สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 411

เมื่อทั้งสองกําลังทํางานอยู่ จู่ ๆ เฟิงเชียนเสวี่ยก็เห็นเงาหลังที่คุ้นเคย อดใจสั่นไม่ได้...

นั่นเขา!

ทุกครั้งที่เยี่ยเจิ้นถิงมาบาร์เยี่ยเซ่อ เขามักจะสวมเสื้อโค้ทหนังสีดําและหน้ากากสีดําที่ลึกลับและดูเย็นชา เงาที่เรียวยาวและตรง แม้แต่ในทางเดินที่มืดมิด ก็ยังเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม

ราวกับว่าเขาเป็นเทพเจ้าในนรก ทําให้คนหวาดกลัว

เขามาที่นี่ได้ยังไง

หาความสนุกเหมือนผู้ชายคนอื่นเหรอ

เฟิงเชียนเสวี่ยคิดไปต่างๆนาๆ อารมณ์ซับซ้อนและยากที่จะอธิบาย ดวงตามองเขาตลอดเวลา ไม่สามารถละสายตาได้

จนกระทั่งเขาเดินเข้าไปในห้องที่คุ้นเคยนั้น เธอจึงเลิกมอง

"พี่เชียนเสวี่ย เกิดอะไรขึ้นคะ" เกาถิงแตะไหล่ของเฟิงพันเสวี่ย

"ไม่มีอะไร" เฟิงเชียนเสวี่ยตั้งสติ "V11 ต้องการน้ําแข็ง ฉันจะไปเอา"

"ฉันไปเอง ข้างหน้ามีแขกมาห้องหนึ่ง พี่ไปต้อนรับเถอะ อาจจะเปิดบิลก็ได้" เกาถิงรับถาดในมือเธอไป "ไปสิ ตื่นๆหน่อยสิคะ"

"ฮ่าฮ่า รู้แล้วน่า!"

เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะกับประโยคของเกาถิง เธอทำงานมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว แต่เปิดบิลได้น้อยที่สุด

พี่ฮวาสอนเธอไปหลายรอบแล้วว่าต้องหน้าด้าน ต้องอ้อนขาย ไม่งั้นก็จะได้แค่เงินเดือนมาใช้

พี่ฮวาถึงกับสาธิตการเกลี้ยกล่อมลูกค้าให้เขียนบิลด้วยตัวเอง แต่เธอแค่ทำไม่เป็น ทำให้พี่ฮวาถึงกับโกรธจนหน้าเขียวไปหมด,สุดท้ายจึงให้ใบเหลืองเตือนว่า ถ้ายอดขายตกเดือนนี้ โดนไล่ออก

พอเฟิงเชียนเสวี่ยได้ยินดังนั้นก็รีบร้อนแล้ว รีบบอกว่าตัวเองจะพยายามมากขึ้น

เพื่อช่วยเธอ อู๋ถิงพยายามหาวิธีให้เธอได้เปิดบิลทุกวัน

"ยังหัวเราะอีก" อู๋ถิงหัวเราะไม่ออก "พนักงานเสิร์ฟระดับสูงอย่างเรา ถูกจัดให้อยู่ในพื้นที่ส่วนตัวเพราะมีการศึกษาหน้าตาดี โชคดีแค่ไหน คนอื่น ๆ เริ่มต้นในสามวัน สามเดือนก็มีเงินออมเล็ก ๆ น้อย ๆ ทําปีหนึ่งก็สามารถซื้อบ้านได้แล้ว พี่ล่ะ มาเจ็ดวันแล้ว ได้อันดับสุดท้ายทุกวัน ฉันว่าพี่ไม่ร้อนเงินจริง ๆ"