สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 3

เกรงว่าการเจรจาครั้งนี้คงไม่สามารถอธิบายจบได้ในเวลาอันสั้น ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม พายุฝนกำลังจะมาในไม่ช้า

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่อยากให้ลูกๆ ของเธอเปียกฝน โดยเฉพาะเย่ว์เย่ว์ เธอร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็กและจะเป็นหวัดทุกครั้งที่โดนฝน

“ต้าเป่า เอ้อเป่า ซานเป่า ลูกๆ นั่งอยู่บนรถนิ่งๆอย่าซน หม่ามี๊จะลงไปดูสักหน่อย”

เฟิงเชียนเสวี่ยบอกลูกๆ เสร็จก็เปิดประตูรถออกไป

“หม่ามี๊ ระวังด้วยนะ!” ลูกๆ ทั้งสามคนตะโกนออกไปอย่างพร้อมเพรียงกัน

นกแก้วในกระเป๋าเสื้อของเย่ว์เย่ว์ผลุบๆ โผล่ๆ ออกมาเพื่อมองไปรอบๆ

เย่ว์เย่ว์หยิบขนมห่อเล็กๆ ออกมาและยัดเข้าไปในปากเล็กๆ ของนกแก้ว มือเล็กๆ ของเธอก็ยื่นไปลูบที่หัวเล็กที่มีขนนุ่มๆ “ซื่อเป่า อดทนไว้นะ อีกนิดเดียวก็จะได้กลับบ้านแล้ว!”

…

“คุณผู้ชาย ขอโทษจริงๆ ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” คนขับรถอธิบายอย่างร้อนใจ “ต้องโทษผู้หญิงคนนั้น เธอพาลูกสามคนและสัมภาระอีกเป็นกองขึ้นรถ รถของผมจึงรับน้ำหนักมากเกินไป ทำให้ผมไม่ทันระวังไปชนคุณเข้า”

คนขับรถหันมาต่อว่าเฟิงเชียนเสวี่ย “เธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้!”

“เรื่องอะไรฉันต้องไปรับผิดชอบ...”

ตอนที่เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะตอบกลับ กระจกของรถโรลส์-รอยซ์ก็ลดลง

“ปล่อยไปเถอะ ท่านประธานยังมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการอีก!”

ชายหนุ่มที่นั่งด้านข้างคนขับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขามองผ่านใบหน้าที่ซีดเซียวของเฟิงเชียนเสวี่ยไปอย่างรวดเร็ว

“ครับ!”

ชายในชุดสูทพยักหน้าตอบรับและทิ้งท้ายให้คนขับรถหนึ่งประโยค “ครั้งหน้าขับรถระวังหน่อย” แล้วรีบกลับขึ้นรถ

เฟิงเชียนเสวี่ยหันหน้ากลับไปมองอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว เธอเห็นว่ามีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถโรลส์-รอยซ์และหันหลังให้เธออยู่

เธอเห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บและที่หลังของเขาก็มีรอยแผลเป็นที่ใหญ่จนน่ากลัว เลือดของเขายังคงไหลลงมาเรื่อยๆ จนถึงเอว...รอยสักหัวหมาป่า!

รอยสักหัวหมาป่า!

เฟิงเชียนเสวี่ยยืนค้างเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอมองค้างอยู่ที่รอยสักนั้น หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น...

เลือดที่กำลังไหลทำให้รู้สึกเหมือนหมาป่าที่ดูดุร้ายตัวนั้นมีชีวิตอยู่จริงๆ เลือดที่เปื้อนตาทั้งสองข้างของมันเหมือนกับกำลังจ้องมาที่เฟิงเชียนเสวี่ย

นั่นคือเขา!

นั่นคือเขาจริงๆ!

“อย่าขวางทาง หลบไป!”