สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 430

เฟิงเชียนเสวี่ยผวาและรีบหดตัวลงไปซ่อนอยู่ในรถ

เฉินเฉินเห็นท่าทางนั้นของเฟิงเชียนเสวี่ย ก็รีบพูดกับคุณท่านเยี่ยว่า “คุณปู่ครับ พวกเราจะออกไปซื้อของข้างนอก คุณปู่รอพวกเราที่สวนดอกไม้ในหมู่บ้านก่อนนะครับ เดี๋ยวพวกเรากลับมา”

“ได้สิ ไม่ต้องรีบนะ ตามสบายเลย” คุณท่านเยี่ยวางสายไป

เฉินเฉินยืนขึ้นมองไปข้างนอก และพูดกับเฟิงเชียนเสวี่ยว่า “หม่ามี้ฮะ คุณปู่เข้าไปในหมู่บ้านแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยจึงกล้าขึ้นมานั่ง และจ่ายเงินให้คนขับแท็กซี่ ก่อนจะพากเด็กๆ ลงมาจากรถ แต่ไม่ได้ตรงเข้าไปในหมู่บ้านและพูดกับเฉินเฉินว่า “ต้าเป่า หม่ามี้คงไม่ได้เข้าไปกับลูกๆ นะ ลูกเข็นเอ้อร์เป่าเข้าไปถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้วให้คุณปู่มารับลูกๆ ”

“เข้าใจแล้วครับ” เฉินเฉินพยักหน้ารับอย่างรู้งาน

“หม่ามี้ ทำไมหม่ามี้ต้องกลัวคุณปู่ขนาดนั้นด้วยล่ะฮะ? คุณปู่เป็นคนดีนะ”

หลงหลงที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเฟิงเชียนเสวี่ยถึงเอาแต่หลบหน้าคุณปู่ด้วย

“ใช่ค่ะ คุณปู่ไม่ทำร้ายพวกเราเลย” เย่ว์เย่ว์เอียงหัวน้อยๆ และพูดอย่างใสซื่อไร้เดียงสา “หม่ามี้ไปเที่ยวกับพวกเราได้นะคะ”

“หม่ามี้มีเหตุผลของหม่ามี้น่ะ ตอนนี้ไม่สามารถอธิบายให้พวกลูกฟังได้ พวกลูกต้องช่วยหม่ามี้เก็บเป็นความลับไปก่อน แล้วก็เชื่อฟังต้าเป่าด้วย เข้าใจไหม?”

เฟิงเชียนเสวี่ยกำชับหลงหลงและเย่ว์เย่ว์

“เข้าใจแล้วฮะ/ค่ะ” หลงหลงและเย่ว์เย่ว์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“หม่ามี้อยู่ดื่มอะไรที่นี่เถอะฮะ ไม่ต้องรอหรอก” เฉินเฉินกำชับอย่างใส่ใจ “ไม่ต้องห่วงฮะ พอเราเดินไปถึงทางเข้าแล้วจะโทรให้ปู่มารับฮะ”

“ต้าเป่าเด็กดี” เฟิงเชียวเสวี่ยกอดเฉินเฉิน

เฉินเฉินเข็นวีลแชร์ของหลงหลง เย่ว์เย่ว์กอดเป่าซื่อน้อย เจ้าหนูน้อยทั้งสามและนกอีกหนึ่งตัวก็เดินไปตรงยังทางเข้าหมู่บ้านอย่างเชื่องช้า

เพื่อนบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมายิ้มตาหยีเมื่อมองพวกเขา รู้สึกว่าพวกเขาช่างน่ารักและเชื่อฟังเป็นอย่างมาก ใครบางคนถามขึ้นมา “เด็กน้อย ผู้ปกครองไปไหนล่ะ”

“หม่ามี้ของผมไม่ว่างน่ะฮะ คุณยายป่วยเข้าโรงพยาบาล”

“พวกหนูออกมาข้างนอกเองเหรอ?” เหล่าเพื่อนบ้านถามอย่างสงสัยใคร่รู้ “ที่บ้านไม่มีญาติคนอื่นบ้านเลยเหรอ?”