สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 98

ลู่ซือยวี่มองดูชุดที่สมบูรณ์แบบ คิดไม่ถึงว่ากู้ฉางชิงจะมีความสามารถขนาดนี้

ก็ว่าล่ะทำไมเมื่อกี้ถึงกล้าพูดท้าทายกับเธอ

เธอคิดถึงตรงนี้ก็ใช้ตามองและเริ่มวิเคราะห์

กู้ฉางชิงคนแบบนั้นคงมโนว่าตัวเองเก่งมากสินะ?

ถ้าเกิดงานออกแบบนี้มีปัญหา อยากรู้ว่าแกจะยังหยิ่งผยองได้อีกไหม พี่จิงเหยาจะยังปกป้องแกได้อีกหรือเปล่า!

……

กู้ฉางชิงไม่รู้ว่ามีคนกำลังวางแผนจะทำลายงานของเธอ

เมื่อกลับถึงบ้านเธอก็ไม่ได้เถลไถลที่ไหน แต่กลับหาที่เงียบๆและนั่งวาดงานออกแบบของเธอ

ถึงแม้ว่างานชุดแรกของเธอจะเสร็จแล้ว แต่เธอก็รู้สึกว่างเกินไป

ยิ่งนึกถึงเฟิงจิงเหยาช่วยเธอมากเท่าไหร่ เธอก็อยากวาดออกแบบเพื่อตอบแทนมากเท่านั้น

อีกอย่างระแวกบ้านใหม่ไม่รู้ว่าเพราะอยู่นอกหมู่บ้านหรือไม่ ทิวทัศน์สวนดอกไม้งดงาม สภาพแวดล้อมเงียบสงบ

ศาลาและแท่นจัดดอกไม้มีไม่ขาด ตกแต่งประณีตสวยงาม

ซ่อนตัวที่นี่ เอาชามาด้วยสักเยือกเก้าอี้สักตัวก็สามารถอยู่ได้ทั้งวัน

กู้ฉางชิงเองก็ทำเช่นนี้

เมื่อเริ่มค่ำ เธอก็เตรียมตัวกลับบ้านไปทานมื้อค่ำ ไม่คาดคิดก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุย

เธออดไม่ได้ที่จะหยุดและมอง

ทันใดนั้นก็พบว่าเป็นเสียงของเฟิงจิงเหยากับผู้หญิงอีกคน

กู้ฉางชิงได้ยินโดยไม่รู้ตัว ไม่ไกลนักก็มีเสียงผู้หญิงหัวเราะลอยมา

“จิงเหยา ไม่คิดเลยว่าเธอจะชวนฉันมาวันนี้”

เฟิงจิงเหยาเหลือบมองคนข้างๆและพูดว่า: “บรรณาธิการอำดับหนึ่งของนิตยสารแฟชั่น สามารถเชิญมาบ้านตระกูลเฟิงได้ ถือเป็นเกียรติอย่างมาก”

ถึงแม้จะเป็นบทสนทนาปกติ แต่กู้ฉางชิงก็รู้ถึงความหมายคำหยอกล้อนี้ ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ

ปกติไม่ค่อยเห็นเฟิงจิงเหยาพูดหยอกล้อกับใคร แต่หยอกล้อกับผู้หญิงคนนี้ ความสัมพันธ์คงไม่ธรรมดาแน่เลย

ในขณะที่เธอกำลังคิดเรื่อยเปื่อย เสียงตำหนิของผู้หญิงดังขึ้น

“อย่ามาหยอกฉัน ปกติไม่มีธุระไม่เห็นจะมาหาฉันเลย!”

เฟิงจิงเหยาเม้มปากไม่พูดอะไร ผู้หญิงเองก็ไม่ได้ใส่ใจมองไปรอบๆ

จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเรื่องพูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่ได้มาที่บ้านตระกูลเฟิงตั้งนาน ทุกอย่างก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย”

“ต้องเปลี่ยนอะไร?”

เฟิงจิงเหยามองไปที่เธอด้วยความสงสัย

ทั้งสองคนยิ่งคุยยิ่งเข้าใกล้กู้ฉางชิง

แต่ในขณะนั้นกู้ฉางชิงก็ได้ใบเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น

แค่เพียงแวบแรกเธอก็รู้ว่าเธอคือใคร

มู่เฉาเกอ!

ดวงตาเธอเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าเฟิงจิงเหยาจะรู้จักกับสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง

ก็เห็นข้างหน้าไม่ห่างนัก ผู้หญิงแต่งหน้าที่ดูอ่อนช้อยงดงาม ผมลอนสีน้ำตาลยาวพาดไว้หลังบ่า เผยให้เห็นลำคอที่ขาวบาง

ราวกับหงษ์ผู้สูงศักดิ์ ดูแพงและสง่างาม

ทั้งตัวสวมใส่ชุดกี่เพ้าประดับดอกโบตั๋นที่ตัดเย็บละเอียดด้วยงานฝีมือ รัดแน่นตัวเธอทำให้เห็นรูปร่างผอมเพียวสวยงามอย่างชัดเจน

กระโปรงผ่าข้างที่ต้นขาทำให้เมื่อเธอเดินเคลื่อนไหวเผยให้เห็นขาทั้งสองข้างที่เรียวยาว

ทั้งสองคนยืนคู่กันราวกับนางฟ้ากับเทวดา ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็สวย กู้ฉางชิงที่ดูอยู่รู้สึกทนไม่ได้

เธอขมวดคิ้ว และอยากหลบจากสายตาของทั้งสอง

ไม่คาดคิดแค่เพียงขยับเล็กน้อยก็ถูกพบเห็น

“ฉางซิน”

เฟิงจิงเหยาเรียกเธอ ขมวดคิ้วและถามว่า: “เธอมาทำอะไรตรงนี้?”

กู้ฉางชิงได้ยินเช่นนี้ต้องหยุดชะงักและหันกลับมา

“ฉันเห็นบรรยากาศตรงนี้ดีก็เลยมานั่งวาดออกแบบตรงนี้”