สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 56

เห็นเธอยังเงียบอยู่ เฟิงจิ่งเหยาจึงอุ้มเธอไปที่ห้องอาบน้ำ

ลมหายใจแผ่วเบาที่แผ่ออกมาจากตัวเขาปกคลุมเธอไว้ กู้ฉางฉิงโอบรัดสองมือของเธอที่รอบคอเขาไว้แน่น เธอก้มศรีษะลงด้วยความเอียงอายไม่กล้ามองเขา

เสียงหัวใจของเขาดังสม่ำเสมออยู่ข้างหู รู้สึกราวกับมันกระทบไปถึงหัวใจของเธอ จนหัวใจเธอถึงกับเต้นโครมคราม

เฟิงจิ่งเหยาวางเธอลงอย่างเบามือบนขอบอ่างอาบน้ำ แล้วเอื้อมมือไปจะปลดกระดุมเสื้อให้เธอ

กู้ฉางฉิงตกใจมากจึงรีบห้ามเขา "ฉันจะทำเอง"

เมื่อเห็นเธอแลดูปกป้องตัวเอง เฟิงจิ่งเหยาก็อดไม่ได้ที่จะขำ "ทั่วร่างกายของคุณมีตรงไหนที่ผมยังไม่เคยเห็นอีก"

พอได้ฟังอย่างนั้น ใบหน้าเล็ก ๆ ของกู้ฉางฉิงก็แดงก่ำขึ้นมา จึงตอบกลับด้วยความเหนียมอายว่า "นี่มันไม่เหมือนกัน"

"ไม่เหมือนกันตรงไหน?" เฟิงจิ่งเหยาถามอย่างจริงจัง

"ก็คือ......" กู้ฉางฉิงเงยหน้าขึ้นจะตอบ แต่เมื่อสบไปที่ดวงตาที่ยิ้มแย้มของเขา เธอก็กลืนคำพูดนั้นลงไป และเปลี่ยนเป็นพูดว่า "คุณออกไปเถอะ ฉันทำเองได้ค่ะ"

เฟิงจิ่งเหยาเลิกคิ้วขึ้น "หือ? ผลักไสไล่ส่งผู้มีพระคุณ?"

"ฉันเปล่าผลักไสไล่ส่ง"

กู้ฉางฉิงจ้องเขาอย่างไม่พอใจนัก

ก็เขาอยากเข้ามาช่วยเอง เธอไม่ได้ร้องขอสักหน่อย นี่จะเรียกว่าผลักไสไล่ส่งผู้มีพระคุณได้อย่างไรกัน?

เฟิงจิ่งเหยาไม่พูดอะไร มองไปที่เธอสักพักแล้วหันหลัง "ผมรออยู่ข้างนอกนะ มีอะไรก็เรียกแล้วกัน"

พูดจบ เขาก็ก้าวเท้ายาวออกไป ทั้งยังใส่ใจที่จะปิดประตูให้เธอ

กู้ฉางฉิงยืดคอขึ้น มองไปที่ประตูที่ปิดลง แล้วถอนหายใจยาว ๆ ออกมา

ยังดีที่เขาไม่ได้คะยั้นคะยอ ไม่เช่นนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

พอคิดว่าเขารออยู่ข้างนอก เธอก็ไม่มีกะจิตกะใจจะอาบน้ำ บวกกับอาการปวดที่แผลแล้วด้วย ทำให้เธอรีบอาบอย่างลวก ๆ เสร็จแล้วสวมชุดนอน จับผนังค่อย ๆ เขยื้อนตัวออกไป

เฟิงจิ่งเหยานั่งคอยอยู่บนขอบเตียง พอเห็นประตูห้องอาบน้ำเปิดออก ก็รีบลุกขึ้นไปพยุงเธอทันที

"ขอบคุณค่ะ"

กู้ฉางฉิงหันมายิ้มให้เขา

เฟิงจิ่งเหยาขยับคิ้วและพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า "พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ไม่ต้องเกรงใจผมขนาดนี้ก็ได้"

เมื่อพยุงเธอไปนั่งลงที่ข้างเตียงแล้ว ก็สังเกตุเห็นว่าหัวเข่าของเธอนั้นบวมช้ำมาก คิ้วของเขาขมวดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ดูก็รู้ว่าบาดแผลนี้มันเจ็บปวดมาก

แต่เธอยังทำราวกับไม่มีอะไร เธอจะเข้มแข็งเกินไปแล้ว

เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ เขาเดินไปหยิบยาครีมที่อยู่ในตู้หัวเตียง แล้วนั่งลง

เมื่อเห็นเช่นนี้ กู้ฉางฉิงก็ตกใจและรีบปรามเขาไว้ "ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันทาเองได้"

จะทำเองอีกแล้ว!

เฟิงจิ่งเหยาเงยหน้าขึ้นด้วยความเคืองใจ

เสื้อนอนของกู้ฉางฉิงนั้นค่อนข้างจะเว้าลึกสักเล็กน้อย เพื่อจะห้ามปรามเขา เธอจึงโน้มตัวไปข้างหน้า

พอเขายกศรีษะขึ้นมาก็สบเข้าพอดีกับเนินอกขาว ๆ ของเธอจนเขาจ้องตาไม่กระพริบ

"ฉันทาเองดีกว่าค่ะ"

กู้ฉางฉิงยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น คว้าครีมหมับจากมือของเขา

ทีแรกนึกว่าเขาจะไม่ยอม ที่ไหนได้เธอสามารถแย่งขวดครีมมาอย่างง่ายดาย

กู้ฉางฉิงมองไปที่เขาด้วยคิ้วที่ขมวด จากนั้นถึงสังเกตเห็นสายตาของเขา

เธอก้มศรีษะลง มองตามแนวสายตาของเขา เพิ่งค้นพบว่าเธอถูกจ้องมองทะลุปรุโปร่งมานานแล้ว เธอตกใจรีบกำคอเสื้อไว้แน่น ใบหน้าของเธอแดงขึ้นจนเหมือนจะไหม้

เฟิงจิ่งเหยาเมื่อได้สติ มองเห็นปฏิกิริยาของเธอ เขาเหล่มองแล้วรีบคว้าเอาครีมกลับมา โดยไม่รอเธอตอบสนองเขาเริ่มบรรจงทาครีมให้กับเธอ

กู้ฉางฉิงอายจนขบริมฝีปากล่างไว้แน่น เขาเอาแต่ใจแบบนี้ได้อย่างไรกัน?

หลังจากทางยาเสร็จแล้ว เฟิงจิ่งเหยาเงยหน้าขึ้นแล้วสบกับสายตาคู่งามของเธอ จู่ ๆ ก็นึกไปถึงฉากวาบหวิวที่เห็นเมื่อสักครู่ เขาลุกขึ้น และผลักเธอล้มลงบนที่นอน

"นี่คุณ......"

กู้ฉางฉิงกำลังจะเปิดปากพูดก็ถูกปิดลงด้วยริมฝีปากอันร้อนแรงของเขา

การจู่โจมอันหนักหน่วง ทำให้กู้ฉางฉิงไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน และทำให้ตกอยู่ภายใต้การรุกรานของเขาในที่สุด