สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 484

เยี่ยเจิ้นถิงดึงกระดาษทิชชู่ออกมาและเช็ดน้ำลายออกอย่างละเอียด

เขาก้มลงที่ใบหน้ารูปไข่เล็ก ๆ ของเย่ว์เย่ว์และเช็ดปากเล็ก ๆ ที่ให้สะอาดแล้วพร้อมที่จะโยนลงในถังขยะที่อยู่ไม่ไกล

เมื่อทุกอย่างเสร็จ เขาก็ถอนหายใจ แต่ถอนหายใจในใจ เลี้ยงเด็กเหนื่อยมากจริงๆ

ก็ไม่รู้ว่าเฟิงเชียนเสวี่ยทนมาได้อย่างไรในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

แค่คนเดียวก็เหนื่อยพอแล้ว นี่ตั้งสามคน...

"ตุ้บ!"จู่ๆ บางสิ่งก็ตกลงมา

เยี่ยเจิ้นถิงมองไป ปืนของเล่นในอ้อมกอดหลงหลง ร่วงลงมาจากเตียง หลงหลงพลิกตัวเกือบตกเตียง

เยี่ยเจิ้นถิงรีบยื่นขาออกมารับ หลงหลงเลยกอดขาเขาไว้ คล้ายกับโคอาล่ากอดไม้ไม่ยอมปล่อย

คราวนี้แขนซ้ายและขาขวาของเยี่ยเจิ้นถิงถูกเด็กสองคนกอดไว้แน่น จากนั้นท่าทางของเขาเหมือนเล่นกายกรรม ต้องหยุดอยู่กับที่และไม่สามารถขยับได้

เยี่ยเจิ้นถิงพยายามเอาขากลับคืนมา แต่ทันทีที่เขาขยับตัวเล็กน้อยหลงหลงก็กอดเขาแน่นขึ้น

เขาพยายามดึงแขนออกมาอีกครั้ง เย่ว์เย่ว์กอดเขาอีกครั้งด้วยความแน่นยิ่งกว่าเดิมและไม่ยอมปล่อยมือ ...

ดีจริง ดึงกลับมาไม่ได้เลยสักข้าง

เยี่ยเจิ้นถิงก็รักษาท่านี้ไว้ เมื่อก่อนที่เขาบริหารห้างสรรพสินค้า พบปัญหาใด ๆ ก็สามารถแก้ไขได้อย่างง่ายดาย วันนี้เขาไม่เชื่อแล้ว เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ยังแก้ไม่ได้

หนึ่งนาที ห้านาที สิบนาที ยี่สิบนาทีผ่านไป

เยี่ยเจิ้นถิงยังไม่รู้สึก แต่เมื่อหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ขาของเขาเริ่มชา

เยี่ยฮุยพร้อมที่จะเข้ามาช่วยแก้ไข ในเวลานี้เขาก็พบว่าเฉินเฉินกําลังเบิกตากว้างที่ดูบริสุทธิ์และมองดูเยี่ยเจิ้นถิงอย่างเงียบ ๆ

สายตานั้นเหมือนมองฮีโร่!

เห็นได้ชัดว่าเยี่ยเจิ้นถิงไม่รู้ว่าเฉินเฉินตื่นขึ้นมาและยังคงอดทนจนหลงหลงจะผายลมใส่เขา ...

"ปุ๊ด-- "

เยี่ยเจิ้นถิงหลับตา ขมวดคิ้ว กลั้นหายใจ

โลกกำลังจะสลาย

ให้ตายสิ สิ่งมีชีวิตบ้าอะไรเนี่ย

จะกอดแขนกอดขาก็ช่างเถอะ

ยังจะน้ำลายไหลและตดอีก!!!