สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 347

ดวงตาของเฟิงเชียนเสวี่ยกระพริบเล็กน้อย อยากจะโกหก แต่แม่จูก็พูดด้วยความใจร้อนทันทีว่า "เป็นเขาจริง ๆ คนเลวๆอย่างมัน มันจะได้รับผลกรรม!"

"ไม่ใช่ คุณเข้าใจผิดแล้ว..." เฟิงเชียนเสวี่ยพยายามจะอธิบาย

"เข้าใจผิดอะไรกันคะ" แม่จูโกรธจนหน้าแดงก่ํา "ตั้งแต่เด็กจนโตคุณไม่เคยโกหกสักครั้ง ป้าแค่ดูก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น"

"เขาก็ทํามันจริง ๆ แต่เขาไม่ได้เป็นคนทำฉัน เขาจะทำคนอื่น ฉันเข้าไปขวาง มันก็เลย..."

"มันก็คือสิ่งที่เขาทําไม่ใช่เหรอคะ" จูหม่าพูดอย่างหงุดหงิดว่า "ครั้งหน้าถ้าป้าเจอเขา ป้าจะสั่งสอนเขาอย่างหนักเลย"

"ห้ามเด็ดขาดเลยนะคะ" เฟิงเชียนเสวี่ยรีบห้ามปราม "เขาเป็นปีศาจ ครั้งที่แล้วป้าก็เอาไม้กวาดมาไล่ตีเขา นั่นก็เสี่ยงมากแล้ว ถ้าครั้งหน้าป้ายังทำอีก เกรงว่าจะ..."

"แล้วยังไงคะ เขาจะฆ่าป้าให้ตายเหรอ" จูหม่าทำท่าทางอย่างไม่เกรงกลัว"อย่างมากก็แค่เอาชีวิตแก่ๆนี่ไปทิ้งให้เขาเอง"

"เขาอาจจะไม่ฆ่าป้า แต่จะลงโทษฉัน" เฟิงเชียนเสวี่ยพูดประโยคที่มีเหตุผลมาก

"เอ๋?" แม่จูก็ใจเย็นลงมาทันที "ก็ได้ค่ะ งั้นฉันไม่ยุ่งกับเขาดีกว่า"

จากนั้นนางก็พูดพลางจับมือเฟิงเชียนเสวี่ย และพูดอย่างโน้มน้าวว่า "คุณหนู ต่อไปเราอยู่ห่างจากเขาหน่อยเถอะค่ะ ไม่เอาบ้านของเขา ไม่เอาคนที่เขาจ้างมา และอย่าไปโรงพยาบาลของเขา เราไปหาคุณชายฉู่กันเถอะ"

"ป้าไม่เห็นเหรอ จื่อมั่วถูกเขาซ้อมจนน่าสงสารแค่ไหน" เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้ว "จื่อโม่สู้เขาไม่ได้เลย"

"แม้แต่คุณชายมั่วยังสู้เขาไม่ได้หรอคะ" แม่จูเบืกตากว้างด้วยความตกใจ "คนเลวนั่นเก่งขนาดนี้เหรอคะเยี่ย"

"ป้าอย่าคิดฟุ้งซ่านเลยค่ะ" เฟิงเชียนเสวี่ยทําได้แค่ปลอบโยนด้วยวิธีอื่น "ที่จริงเขาก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น เขาเคยช่วยฉันหลายครั้ง ถ้าไม่ได้เขา ฉันคงเสียชีวิตไปนานแล้ว..."

"จริงเหรอคะ" แม่จูแปลกใจมาก "เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"

"ก็แค่ครั้งไหนสักครั้ง..."

เฟิงเชียนเสวี่ยพูดถึงอันตรายหลายครั้งก่อนหน้านี้ที่เธอเคยเจอ และยังมีเหตุการ์ณที่ในบ้านมีการวางระเบิดและถูกคนบุกทำร้ายที่บ้าน ก็เป็นเยี่ยเจิ้นถงนั่นแหละที่ไว้ช่วยชีวิตเธอ