สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 192

ซือเฮ่าเซวียนสับสนอย่างมาก เหมือนกันมีมือสองข้างดึงหัวใจของเขาไปมา มันแทบจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ...

เขาอยากจะปกป้องเฟิงเชียนเสวี่ย แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้บริษัทตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายได้

แม้ว่านี้จะเป็นกับดักที่เยี่ยเจิ้นถิงต้องจงใจวางไว้ แต่เขาก็ไม่มีทางต่อต้านมันได้เลย...

“เฮ่าเซวี่ยน...” ในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็ออกปากพูด เธอทำลายบรรยากาศแข็งทื่อนี้ “คุณไม่ต้องลำบากใจหรอก ทำตามใจของคุณเถอะ”

“เสวี่ยเอ๋อร์ ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบเมื่อสี่ปีก่อน ที่ผมทำให้คุณผิดหวัง” ซือเฮ่าเซวียนเสียใจเป็นอย่างมาก “แต่ว่าฉันไม่สามารถละทิ้งบริษัทได้ นั่นเป็นน้ำพักน้ำแรงของตระกลูซือถึงสามชั่วอายุคน...”

“ฉันเข้าใจ” เฟิงเชียนเสวี่ยเผยรอยยิ้มอันแข็งทื่อ “วันนี้มันไม่เหมือนกับที่ผ่านๆมา ตอนนี้ตระกลูซือเป็นความรับผิดชอบของคุณ!”

“ถ้าอย่างนั้นคุณจะทำยังไง” ซือเฮ่าเซวียนเจ็บปวดใจมาก

“เขาไม่มีทางทำเรื่องเลวร้ายกับฉันหรอก” เฟิงเชียนเสวี่ยแกล้งพูดอย่างผ่อนคลาย “คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก”

“ไม่มีทางทำเรื่องเลวร้ายกับคุณงั้นเหรอ” ซือเฮ่าเซวียนมองชุดคลุมอาบน้ำบนตัวเธอ แววตายิ่งซับซ้อนขึ้น “เมื่อก่อนคุณเย่อหยิ่งเหลือเกิน ยึดมั่นในคุณธรรมมากเหลือเกิน แต่ตอนนี้...”

พอพูดถึงตรงนี้ เขาก็พูดต่อไปไม่ได้แล้ว สองมือของเขากำหมัดแน่น สายตาไม่ย่อท้อและจนใจต่อโชคชะตา

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้ว่าเขาเข้าใจผิด แต่เธอไม่อยากจะอธิบาย เธอแค่ยิ้มอย่างเจ็บปวดใจ “ใช่แล้ว อะไรที่ทำให้ฉันเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้”

แค่ประโยคเดียว ก็ทำให้บรรยากาศกลับมาแข็งทื่อขึ้นอีกครั้ง

ตอนแรกหากไม่ใช่เพราะตระกลูซือเจอได้เจอกับเฟิงซื่อตั้วและได้ทราบว่าตระกลูเฟิงล้มละลายจึงถอนหมั่นชั่วคราว เธอคงไม่ตกหลุมพรางของไป๋ลู่ เรื่องที่เกิดขึ้นคงไม่ตกอยู่ในสภาพอย่างนี้...

ดังนั้นที่เธอเปลี่ยนไปแบบนี้ ซือเฮ่าเซวียนต้องรับผิดชอบอย่างหนัก

“ขอโทษ...” ซือเฮ่าเซวียนก้มหน้าด้วยความละอายใจ

“เป็นยังไงบ้าง คิดเสร็จแล้วหรือยัง”

เสียงของเยี่ยเจิ้นถิงดังเข้ามา เขาครอบครองโชคชะตาด้วยความเย่อหยิ่ง

“ประธานเยี่ย ผมคิดว่าพวกเราควรพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว”

ซือเฮ่าเซวี่ยนยังไม่ยอมแพ้ เขาอยากจะรักษาไว้ทั้งสองฝ่าย

“ฉันไม่มีเวลาคุณกับคุณ” เยี่ยเจิ้นถิงนั่งบนโซฟา นั่งไขว่ห้างอย่าเย่อหยิ่ง “ให้เวลาคุณอีกสิบวินาที จะเอาตัวเธอไปหรือจะเอามันไป...”

เขาใช้ปลายเท้าชี้ไปยังสร้อยทับทิมบนโต๊ะน้ำชา “เลือกเอาเอง!”

“ผม...” ซือเฮ่าเซวียนยังอยากที่จะพูด จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารีบเดินไปรับสายทันที “ฮัลโหล อะไรนะ!”

“พ่อไม่ต้องกังวล ผมกำลังหาวิธีอยู่ ผมรู้ ผมรู้ อีกสักครู่ผมโทรกลับนะ”