สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 66

กู้ฉางชิงไม่ได้สนใจความเปลี่ยนแปลงของเธอ หลังออกจากห้องประชุม ก็กลับไปนั่งที่ของตัวเอง

ขณะที่เธอเตรียมจะวาดภาพออกแบบที่ยังไม่เสร็จต่อ ก็ได้ยินเสียงคุยกันหนุงหนิงอยู่ข้างหู

“อาจารย์ชวี่ ขอถามค่ะ มีอะไรที่พวกเราสามารถทำได้บ้างคะ”

“อาจารย์มู่ ฉันอยากเรียนกับคุณ ได้ไหมคะ？”

มองไปก็เห็นชวี่ชิงหยุนกับมู่ฉิงคงถูกรายล้อมไปด้วยนักศึกษาฝึกงานไม่น้อย

ต่างคนต่างแสดงออกว่าอยากติดตามเขาทั้งสองคน

ความสัมพันธ์ของพวกเขาตรงนั้นดูอบอุ่น ส่วนกู้ฉางชิงตรงนี้ดูเงียบเหงาน่ากลัว

เธอรู้ว่าทำไมคนพวกนี้ถึงไม่มาหาเธอ เธอยักไหล่และไม่สนใจ

แบบนี้ก็ดีเธอมีความสุขและผ่อนคลาย ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับเด็กฝึกงานไว้

ขณะคิดเธอก็ละสายตากลับมา ตั้งใจจะทำงาน

ในขณะนั้นหางตาของเธอก็เห็นเงาคนยืนอยู่ข้างหน้า ทันใดนั้นก็มีเสียงแผ่วเบาอยู่เหนือหัวของเธอ

“อาจารย์กู้ คุณมีอะไรต้องการให้ฉันทำไหมคะ？”

กู้ฉางชิงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ และเห็นเด็กสาวหน้าตาดีคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

บนใบหน้าเธอส่วมแว่นตากรอบสีดำ ไม่ได้ปะแป้ง ใส่เสื้อผ้าก็เรียบง่าย เสื้อยืดเรียบๆจับคู่กับกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบ แต่งตัวเหมือนเพิ่งออกมาจากโรงเรียน

กู้ฉางชิงมองไปที่เธอ เห็นดวงตาที่สวยของเธอแล้ว ก็จำชื่อเด็กสาวคนนี้ได้

เธอชื่อชีเสี่ยวจิ่ว ซึ่งมาที่บริษัทก่อนหน้าเธอสองวัน แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครสนใจ แม้กระทั่งนิสัยก็ชอบความสันโดษ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอก็รู้สึกแปลกใจที่เด็กสาวเป็นฝ่ายมาหาเธอ

คนที่มีสายตาเฉียบแหลมจะดูออกว่าผู้จัดการกับเธอไม่ลงรอยกัน อยู่กับเธอก็ใช่ว่าต้องเป็นอริกับผู้จัดการ

มิฉะนั้นคนเหล่านั้นจะหลบหลีกเธอเหมือนงูได้ยังไง

เมื่อเห็นความกังวลและความตึงเครียดที่รั่วไหลออกมาจากดวงตาของเด็กสาว เธอยิ้มและพูดว่า：“ถ้าอย่างนั้นเธอช่วยฉันสร้างแบบ”

เมื่อชีเสี่ยวจิ่วได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มออกทันที

เธอรีบพยักหน้า และเดินมาข้างกู้ฉางชิงแล้วเริ่มลงมือ

“อาจารย์กู้ ต้องทำยังไงคะ？”

“เธอทำขนาดตามแบบแปลน ช่วยฉันตัดผ้าออกมาก่อน”

กู้ฉางชิงจัดงานให้เธอและในเวลาเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะแก้ไข：“เธอไม่ต้องเรียกฉันด้วยความเคารพหรอก ฉันแบกรับคำว่าอาจารย์สองคำนี้ไว้ไม่ไหว เรียกแค่ชื่อฉันก็ได้”

พูดแบบนี้จะได้ไม่ถูกคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์

ดูแล้วเธอยังไม่ได้รับการยอมรับจากคนพวกนี้ จัดการอย่างเงียบๆก็ช่วยลดความยุ่งยากได้มาก

ใครจะรู้ชีเสี่ยวจิ่วจะส่ายหน้า และยืนยันว่า：“อาจารย์สองคำนี้คุณรับไว้ได้ อันที่จริงฉันเคยเห็นเว็บบอร์ดนั้นในต่างประเทศ”

เธอพูดพลางเม้มริมฝีปากและเขินอายแล้วพูดว่า：“ฉันชอบผลงานของคุณมาก อีกอย่างคุณก็เก่งมาก อันที่จริงฉันรู้สึกว่าความสามารถของคุณไม่ได้น้อยไปกว่าอาจารย์ชวี่เลย”

กู้ฉางชิงถูกเธอชื่นชมก็รู้สึกเขิอายและยังคงถ่อมตัว

เธอรู้สึกประหลาดใจ ไม่คิดว่าจะมีคนในบริษัทสนใจเรื่องเว็บบอร์ด

แน่นอนว่าเธอจงใจปิดเรื่องเว็บบอร์ด

อย่างไรก็ตามเว็บบอร์ดนั้นเป็นของต่างประเทศ แม้ว่าเธอจะได้รับรางวัลมากมายในเว็บบอร์ดนั้นก็ตาม แต่คนในบริษัทล้วนเป็นคนที่มาใหม่ไม่น่าจะรู้จักเว็บบอร์ดนี้ เธอจึงไม่ได้สนใจ

กู้ฉางชิงหลับลึกมากจนไม่รู้สึกตัว

จนกระทั่งชีเสี่ยวจิ่วทานอาหารเสร็จ ก็นำอาหารกลางวันกลับมาเธอ และเรียกให้เธอตื่น

“อาจารย์กู้ ตื่นตื่น มาทานข้าวค่ะ”

กู้ฉางชิงลืมตาสลึมสลือ อดทนกับความง่วงลุกขึ้นมานั่งกินข้าว และพูดคุยกับชีเสี่ยวจิ่ว

ไม่นานชวี่ชิงหยุนและคนอื่นๆก็ค่อยๆทยอยกันกลับมา

กู้ฉางชิงไม่สนใจ แต่ชวี่ชิงหยุนกรีดร้องขึ้นด้วยความตื่นตกใจ

“ภาพวาดการออกแบบของฉันล่ะ？”

ก็เห็นว่าเธอเอาแต่คุ้ยๆบนโต๊ะด้วยสีหน้ากังวล

เมื่อเห็นเช่นนั้นคนอื่นๆก็รีบเข้ามาช่วย

“อาจารย์ชวี่ คุณลืมไว้ที่ไหนรึเปล่า”

“เป็นไปไม่ได้ ฉันจำได้ว่าวางไว้บนโต๊ะ”

ชวี่ชิงหยุนโต้แย้ง

และผู้ช่วยของเธอก็ติดตามอย่างใกล้ชิดและพูดว่า：“ตอนที่ฉันออกไปก็เห็นภาพวาดการออกแบบอยู่บนโต๊ะนะ"

เมื่อทุกคนได้ยินอย่างนั้นก็ทำได้แค่ช่วยกันหา

มู่ฉิงคงมองไปที่พวกเขาและอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วพูดว่า：“มันก็แปลกนะไปทานข้าวกันแค่แป๊ปเดียว ภาพวาดการออกแบบหายไปได้ยังไง เมื้อตะกี้มีใครอยู่ที่นี่บ้าง？”

ขณะที่เธอพูดก็มองไปรอบๆเพื่อเป็นการสอบถาม