สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 74

และในความเป็นจริง กู้ฉางชิงก็ยอมจำนนจริงๆ

เพียงแต่คือต่อหน้าทำอย่างลับหลังทำอย่าง

จริงๆเธออยากจะไม่ดูดำดูดี เธอก็ทำไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้วในฐานะนักออกแบบคนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นจรรยาบรรณในวิชาชีพหรือความเห็นแก่ตัว ล้วนไม่หวังให้เสื้อผ้าที่ตนเองออกแบบ ต้องมีจุดด่างพร้อยไม่ว่าอย่าไรก็ตาม

อีกประการหนึ่ง ในตอนแรกเธอก็เพียงรับปากปลอมๆกับกู้ฉางชิง แต่ไม่ได้รับปากว่าประเทศจะได้รับผลประโยชน์จากเรื่องนี้

แน่นอนว่ากู้หงเซินใช้อำนาจคุกคามครั้งแล้วครั้งเล่า เธอก็ไม่มีทางที่จะเพิกเฉยได้ ทำได้เพียงพูดกับเฟิงจิงเหยาอย่างลับๆ

คิดแบบนี้แล้ว ในคืนนั้นที่กลับถึงบ้านตระกูลเฟิง เธอรอให้เฟิงจิงเหยากลับมารับประทานอาหารด้วยกัน ก็เอ่ยถึงเรื่องที่ไปโรงงานทอผ้าเมื่อตอนกลางวัน

"เมื่อเช้าฉันกับผู้จัดการใหญ่แล้วก็คุณลู่ไปคอนเฟิร์มผ้าที่โรงงานทอผ้ามาด้วยกัน คุณภาพไม่เลวเลย"

เธอพูดถึงตรงนี้ ก็สังเกตุการณ์เฟิงจิงเหยา

เฟิงจิงเหยาสังเกตุเห็นสายตาของเธอ ก็ไม่ได้สนใจ ส่งเสียงอืมอย่างไม่เก็บมาใส่ใจ

คล้ายกับว่าเขาไม่ได้ใส่ใจที่จะพูดเรื่องนี้จริงๆ

กู้ฉางชิงไม่รู้จะทำยังไง ทำได้เพียงกัดฟันกล่าวต่อไปว่า: "ถึงแม้ว่าผ้าส่วนใหญ่จะดี แต่ก็ยังมีส่วนน้อยที่มีตำหนิ ฉันคิดว่าพวกเราควรจะหาคนรับผิดชอบการตรวจสอบคุณภาพเฉพาะด้าน มารับมือกับเรื่องนี้

ตามสถานการณ์ที่เธอพูดมานี้ ในที่สุดเฟิงจิงเหยาก็ฟังออกถึงความหมายแฝงในคำพูดของเธอ

เขาหยุดการกระทำในมือลงอย่างแปลกใจ เหลือบตาไปมองยังกู้ฉางชิง

พูดตามหลักแล้ว ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ควรจะปกป้องพ่อของเธอ แต่คำพูดที่เธอเล่ามาเมื่อกี้ กลับมีความหมายที่กล้าจะเป็นศัตรูกับพ่อของเธอด้วยซ้ำไป นี่จะทำให้เขาไม่แปลกใจได้อย่างไร

"คุณทำอย่างนี้ ไม่กลัวพ่อคุณโกรธหรอ?"

เขากล่าวถามอย่างกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม ในสายตาแฝงการถามอย่างเจาะลึก คล้ายกับกำลังแยกแยะว่าคำพูดนี้ของเธอจริงหรือหลอก

ถึงอย่างไรจนถึงตอนนี้ก็ยังจำได้ว่าก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนี้แสวงหาผลประโยชน์เพื่อให้กับพ่อของเธอ ใช้กลอุบายอย่างถึงที่สุด

กู้ฉางชิงมองออกถึงในสายตาที่งุนงงและสงสัยของเขา กล่าวด้วยสีหน้าเรียบๆว่า: "ฉันเป็นเพียงพนักงานตัวเล็กของบริษัทเท่านั้น"

ความหมายก็คือ เจ้าหน้าที่ตรวจสอบคุณภาพนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ ล้วนเป็นการกำหนดแผนของบริษัท

เฟิงจิงเหยาก็ฟังออกถึงความหมายนั้น ดวงตาเขาที่มองกู้ฉางชิงอย่างเคร่งขรึม ก็ยิ้ม

"เป็นพนักงานตัวเล็กๆที่ดีคนหนึ่ง"

เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่านี่คือกู้ฉางชิงผู้หญิงคนนี้แสร้งทำเป็นหาข้ออ้างให้ตนเอง

ถึงแม้ว่าพ่อเขาจะตำหนิ ก็ไม่ได้อยู่ในหัวของเธอ ที่สำคัญคือ ถึงแม้ว่าหลังจากนี้วัตถุดิบจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น ก็จะไม่เกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้นกับเธอ

กู้ฉางชิงเห็นสถานการณ์ ก็รู้ว่าความคิดที่รอบคอบของตนเองถูกผู้ชายคนนี้มองทะลุ ฝืนความไม่สบายใจภายในใจ กล่าวถามอีกครั้งว่า: "คุณคิดเห็นว่าอย่างไร?"

