สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 97

เมื่อตกดึกเฟิงจิงเหยาก็กลับมา

กู้ฉางชิงได้ยินเสียงเคลื่อนไหวนอกประตูเธอรีบขึ้นเตียงและแกล้งทำเป็นนอนหลับ

เฟิงจิงเหยาเปิดประตูเข้ามาก็เห็นเธอนอนอยู่บนเตียง ดวงตาสองข้างปิดสนิทแต่ขนตายังมีความกระพริบกระพริบเล็กน้อย ดูยังไงก็ไม่ใช่คนที่หลับแล้ว

เขารู้ว่าเธอกำลังแกล้งหลับแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่มองดูและรู้สึกสงสัยขึ้นมาอีกครั้งว่าผู้หญิงคนนี้กำลังปกปิดอะไรกันแน่

ผู้หญิงคนนี้มีความลับอะไรซ่อนอยู่ทำให้เธอต้องกลัวขนาดนี้ถึงขั้นไม่อยากอยู่ใกล้

และเขาก็ขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมความสงสัย

แต่เธอที่อยู่บนเตียงเมื่อเขาขยับไปใกล้ร่างกายเธอก็เกรงไปหมดและค่อยๆปล่อยผ่อนคลายทีหลัง

เฟิงจิงเหยาหันหน้ามาดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ใบหน้าของกู้ฉางชิง

ไม่ว่าเธอจะซ่อนความลับอะไรไม่ช้าก็เร็วฉันจะต้องรู้ให้ได้!

กู้ฉางชิงไม่รู้ว่าความแปลกของเธอถูกเฟิงจิงเหยาจ้องมองกัดไม่ปล่อยแต่แรกแล้ว

เธอแกล้งหลับไปได้สักพักก็เผลอหลับสนิทจริงๆอย่างสบาย

ทั้งคืนไม่มีอะไรเกินขึ้น

……

เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนลุกจากเตียง หลังจากอาบน้ำทำธุระเสร็จก็ลงมาข้างล่างพร้อมกัน

น่าจะเป็นเพราะพิรุธของเธอเมื่อคืน ทำให้เช้านี้กู้ฉางชิงเงียบกว่าปกตื

เฟิงจิงเหยาแอบเหลือบมองเธอแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

แต่จนเวลานี้แล้วเขายังอยู่ที่บ้านทำให้กู้ฉางชิงประหลาดใจเล็กน้อย

เธอเองก็ไม่ได้พูดอะไร หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จก็ลุกขึ้นและพูดว่า: “ฉันกินเสร็จแล้ว จะแวะไปบริษัทสักหน่อย”

พูดจบ กำลังจะเดินจากไปก็ถูกเรียกหยุดชะงักซะก่อน

“เดี๋ยวก่อน รอแปปนึงฉันจะไปพร้อมกับเธอ”

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็นั่งรถไปบริษัทพร้อมกัน กู้ฉางชิงยังคงลงจากรถที่ปากทาง

เธอเดินไปถึงบริษัท กำลังจะเดินเข้าแผนกไม่คาดคิดทันใดนั้นก็เจอลู่ซือยวี่

ลู่ซือยวี่เองก็เห็นเธอเช่นกัน มองเธอด้วยสายตาเยือกเย็นและเดินผ่านไป

กู้ฉางชิงเห็นเช่นนี้ ไม่ได้ใส่ใจและเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง

ในใจเธอเองรู้ดี ถึงแม้ว่าลู่ซือยวี่จะย้ายออกไปจากบ้านตระกูลเฟิงแต่นี่ก็เป็นเพียงชั่วคราวไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องกลับมาสักวัน

คิดถึงตรงนี้ เธอรีบจัดการความคิดในใจและลงมือจัดการงานที่อยู่ในมือ

วันนี้เป็นวันที่ต้องส่งเสื้อที่ออกแบบ ตามหลักแล้วเธอน่าจะต้องส่งผลงานไปให้ลู่ซือยวี่

แต่ประสบการณ์ของเธอบอกถ้าหากส่งมอบให้ลู่ซือยวี่ต้องมีอะไรแผลงๆเกินขึ้น

ผู้หญิงคนนั้นอยากแก้แค้นเธอ ยิ่งไปกว่าถ้ามีโอกาสได้แก้แค้นเธอคงไม่ปล่อยไปแน่

และนี้เป็นการตัดเย็บครั้งแรกบริษัทต้องกำลังจับตามอง เพราะฉะนั้นเธอจะไม่ยอมส่งผลงานให้ลู่ซือยวี่เด็ดขาด

คิดเช่นนี้แล้ว เธอหยิบเสื้อทั้งสามตัวที่เธอทำเองเดินตรงไปที่ห้องทำงานของผู้จัดการ

“ผู้จัดการใหญ่”

เธอเคาะประตูเข้ามา หลี่ม่านเห็นเธอก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ดีไซเนอร์กู้ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ ไม่ได้บอกจุดประสงค์ของเธอออกมา แต่กลับยื่นเสื้อผ้าของเธอให้

“ฉันเองก็ไม่อยากเอาความคิดของตัวเองไปตัดสินจิตใจคน จะว่าไปแล้วผู้จัดการก็น่าจะรู้ถึงปัญหาระหว่างฉันกับผู้อำนวยการลู่ เพราะอย่างงี้ฉันขอส่งมอบเสื้อนี้ให้คุณดีกว่าจะได้ไม่มีข้อผิดพลาดอะไรเกิดขึ้น มันอาจส่งผลต่อความก้าวหน้าของบริษัทได้”

หลี่ม่านเข้าใจความหมายของเธอ ไม่ปฏิเสธและพูดต่อ: “ได้สิ มีเรื่องอื่นอีกไหม?”

“ไม่มีแล้ว”