สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 65

เฟิงจิ่งเหยาไม่ใช่คนที่จะฝืนใจคนอื่น

เนื่องจากเขาเกิดความรัก เขาจึงแสดงออก

เขาพลิกตัวกดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา และจับริมฝีปากสีแดงที่มีกลิ่นหอมหวาน

สัมผัสที่นุ่มนวล ทำให้เขาอยากลิ้มรส และอยากดูดซับให้มาก

ลิ้นงัดฟันของเธอออก โจมตีบุกเข้าไป

นิ้วมื้อเหมือนจะเป็นไฟลุกลามไปทีละนิ้วทีละนิ้ว จนเผาผิวของเธอ

กู้ฉางชิงรู้สึกราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกายของเธอ และความรู้สึกชาก็แผ่ซ่านไปจนถึงปลายประสาท ปลุกเธอจากการหลับใหล

“อืม……”

เธอฮึมฮำโดยไม่รู้ตัว แววตาเป็นประกาย ออดอ้อนฉอเลาะ

เฟิงจิ่งเหยาจ้องมองไปที่หน้าตาน่ารักของเธอ แล้วก็รุกไล่ไปตามตามสัญชาตญาณ

กู้ฉางชิงไม่มีพลังที่จะต้านทาน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ยอมรับอย่างเชื่อฟัง

……

วันรุ่งขึ้น กู้ฉางชิงตื่นขึ้นมาก็ปวดเมื่อยไปทั้งตัว ความทรงจำของคืนที่ผ่านมาเหมือนการฉายภาพยนตร์ซ้ำ ใบหน้าของเธอแดงก่ำ

เมื่อคืนไม่รู้ว่าเฟิงจิ่งเหยาต้องการเธอไปกี่ครั้ง เธอจำได้ว่าตัวเองมึนแล้วก็ผ่านไป

เธอรูสึกสบายตัว คิดว่าเฟิ่งจิ่งเหยาช่วยเธอทำความสะอาด

เมื่อคิดแล้วเธอก็อดไม่ได้ที่จะมองไปด้านข้าง แล้วก็ไม่พบร่างของเฟิงจิ่งเหยา แต่มีเสียงน้ำในห้องน้ำ

ขณะที่เธอกำลังจะลุกจากเตียงประตูห้องน้ำก็เปิดออกจากด้านใน

ก็เห็นเฟิงจิ่งเหยานุ่งผ้าขนหนูออกมา อนบนที่เปลือยเปล่าของเขายังคงเต็มไปด้วยความชื้นและหยดน้ำ รูปร่างแข็งแรง ดูเย้ายวนและเซ็กซี่มากๆ

กู้ฉางชิงเพียงจ้องมอง จากนั้นก็ละสายตาออกอย่างรวดเร็ว แต่แก้มสีแดงยังคงทรยศต่ออารมณ์ของเธอในเวลานั้น

เฟิงจิ่งเหยาสังเกตเห็นท่าทางของเธอ จึงหลบสายตาและยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ทำไมนานขนาดนี้แล้ว ยังคงเขินอายเช่นนี้？”

เขาอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อกู้ฉางชิง และหัวเราะเยาะเย้ย

ในขณะเดียวกันความสงสัยก็เกิดขึ้นในใจของเขาอีกครั้ง

จากข้อมูลบอกว่าภรรยาองเขามีชีวิตส่วนตัวที่ไม่เป็นระเบียบ และเป็นคนใจกล้า ตอนนี้ดูจากร้างกายที่เปลีอยเปล่าและหน้าที่แดงของเขา เหมือนกับข่าวคราวนี้ไม่ถูกต้อง

ทันที่ที่เขานึกถึงสิ่งที่กู้ฉางชิงปกปิด ก็ต้องเก็บความสงสัยไว้ ดวงตาที่คลุมเคลือมองดูกู้ฉางชิง ดูท่าทีโต้ตอบของเธอ

“ใครบอกว่าฉันเขินอาย ฉันก็แค่เหนื่อย”

กู้ฉางชิงไม่ได้สังเกตสายตาที่มีเงื่อนงำของเขา โต้แย้งพาลโกรธเอาดื้อๆ

แล้วเฟิงจิ่งเหยาก็หรี่ตาลง และเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของกู้ฉางชิง

เมื่อคืนเขาคิดที่จะขอมันโดยไม่ยับยั้งชั่งใจ และพูดเบาๆว่า：“งั้นวันนี้พักผ่อนที่บ้านก็ได้นะ”

กู้ฉางชิงได้ยินอย่างนั้น เธอก็ปฏิเสธโดยไม่คิด

เธอไม่อยากอยู่บ้านและไม่ทำอะไรเลย

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินดังนั้นเขาก็ไม่ได้บังคับ

จากนั้นทั้งสองก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และลงไปทานอาหารที่ชั้นล่าง

เมื่อเฟิงจิ่งเหยาทานอาหารเสร็จและกำลังจะออกไป กู้ฉางชิงก็ลังเลและเรียกให้เขาหยุด

“คือว่า เฟิงจิ่งเหยาวันนี้ฉันขอติดรถไปที่บริษัทด้วยได้ไหม”

เมื่อเฟิงจิ่งเหยาได้ยินก็ขมวดคิ้วและพูดว่า：“ทำไม？”

กู้ฉางชิงเม้มริมฝีปากและอธิบายว่า：“รถในโรงรถมีราคาแพงเกินไป ไม่สะดวกที่จะขับไปบริษัท”

ทันทีที่เธอพูดสิ่งนี้เฟิงจิงเหยาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และคำพูดอ้อมค้อมในตอนเช้าก็คค่อยๆเข้ามาอีกครั้ง