สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 8

กู้ฉางชิงถูกตบไปหนึ่งที เธอรู้สึกหน้าชาไปครึ่งซีก ในสมองก็มึนงง

พ่อบ้านเองก็ไม่คิดว่าคุณนายที่สูงส่งสง่างามจะทำเช่นนี้ เขาตกตะลึงอยู่นาน แล้วพูดว่า：“คุณนาย คุณนายรองเธอคงไม่รู้ ถึงได้……”

“ถึงได้อะไร？ฉันเห็นเธอก็รู้สึกไม่สงบ！ไม่รู้หรอว่าหน้าที่ภรรยาควรทำยังไง”

คุณนายเฟิงหน้าบึ้งตึงพูดเสียงดังลั่น

ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ของพวกเธอไม่ค่อยจะดีนัก

อย่างไรก็ตาม ในฐานะที่เธออาวุโสกว่า ไม่ควรที่จะไปเหยียดหยาม

แต่วันนี้กู้ฉางชิงเธอได้สัมผัสใกล้ชิดแล้ว

คุณนายเฟิงจองมองกู้ฉางชิงอย่างเย็นชา

กู้ฉางชิงนึกอยู่นานในที่สุดก็จำได้

จากข้อมูลที่กู้หงเซินให้ คุณนายเฟิงเป็นผู้หนึ่งที่แข็งแกร่งมากคนหนึ่ง

แต่ก่อนกู้ฉางซินทำผิด เธอก็ไม่เคยลงมือสั่งสอนแม้แต่น้อย

กู้ฉางชิงรู้สึกว่าจำเป็นที่จะแก้ต่างให้ตัวเอง “คุณแม่ ฉันก็ไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงฉันแค่เข้าไปห่มผ้าให้จิงเหยา ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

“แค่ห่มผ้าให้ยังทำให้เกิดปัญหา ฉันยังจะไว้ใจอะไรเธอได้？”

คุณนายเฟิงน้ำเสียงเย็นชา กู้ฉางชิงเมื่อได้ยินคำพูดของเธอก็กัดฟันด้วยความโมโห

แต่เธอก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทน เธอจะไปทำอะไรได้？

เกิดเรื่องกับเฟิงจิงเหยาก็นับว่าเป็นความผิดของเธอ？

ไม่รอเธอโต้แย้ง ใบหน้าที่สวยงามของคุณนายเฟิงก็เข้ามาใกล้เธอ “ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าจิงเหยายังไม่กลับมา เธอก็ก่อเรื่องวุ่นวายยังไงฉันไม่สนหรอกนะ แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้ว ถ้าเธอกล้าทำให้เขาเสื่อมเสียเกียรติหรือว่าทำร้ายเขา ฉันไม่เอาเธอไว้แน่ แล้วก็！เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ช่วยเก็บเป็นความลับให้ดี ถ้ารั่วไหลไปละก็ ฉันจะมาถามเอาที่เธอ！ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่เธอเลย ต่อให้เป็นตระกูลกู้ก็อย่าคิดว่าจะผ่านไปได้ง่ายๆ！”

กู้ฉางชิงไม่พูดอะไรสักคำ ทำได้เพียงพยักหน้า

จากนั้นคุณนายเฟิงก็ไม่ได้สนใจเธอ และเข้าไปเยี่ยมเฟิงจิงเหยา

หลังจากได้รับการยืนยันว่าเฟิงจิงเหยาไม่เป็นอะไรมาก ทั้งสองก็กลับไปพักผ่อน

ก่อนเดินไปได้กำชับพ่อบ้านว่าถ้าเฟิงจิงเหยาฟื้นแล้ว ให้แจ้งพวกเขาด้วย

พ่อบ้านไม่กล้าละเลย

กู้ฉางชิงก็ไม่กล้าที่จะจากไปเช่นกัน

ถึงอย่างไรเสียที่เกิดเรื่องขึ้นกับเฟิงจิงเหยาก็เป็นเพราะตัวเธอ ดังนั้นเธอจะเฝ้าอยู่ที่นี่อย่างเงียบสงบ

