สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 173

“ฉันหมายถึง…” เฟิงเชียนเสวี่ยอธิบายอย่างร้อนใจ “ฉันใกล้จะเปลี่ยนสร้อยเพชรทับทิมกลับมาได้แล้ว นายยืดเวลาอีกสักสองสามวันได้ไหม”

“ไม่ได้” น้ำเสียงของเยี่ยเจิ้นถิงไม่อาจต่อรองได้ “ยืดเวลาให้เธอไปสามวัน มันก็ถึงขีดสุดแล้ว เธออย่าได้คืบจะเอาซอก”

“ประเด็นคือไป๋ลู่เอาสร้อยไปต่างประเทศด้วย หลังจากสิบวันถึงจะกลับมา…”

“ฉันไม่สนใจเรื่องของภรรยาคนอื่นหรอกนะ” เยี่ยเจิ้นถิงทำสีหน้าหงุดหงิด “เหลืออีกแค่หนึ่งวันครึ่ง เธอคิดหาทางเองแล้วกัน”

“แต่ว่า…”

เฟิงเชียนเสวี่ยยังอยากพูดอะไรอีกหน่อย แต่ประตูลิฟต์เปิดออก เยี่ยเจิ้นถิงเดินตรงออกไป

เยี่ยจวินคำนับให้เฟิงเชียนเสวี่ย แล้วจึงรีบพาบอดี้การ์ดสองคนเดินตามไป

เฟิงเชียนเสวี่ยทำหน้ามุ่ยออกมาจากลิฟต์ ในใจร้อนรนอย่างมาก ทำอย่างไรดี ไอบ้านี่มันจ้องจะเล่นงานเธอ

“ส่งเยี่ยฮุยไปหาเหลยอวี่แล้วเหรอ”

“ครับ เหลยอวี่กำลังรักษาให้เขา”

เมื่อเทียบกับเยี่ยฮุย เยี่ยจวินจะนิสัยเย็นชาเหมือนกับเจ้านายมากกว่า

“เจ้านั่นไม่ไหวเลย แค่สู้กับคนไม่กี่คนก็ไม่มีแรงซะแล้ว” เยี่ยเจิ้นถิงพูดเยาะเย้ย “ครั้งนี้เขาเสียเลือดไปมาก ให้เขาพักฟื้นให้ดี”

“ครับ” เยี่ยจวินพยักหน้า “บอกต่อเรียบร้อยครับ”

พอขึ้นรถไป เยี่ยเจิ้นถิงก็หมุนโทรศัพท์รุ่นบางเฉียบอย่างสง่า แต่สายตากลับจ้องไปที่เฟิงเชียนเสวี่ยที่เพิ่งเดินออกมาจากตึก

“คุณชายเยี่ย” เยี่ยจวินมองเฟิงเชียนเสวี่ยแล้วถามเสียงเบา “ท่านรู้สึกไหมว่า คุณเฟิงเหมือนคนคนหนึ่งมาก?”

“หืม?” ใจเยี่ยเจิ้นถิงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงได้ยินสิ่งที่เยี่ยจวินพูดไม่ชัด “นายว่าอะไรนะ”

“เปล่า ไม่มีอะไรครับ” เยี่ยจวินเปลี่ยนเรื่อง “ตรงไปสนามบินเลยไหมครับ”