สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 239

เสียงของเยี่ยเจิ้นถิงนั้นอ่อนโยนเป็นอย่างมาก ดวงตาของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย พร้อมส่วนโค้งที่น่าดึงดูด

รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์นี้ ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยสั่นไหววูบหนึ่ง…

เขาทำราวกับจีบเธออยู่ ไม่ใช่คำสั่งหรือคำขู่

เฟิงเชียนเสวี่ยเกือบจะสับสน จนกระทั่งเขาใช้แรงบีบคางของเธอเบาๆ

เธอถึงมีสติ เมื่อครู่ก็แค่กลลวงของปีศาจ

หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เต้นราวกับมีจังหวะคอยกำกับ เธออ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัว แต่พูดอะไรไม่ออก…

เธอกำลังจะบอกเรื่องลูกจริงๆเหรอ

ผู้ชายเจ้าอารมณ์อย่างเขา จู่ๆกลายเป็นพ่อคน จะเป็นยังไงต่อไปนะ?

สมองของเธอแวบภาพขึ้นมาสองสามภาพ___

“โจทย์คณิศาสตร์ง่ายๆแค่นี้ทำไมทำไม่ได้ เอาไปขังไว้ในห้องลับจะได้พิจรณาตัวเอง ให้อดข้าวสักสามวันสามคืนก่อนค่อยว่ากัน”

“ขนาดครูยังต่อยแพ้? นี่แกเป็นลูกฉันได้ยังไง? จับมันแขวน ให้มันฝึกวิชามาร”

“ร้องไห้อีกแล้ว? ฉันเกลียดเด็กร้องไห้ที่สุด ถ้ายังร้องไห้อีกปิดปากมันซะ!”

…

คิดภาพพวกนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็อดสั่นสะท้านไม่ได้ เหงื่อออกท่วมตัว…

คนอย่างเยี่ยเจิ้นถิงเอะอะอะไรก็จับไปขังในห้องลับ เอะอะอะไรก็ใช้สายตาจ้องคนอื่นราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เอะอะอะไรก็ไล่ฆ่าคน ไม่มีความเหมาะสมจะเป็นพ่อคนเลยสักนิด

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อเธอ…

ไม่ได้ บอกเขาไม่ได้เด็ดขาด

แต่ว่า ต่อให้เธอไม่บอก ช้าเร็วเขาก็ต้องรู้อยู่ดี

จะทำยังไง

จะทำยังไง

ขณะที่เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังสับสนอีนุงตุงนังอยู่นั้น จู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น และเธอก็มองหารอบทิศ

แต่เยี่ยเจิ้นถิงกลับดึงมือถือของเธอออกมาจากใต้หมอนอย่างคุ้นเคย

หน้าจอปรากฎชื่อฉู่จือมั่ว!

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจ รีบยื่นมือออกไปแย่งโทรศัพท์ เพื่อจะได้รับสาย

แต่ว่า รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต เธอจึงชะงักอีกครั้ง ไม่กล้ารับสาย