สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 64

ในห้องพัก กู้ฉางชิงกำลังแช่ตัวในอ่างอย่างสบายใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก

และไม่รอเธอตอบกลับ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้อง ไม่นานก็ได้ยินเสียงป้าหวังดังขึ้น

“คุณนายรอง คุณนายให้ไปพบที่บ้านหลัก”

เมื่อกู้ฉางชิงได้ยิน ก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่

ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่พอใจมากที่ป้าหวังเข้ามาในห้อง โดยไม่รอให้เธอตอบกลับ

เธอหัวเราะเยาะ และตอบส่งๆกลับไปว่า：“ฉันทราบแล้วค่ะ คุณไปก่อนเลย อีกสักพักฉันจะไปค่ะ”

ขณะที่เธอพูด ร่างกายก็ไม่เคลื่อนไหวใดๆ

และป้าหวังก็ยังไม่ได้จากไป

เธอมองไปที่ประตูห้องน้ำและตอบอย่างไม่เย่อหยิ่งจองหอง：“คุณนายรอง คุณนายให้ฉันรอไปพร้อมกันกับคุณ”

เมื่อกู่ฉางชิงได้ยินดังนั้น ก็เข้าใจความหมาย และอดที่จะขมวดคิ้ว

“เกรงว่าป้าหวังคงต้องรอนานแล้ว ฉันยังอาบน้ำไม่เสร็จเลย”

ป้าหวังกล่าวอย่างเฉยเมยว่า：“ไม่เป็นไร ฉันรอคุณนายรองได้”

เมื่อกู้ฉางชิงเห็นอย่างนั้นก็กระพริบตาถากถาง

“ถ้าอย่างนั้นป้าหวังก็รอหน่อยนะคะ”

ขณะที่เธอพูดก็ค่อยๆล้างตัวอย่างช้าๆ โดยไม่เร่งรีบ

ป้าหวังรอที่นอกประตูอยู่นาน และคิ้วของเธอขมวดเมื่อได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำดังต่อเนื่อง ราวกับว่ามันยังไม่สิ้นสุด

เธอจึงไม่ได้เร่งรัดอีกที แล้วก็เดินจากไป

“ป้าหวัง ทำไมไปนานจัง？”

คุณนายเฟิงรออยู่ที่ห้องรับแขก ก็ถามอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นว่าป้าหวังมาช้า

จากนั้นเธอก็เห็นว่ามีเพียงป้าหวังเท่านั้นที่กลับมา เธอยกคิ้วขึ้นและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า：“กู้ฉางซินล่ะ？ไม่ใช่ให้เธอไปตามมาหรอ？”

“ฉันไปตามคุณนายรองตามที่คุณนายสั่งแล้ว แต่คุณนายรองกำลังอาบน้ำอยู่ บอกว่าจะมาช้าหน่อย”

ในขณะที่เธอพูดคราวๆเกี่ยวกับบทสนทนาที่พูดกับกู้ฉางซิน เมื่อคุณนายเฟิงได้ยินก็โกรธมากขึ้น

บอกปัดด้วยข้ออ้างต่างๆ นังตัวร้ายทำให้เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังส่ายหน้า

ลู่ซือยวี่อยู่ข้างๆก็ยุยงส่งเสริมความคิดคุณนายเฟิง อีกเดี๋ยวกู้ฉางชิงมา เธอต้องสอนบทเรียนที่ดีให้เธอ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานาแค่ไหนแล้ว กู้ฉางชิงก็เดินอย่างเชื่องช้ามาถึงที่บ้านหลัก

เธอมองไปในห้องนั่งเล่นและเห็นว่าลู่ซือยวี่อยู่ที่นั่นด้วย จึงขมวดคิ้วเล็กน้อยและจ้องมองไปที่คุณนายเฟิงที่สีหน้าอึมครึม

“คุณแม่ให้ฉันมาหามีเรื่องอะไรคะ？”

คุณนายเฟิงมองไปที่เธอและพูดตำหนิว่า：“กู้ฉางซิน เธอให้ฉันรออยู่นานเลยนะ ทำไม มีจิ่งเหยาคอยหนุนหลังให้เธอ ก็ไม่เห็นแม่อย่างฉันอยู่ในสายตาแล้วหรอ？”

กู้ฉางชิงรู้ว่าตัวเองชักช้าจนทำให้เธอต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มองต่ำลงและพูดว่า：“คุณแม่เข้าจผิดแล้วค่ะ ตอนนั้นฉันกำลังอาบน้ำและแช่ยาอยู่ คุณก็รู้ว่าก่อนหน้านี้หัวเข่าของฉันได้รับบาดเจ็บ คุณหมอบอกว่าให้บำรุงรักษาให้ดีดี”

เมื่อคุณนายเฟิงได้ยินก็รู้ว่ามันเป็นข้อแก้ตัวของเธอ แต่ก็ไม่สามารถหักล้างได้

“ได้ ฉันไม่อยากโต้เถียงกับเธอเรื่องนั้นแล้ว เรามาพูดเรื่องอื่นกันดีกว่า”

เธอสูดหายใจเข้าลึก มองไปที่กู้ฉางชิงอีกครั้ง และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า：“ฉันได้ยินมาว่าวันนี้ที่บริษัท เธอสร้างปํญหาให้จิ่งเหยาไม่น้อย ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นสะใภ้ของตะกูลเฟิง แต่ไปที่บริษัทไม่เหมือนกัน ที่บริษัทเป็นที่ทำงาน ไม่มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาญาติพี่น้อง เข้าใจไหม？ต่อไปเธออยู่ที่บริษัทก็ช่วยสงบเสงี่ยมหน่อย อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอสร้างความยุ่งยากให้จิ่งเหยาอีก เธอก็กลับมาฉัน！”

เมื่อกู้ฉางชิงได้ยินก็เกือบจะหัวเราะ

เธอหันดวงตาที่สวยงามของเธอมองไปที่ลู่ซือยวี่ แต่ก็ไม่ไพูออะไร