สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 342

หลายวันมานี้เป็นเย่ว์เย่ว์ที่ร้องไห้มาตลอด หลงหลงก็รับการรักษาอยู่ ในฐานะที่เฉินเฉินเป็นพี่ใหญ่ จึงต้องดูแลน้องๆ อยู่ตลอด ในเวลาเดียวกันก็คอยเป็นห่วงหม่ามี้กับคุณยาย ไหนจะต้องเตรียมการป้องกันไม่ให้คนไม่มีมาทำร้ายน้องชายกับน้องสาวอีก

หาได้ยากมากที่เด็กอายุสามขวบครึ่งจะเป็นผู้ใหญ่ สงบนิ่งและฉลาดหลักแหลมขนาดนี้

ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร เขาก็ไม่ร้องไห้ออกมา แม้ว่าดวงตาจะแดงขนาดไหน เสียงจะสะอึกขนาดไหน เขาก็จะเก็บอารมณ์ไว้ได้อย่างรวดเร็ว

แต่ว่าตอนนี้ พอเห็นหม่ามี้เขาจะกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป...

ท่าทางเข้มแข็งทั้งหมดที่มีพังทลายลงไปในเวลานี้ ในที่สุดเขาก็ได้เป็นเด็กจริงๆ และได้ปลดปล่อยอารมณ์ออกมาตามใจอยู่ในอ้อมแขนหม่ามี้สักที

ร้องไห้ราวกับสาวเจ้าน้ำตา...

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกปวดใจมาก และจูบไปที่ผมของเขาอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับพูดปลอบเขา “ต้าเป่าไม่ต้องกลัวนะ หม่ามี้กลับมาแล้ว หม่ามี้จะไม่ไปไหนอีกแล้ว”

ผ่านไปครู่ใหญ่ๆ เฉินเฉินก็สงบลง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และเงยหน้ามองเฟิงเชียนเสวี่ย “หม่ามี้ เกิดอะไรขึ้นหรือครับ สองวันมานี้หม่ามี้หายไปไหนมา ทำไมติดต่อไม่ได้เลย หม่ามี้บาดเจ็บหรือถูกใครรังแกมาหรือเปล่า”

“ไม่มีๆ หม่ามี้สบายดีครับ”

เฟิงเชียนเสวี่ยใช้ทิชชูเช็ดน้ำตาให้เขาและอธิบาย...

“วันนั้นหม่ามี้กำลังทำงานอยู่ก็ได้รับโทรศัพท์ว่าคุณยายเป็นลมไป หม่ามี้ก็เลยรีบไปดูแลคุณยายที่โรงพยาบาล หม่ามี้รีบไปรับลูกๆ แต่ก็สายไปยี่สิบนาที พอหม่ามี้ไปถึงที่ปากทางถนนซิ่งฝู ลูกๆ ก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว...หลายวันมานี้หม่ามี้ไปตามหาลูกจนทั่วเลย”

“คุณยายเป็นลมหรือครับ คุณยายเป็นอย่างไรบ้าง” เฉินเฉินรีบถาม

“คุณยายไม่สบาย เพื่อนของหม่ามี้ที่เป็นหมอกำลังดูแลและก็รักษาให้อยู่ ลูกไม่ต้องเป็นห่วงนะ” เฟิงเชียนเสวี่ยจับหน้าหล่อเหลาของเฉินเฉินและพูดขึ้น “ต้าเป่า ลูกรีบเข้านอนเร็ว หม่ามี้จะออกไปจัดที่ให้ตำรวจกับคนอื่นๆ พนุ่งนี้เช้าหม่ามี้จะทำข้าวเช้าไว้ให้นะ”