เฟิงจิงเหยาได้ยิน ก็หันมามองเธอ กล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า: "ตามที่คุณปรารถนา"

พูดจบ เขาก็รับประทานอาหารเสร็จ เช็ดมุมปากที่วดงามมีสง่า ทิ้งไว้ประโยคนึงแล้วว่าจะไปห้องหนังสือ ลุกขึ้นแล้วออกไป

กู้ฉางชิงมองภาพด้านหลังเขาเดินออกไป ถอนหายใจที่กลั้นไว้อย่างโล่งอก

เรื่องนี้ถือว่าได้บอกคร่าวๆไปแล้ว ถึงแม้ว่าเมื่อถึงเวลากู้หงเซินจะทำเรื่องอะไรที่มันมากเกินไปจริงๆ ก็มาโทษตัวเธอไม่ได้

เธอคิดพลาง ในใจก็ปล่อยวางก้อนหินก้อนใหญ่ลง จึงมีความอยากรับประทานอาหารต่อไป

รอเธอทานอิ่ม ก็กลับเข้าห้อง ทำงานที่ค้างอยู่ในมือต่อไป

ช่วงเวลานึง บ้านหลังใหม่ที่เงียบสงบทั้งหลัง

จนกระทั่งหัวค่ำ จึงต้อนรับแขกคนนึงเข้ามา

"คุณชาย คุณลู่อยู่ด้านนอกขอเข้าพบครับ"

พ่อบ้านรายงานอยู่นอกห้องหนังสืออย่างเคารพนบนอบ

เพราะก่อนหน้านี้เฟิงจิงเหยามีกฎบังคับว่าหากลู่ซือหยี่ไม่ได้รับอนุญาตจากเขา ไม่สามารถเข้าไปเหยียบบ้านหลังใหม่ได้แม้แต่ครึ่งก้าว ฉะนั้นขณะนี้ที่เธอมาอีกครั้ง ก็จำเป็นต้องแจ้งให้ทราบ

เฟิงจิงเหยาได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นแล้วมองไปยังพ่อบ้าน

"เธอพูดว่ามีเรื่องอะไรไหม?"

ลู่ซือหยี่ดึงสติกลับมา ฟังออกถึงความหงุดหงิดในน้ำเสียงของเขา รีบระงัยความรักใคร่ชื่นชมในสายตาทันที

ไม่มีความมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ เธอไม่สามารถให้พี่จิงเหยารับรู้ได้ถึงเรื่องภายในใจของเธอ ไม่เช่นนั้นพี่จิงเหยาจะต้องตัดความสัมพันธ์กับเธออย่างแน่นอน

คิดพลาง เธอก็กระแอมลำคอ ชี้แจ้งวัตถุประสงค์ในการมา

"พี่จิงเหยา ที่ฉันมาคืออยากจะพูดกับคุณเกี่ยวกับเรื่องสินค้าผ้าที่นำเข้า

ใช่ ตั้งแต่เริ่มต้น จุดประสงค์นี้ที่เธอมาก็เพื่อร้องเรียน

เธอพูดบิดเบือนความจริงเรื่องที่โรงงานเมื่อกลางวันมีผ้าคุณภาพต่ำปะปนอยู่ในจำนวนนั้น

"พี่จิงเหยา เรื่องนี้พวกเราจะไม่สามารถให้อภัยได้โดยไร้หลักการ ไม่เช่นนั้นจะส่งผลกระทบคุณภาพของสินค้าในวันข้างหน้าของพวกเรา"

เฟิงจิงเหยาเห็นหน้าตาท่าทางที่โมโหของเธอ กล่าวด้วยสีหน้าเรียบๆว่า: เรื่องนี้ฉางชิงเคยบอกกับฉันแล้ว ต่อไปฉันได้จัดให้คนควบคุมและเร่งรัดโดยเฉพาะแล้ว"

ลู่ซือหยี่คาดไม่ถึงว่ากู้ฉางชิงจะพูดออกมา จึงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

เดิมทีเธอคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะโฉดชั่วทะเยอทะยานเหมือนกับพ่อของเธอ คิดไม่ถึง ไม่นึกเลยว่าจะซื่อตรงแบบนี้

ทันใดนั้น เธอก็อึดอัดในอก รู้สึกว่าตนเองเป็นรองผู้หญิงคนนั้นในทุกๆด้าน

กระทั่งเธอยากที่จะหาจุดอ่อนสักจุดนึง ก็ถูกผู้หญิงคนนั้นปิดตายรอยรั่ว

ที่ยิ่งทำให้คนอิจฉาคือ พี่จิงเหยายังปกป้องผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอด นี่ทำให้เธออิจฉาริษยาอย่างบ้าคลั่ง

ผู้หญิงคนนั้นมีสิทธิ์อะไรได้รับการชื่นชอบจากเขา

เธอชอบเขามาตั้งหลายปี ก็ไปมาหาสู่กันหลายปี ถึงกับเทียบไม่ได้กับที่พวกเขาอยู่ร่วมกันมาเพียงหนึ่งเดือนเชียวหรอ?

เฟิงจิงเหยาไม่ได้สังเกตเห็นถึงความคิดแค้นเคืองภายในใจของเธอ เห็นเธอยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ ก็ขมวดคิ้วแล้วกล่าวถามว่า: "คุณยังมีธุระอะไรอีกไหม?"

ลู่ซือหยี่ดึงสติกลับมา กดความไม่ยินยอมภายในใจ ฉีกมุมปากยิ้มแล้วกล่าวตอบกลับว่า: "ไม่มีแล้ว"

เฟิงจิงเหยาพยักหน้า: "ไม่มีก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ"

พูดจบ เขาก็ไม่สนใจลู่ซือหยี่อีก ก้มหน้าจัดการเอกสาร