สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 337

เยี่ยเจิ้นถิงถือโทรศัพท์และยิ้มมุมปากเยาะเย้ย

เขาหัวเราะให้กับความโง่เขลาของเฟิงเชียนเสวี่ยที่สงสัยว่าเขาลักพาตัวลูกของเธอ

เขายังหัวเราะเยาะตัวเอง เพื่อบังคับให้เธออยู่เคียงข้างเขาทำได้ทุกอย่างเท่าที่ทำได้จริงๆ...

“ทำไมต้องกังวลด้วย?” เยี่ยฮุยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เห็นได้ชัดว่าคุณกำลังช่วยเธอหาลูกแต่คุณออกหน้าในทางลบว่าเป็นคนลักพาตัว”

“ไม่เป็นไรหรอก” เยี่ยเจิ้นถิงพูดอย่างใจเย็น “เธอสงสัยในตัวฉันมาก ถ้าฉันไม่ก่ออาชญากรรมถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้อาจจะทำให้เธอผิดหวังก็ได้นะ”

“คุณมักจะดื้อรั้น ไม่อธิบาย และไม่พูดเมื่อเจออะไรและความสัมพันธ์จะตึงเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ...”

เยี่ยฮุยโพล่งออกมาแล้วปิดปากหลังจากพูด

เยี่ยเจิ้นถิงหน้าเสียทันทีและเขาจ้องมองเขาอย่างเย็นชา

เขาตบหน้าตัวเองทันทีและก้มหัวเพื่อขอโทษ “ผมขอโทษครับ ลูกน้องคนนี้พูดมากเกินไปแล้วครับ”

เยี่ยเจิ้นถิงไม่พูด เพียงแค่มองไปที่นอกหน้าต่าง จมอยู่ในความคิดเดิมๆ

อันที่จริงตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงใจดีกับเฟิงเชียนเสวี่ยแต่เธอมักจะสงสัยในตัวเขา เธอกลัวและมักจะตีตัวออกห่างจากเขาเสมอ

สิ่งที่เยี่ยฮุยพูดเมื่อกี้ทำให้เขาคิดได้

หรือว่าเขามีบางอย่างผิดปกติจริงๆนะ

“ลูกพี่เยี่ย ถึงแล้ว!”

ขณะที่เขากำลังคิด เยี่ยจวินหันกลับมารายงาน

เมื่อเจิ้นถิงกลับมาได้สติ เขาก็ตระหนักว่ารถได้ขับเข้าสู่ถนนหมายเลขหนึ่งซิ่งฝูแล้ว

เยี่ยเจิ้นถิงลงจากรถ เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์และครูอนุบาลได้อุ้มเด็กทั้งสามคนออกจากรถแล้ว

ขณะที่เยี่ยเจิ้นถิงกำลังจะเดินไปเย่ว์เย่ว์รีบหลบไปข้างหลังอาจารย์เฉิน มือเล็ก ๆ ของเธอจับกระโปรงของอาจารย์เฉินไว้แน่น เผยให้เห็นใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอ มองเขาด้วยตาข้างเดียวอย่างเขินอาย ร่างกายอ้วนท้วนของเธอสั่นไปหมด

น่ารักและน่าสงสาร!