สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 27

เฟิงเชียนเสวี่ยนอนอยู่บนพื้นเหมือนกบ มือและเข่าปวดแสบปวดร้อนไปหมด

มีรถแอสตันมาร์ตินขับผ่านเธอออกไปด้วยความเร็ว มันพัดเอาลมหนาวมา

เฟิงเชียนเสวี่ยตัวสั่นจากความหนาวเย็น เธอก็ลุกขึ้นจากพื้นด้วยความอับอาย พบว่าตัวเองอยู่บนสะพานที่ว่างเปล่า...

และแบตโทรศัพท์ก็หมด

เธอร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา เหมือนกำลังจะพังทลาย

ทำไมผู้ชายล้วนแล้วแต่วิปริตนะ!

เจ้านายที่บังเอิญเจอตอนกลางวันก็แบบนี้ เจ้าโฮสต์หนุ่มตอนเย็นก็เป็นแบบนี้...

รถที่วิ่งไปมาบนสะพานก็ไม่มีคันไหนจะชะลอความเร็วลงสักคัน

หลังจากตากลมหนาวมาหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดเธอก็หาแท็กซี่ได้ เฟิงเชียนเสวี่ยรีบกางแขน

โบกรถทันที...

คืนนี้เฟิงเชียนเสวี่ยที่เป็นหวัดอย่างรุนแรง นอนหลับสนิทจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงนาฬิกาปลุก

ในตอนเช้า เป็นแม่จูที่ปลุกเธอ เธอลากร่างที่หนักอึ้งลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา รู้สึกอึดอัด

พอแม่จูรู้ว่าเธอเป็นหวัด เลยรีบทำชาขิงให้

เฉินเฉินหยิบยาแก้หวัดจากตู้ยา ทั้งยังรินน้ำร้อนให้ "หม่ามี๊ หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จ หม่ามี๊ต้องกินยาด้วยนะ อย่าดื้อ"

"ต้าเปา เด็กดี" เฟิงเชียนเสวี่ยเอาทิชชู่ปิดจมูก " วันนี้หม่ามี๊ตื่นสาย ไปส่งหนูไม่ทัน เดี๋ยวให้คุณยายไปส่งพวกหนูไปโรงเรียนนะ"

“หม่ามี๊ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลเอ้อร์เป่ากับซานเป่าเอง”

เฉินเฉินทำท่าทำทางเป็นผู้ใหญ่ ใบหน้าน้อยที่หล่อเหลาของเขาแสดงท่าทีขึงขัง

“หม่ามี๊ ไม่ต้องไปทำงานแล้ว ลางานแล้วไปหาหมอเถอะฮะ”

เย่ว์เย่ว์เป็นทุกข์มากและยื่นมือเล็กอ้วนๆ ของเธอมาเช็ดน้ำมูกให้เฟิงเชียนเสวี่ย

“หม่ามี๊กินยาเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง”เฟิงเชียนเสวี่ยมีอาการเจ็บคอ และจิบน้ำตลอด

“ซานเป่าเทน้ำให้นะ”

เมื่อเย่ว์เย่ว์เห็นว่าเธอดื่มน้ำหมดแล้ว ก็หยิบแก้วน้ำมาเทน้ำให้เธออีก

“หม่ามี๊ นี่คือยาแก้หวัดที่หนูเตรียมไว้ให้ หม่ามี๊เอาไปกินที่บริษัทนะ”

เฉินเฉินแบ่งยาแก้หวัดใส่ลงไปในกล่องเล็กๆ แล้วเอาไปใส่ในกระเป๋าถือของเฟิงเชียนเสวี่ย