สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 7

ในตอนบ่าย กู้ฉางชิงก็ไม่เห็นเฟิงจิงเหยาอีก

เมื่ออาหารมื้อเย็นผ่านไปไม่นาน เธอก็รีบเข้านอน

กลางดึก เธอรู้สึกคอแห้งมาก จึงต้องตื่นเพราะความกระหายน้ำ

เธอลุกขึ้นเพื่อจะไปดื่มน้ำอุ่นที่ห้องครัว ใช้มือคลำๆเดินลงไปชั้นล่าง

ระหว่างทางผ่านห้องหนังสือ มองเห็นไฟในห้องยังคงสว่างอยู่

กู้ฉางชิงก็ตื่นตัวขึ้นมาหน่อย แล้วค่อยๆก้าวเดิน

เธอผลักประตูเบาๆ มองเห็นเฟิงจิงเหยาฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะ

ด้านหน้าของเขามีกองเอกสาร ด้านข้างมีปากกา Landy Gessica ว่างอยู่ ชัดเจนมากว่าเขาทำงานจนเหนื่อยล้าแล้วเผลอหลับไป

แท้จริงแล้วโอสรสวรรค์ก็ไม่ได้น่าเป็นสักเท่าไหร่！

กู้ฉางชิงเข้ามามองใกล้ๆ เห็นใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลาของเขา บริสุทธิ์ราวกับเด็ก เพียงแต่ในตอนที่เขาหลับ แล้วขมวดคิ้ว ทำให้ไม่อาจทนได้

เธอสูดลมหายใจเข้า ไม่กล้าปลุกเขา เดินเบาๆไปหยิบผ้ามาห่มให้เฟิงจิงเหยา แล้วเดินกลับออกไป

ในตอนที่ใกล้จะออกจากห้อง ก็หันหลับไปมองเขาอีกครั้ง แล้วปิดไฟในห้องหนังสือ พร้อมกับพูดพึมพำว่า：“กุ๊ดไนท์ ฝันดี！”

แสงไฟในห้องก็ดับลงทันที เฟิงจิงเหยารู้สึกไม่สบายจึงขยี้ตา และลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

มองไปทางไหนก็มือตึ๊ดตื๋อ

รูม่านตาของเขาหดเล็กลง รู้สึกเหมือนข้างหน้ามีตาข่ายสีดำขนาดใหญ่ จะกลืนกินเขาเข้าไป

เขาหายใจแผ่วเบา แล้วลุกขึ้นทันที แต่มือไม้อ่อน เขาหายใจถี่ขึ้น มือเท้าเย็นเฉียบ หลังชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เขาอยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก ล้มลงอยู่ตรงนั้น ทำได้เพียงพยายามเอามือจับโต๊ะ เหมือนคว้าฟางเส้นสุดท้าย

ปึง！

เสียงดังฟังชัด กู้ฉางชิงที่เพิ่งออกมาจากห้องหนังสือก็ตกใจสะดุ้ง

เสียงนี้ดังออกมาจากห้องหนังสือของเฟิงจิงเหยา เธอรีบกลับไปเปิดไฟในห้องหนังสือ

ไฟในห้องก็สว่างขึ้น กู้ฉางชิงเห็นเฟิงจิงเหยาล้มอยู่ที่พื้น

“เฟิงจิงเหยา คุณเป็นอะไร？”

เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดร่างของเฟิงจิงเหยาขึ้นมา

ยังไม่ทันได้มีการเคลื่อนไหวใดๆ เธอก็กอดเขาไว้แน่น

เธอเห็นร่างกายของเฟิงจิงเหยากระตุกกระตุก ดูเหมือนเขาหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

กู้ฉางชิงทำอะไรไม่ถูก ได้แต่กอดเขาเอาไว้ และพูดปลอบเบาๆ “ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร ฉันอยู่นี่ เฟิงชิงเหยาฉันอยู่ตรงนี้！”

“ฉันจะอยู่ข้างๆคุณ……ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นอะไร……”

กู้ฉางชิงไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนี้เฟิงจิงเหยาถึงกลายเป็นแบบนี้

เธอพยายามปลอบขวัญ ฝ่ามือวางไว้บนหน้าอกของเขา ช่วยให้เขาหายใจสะดวก

แต่ดูท่าเฟิงจิงเหยายิ่งหายใจไม่สะดวกมากขึ้นไปทุกที ใบหน้าก็ซีกเซียวราวกับคนจมน้ำ……

กู้ฉางชิงหวาดกลัว ในหัวคิดจะช่วยชีวิตด้วยการปฐมพยาบาลเบื้องต้น

“ใช่ๆ ผายปอด”

ในหัวของกู้ฉางชิงก็สว่างวาบขึ้นมา ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ แล้วก็รีบก้มลงจูบริมฝีปาก ผายปอดให้เขา

เวลผ่านไปสักครู่ กู้ฉางชิงรู้สึกเหมือนว่าเฟิงจิงเหยาจะนิ่งสงบแล้ว แต่เธอก็ยังผายปอดต่อไปเรื่อยๆ