ชั่วพริบตาท้องฟ้าก็สว่าง

แสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องเข้ามาผ่านกระจกบานใหญ่ของหน้าต่าง และส่องไปที่ใบหน้าขาวขาวของเฟิงจิงเหยา ขนตายาวทอดเงาใต้ดวงตา

เฟิงจิงเหยาค่อยๆลืมตาขึ้น คล้ายๆกับว่าเดินออกมาจากประตูนรก

รู้สึกใจสั่นเหมือนหยุดหายใจไป มือข้างหนึ่งจับเขาด้วยความสับสน และดึงเขาขึ้นฝั่ง

เขายังจำความอบอุ่นนั้นได้ อุ่นจัง อุ่นจัง

เฟิงจิงเหยามองเห็นกู้ฉางชิงที่เฝ้าอยู่ข้างเตียง มือของเธอยังกุมมือเขาไว้

ที่หัวของเธอมีเส้นผมย้อยออกมาด้านข้างหู

เฟิงเหยารู้สึกอบอุ่นใจ ยื่นมือออกมาเก็บเส้นผมให้เธอ

ใครจะรู้ พอแตะกู้ฉางชิงก็ตื่นแล้ว

เธอเพิ่งเดินมาถึงชั้นขั้นบันไดวน ก็ได้ยินเสียงก้องมาจากด้านล่าง “คุณนายรอง สวัสดีค่ะคุณนายรอง！”

กู้ฉางชิงตกตะลึงเห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเธอมาก ทุกคนก็ทักทายเธอด้วยความเคารพ

กู้ฉางชิงรู้สึกสงสัยในใจ แต่ในที่สุดก็ขานรับ

หลังอาหารกลางวัน กู้หงเซินก็โทรศัพท์เข้ามา “วันนี้บ่ายสามโมงที่ร้านกาแฟ”

เสียงของกู้หงเซินเย็นชาและแข็งกระด้าง

นี่เป็นท่าทีของเขาที่มีต่อตัวเธอ แต่กู้ฉางชิงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

ทุกครั้งที่เจอกัน สิ่งที่กู้หงเซินมักบอกคือกลัวการที่เธอเผยความลับออกมา

เมื่ออกไปข้างนอก เธอเปลี่ยนใส่ชุดเดรสยาวสีเบจ เสื้อผ้าดูเรียบง่ายและเข้ารูป เข้ากันกัยเครื่องประดับมุกสีขาว ซึ่งทำให้เธอดูอ่อนโยนและสง่างามมากขึ้น

คนขับจอดรถที่ฝั่งตรงข้ามของร้านกาแฟ ห่างออกไป กู้ฉางชิงมองเห็นกู้หงเซินอยู่ด้านหลังกระจกหน้าต่าง

เขานั่งอยู่ข้างหน้าต่างคนเดียวดูเหมือนกำลังโทรหาใครบางคนพร้อมกับยิ้มกว้าง

ภายในร้านกาแฟ

กู้หงเซินกำลังคุยโทรศัพท์กับกู้ฉางซิน

“พ่อคะ？จะสามารถปกบิดเรื่องทั้งหมดได้จริงหรอคะ？”

มีเสียงผู้หญิงอ่อนช้อยน่ารักเหมือนกำลังออดอ้อนดังออกมา

“แน่นอน ลูกยังไม่เชื่อใจหรอ？เพียงแค่หนึ่งปี ลูกก็จะสามารถกลับมาเป็นคุณนายรองได้ต่อไป”

กู้หงเซินพูดอย่าเด็ดขาด “ปีนี้ลูกก็ใช้ชวิตที่ต่างประเทศให้สบายใจ พ่อรับรองว่าของทุกอย่างที่เป็นของลูก จะไม่ยอมให้ใครแย่งไปแน่！”