่เธออย่างเงียบ ๆ ดวงตาลุ่มลึกราวสระน้ำคู่นี้ ทำให้คนมองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่

สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอในครั้งนี้ ถือเป็นความผิดของคุณแม่ และท่านก็เป็นหนี้เธอ

เพราะฉะนั้นอะไรที่เขาสามารถทำได้ ก็คือทำเพื่อชดใช้ในสิ่งที่คุณแม่ทำกับเธอ

สายตาของเขาช่างมุ่งมั่นจริงจังนัก

กู้ฉางฉิงกัดตะเกียบเบา ๆ ดูท่าทางลังเล

ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและสบกับสายตาของเขาที่จับจ้องอยู่ เธอรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นไม่ถูกจังหวะ

เธอหันหนีไปทางอื่นด้วยความประหม่า ถามออกไปอย่างไม่สบายใจว่า "คุณกินข้าวหรือยัง? ถ้ายังก็ลงไปกินเถอะ"

มีเขาคอยจ้องอยู่แบบนี้ เธอก็ทานได้อย่างไม่สบายนัก

สายตาของเธอล่องลอย เพราะเธอไม่กล้าสบตากับเขา รอยยิ้มปรากฎขึ้นในดวงตาของเฟิงจิ่งเหยา เขาถามเบา ๆ ว่า "ขาเป็นอย่างไรบ้าง?"