สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 160

“เกิดอะไรขึ้นกับเยวซื่อเป่า?” เฟิงเชียนเสวี่ยเดินไปพร้อมกับเย่ว์เย่ว์ในอ้อมแขนของเธอ

"แม่รีบมาดู"

หลงหลงยืนอยู่บนม้านั่งไม้ ตั้งคอของเขาและมองไปที่กรงของเสี่ยวซื่อเป่าถือตะเกียบอยู่ในมือ ถือของบางอย่างอยู่ในกรง

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเฉินเฉินจมลงด้วยใบหน้าจริงจัง ขู่ว่า: เสี่ยวเซื่อเป่า ถ้าแกไม่เชื่อฟัง ฉันจะถอนขนออก!”

“เกิดบ้าอะไรขึ้น?” เฟิงเชียนเสวี่ยมองเข้าไปใกล้และตกตะลึงอย่างอดไม่ได้ “โอ้ พระเจ้า!!!!”

สร้อยข้อมือของตระกูลซือที่หายไปนั้นอยู่ในกรงของเสี่ยวซื่อเป่ามันถูกห่ออย่างแน่นหนาด้วยมูลนกและมีกลิ่นแปลกๆ

เสี่ยวซื่อเป่าใช้ปีกเพื่อปกป้องสร้อยข้อมือ และไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้

หลงหลงต้องการใช้ตะเกียบหยิบสร้อยคอ แต่มันจิกตะเกียบด้วยปากที่แหลมคม ทำให้หลงหลงไม่สามารถหยิบสร้อยข้อมือได้

“เมื่อเช้าที่ฉันทำความสะอาดกรงของซื่อเป่า เพิ่งพบว่าสร้อยข้อมืออยู่ที่นี่…”

แม่จูพูดอย่างตกตะลึง “สร้อยข้อมือนั้นเต็มไปด้วยมูลนก ถ้าไม่สังเกตดีดี ยังดูไม่ออกเลยว่าเป็นสร้อยข้อมือ”

“ฉันว่าแล้วเชียววันนั้นฉันใส่สร้อยข้อมือในกล่องเครื่องเขียนทำไมตอนที่ฉันไปโรงเรียนมันหายไป”

เย่ว์เย่ว์มือท้าวสะเอวของเธอและชี้ไปที่ซื่อเป่าอย่างโกรธเคือง "ปรากฎว่ามันขโมยไป"

“เสี่ยวซื่อเป่าไม่ดี คราวที่แล้วกลืนชิป คราวนี้ขโมยสร้อยข้อมือ” เฉินเฉินชี้ไปที่ซื่อเป่าและวิจารณ์อย่างจริงจัง “เสี่ยวซื่อเป่าแกกำลังเป็นขโมย!”

"ชอบของแวววาวเหมือนผู้หญิง..."

หลงหลงเตรียมจะเปิดกรงและถอดสร้อยข้อมือออก

เสี่ยวซื่อเป่ากระพือปีกและตะโกนอย่างตื่นเต้น: "ของฉัน ของฉัน!"

“มันบอกว่ามันเป็นของมันจริงๆ” เย่ว์เย่ว์โกรธมาก เธอกำหมัดน้อย ๆ ของเธอและคำราม "เสี่ยวซื่อเป่าแกรู้ไหมว่าแกสร้างปัญหามากแค่ไหน แกทำให้พี่น้องของฉันและฉันโดนดุ แถมให้แม่เสียเงินอีกเยอะ......"

"ของฉัน! ของฉัน!"

ซื่อเป่าไม่ฟังเลย เพียงกางปีกออกเพื่อปกป้องสร้อยข้อมือที่ปกคลุมไปด้วยมูลนก ไม่ให้ใครแตะต้องมัน ใครก็ตามที่เข้าใกล้มันจะจิก

“เสี่ยวซื่อเป่า แกทำแบบนี้ไม่ได้นะ รีบคืนสร้อยข้อมือออกเร็ว!”