สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 486

“คนเลว คนเลว ! ”

จู่ๆ ซื่อเป่าน้อยก็ร้องขึ้น จากนั้นก็หลบไปด้านหลังเฉินเฉิน ยื่นหัวออกมาเล็กน้อย มองเยี่ยเจิ้นถิงด้วยความหวาดกลัว

พยาบาลผู้ดูแลสามคนก็ตื่นตระหนก เสี่ยวเฉิงกับเสี่ยวจื่อต่างวางมือจากงาน ยืนอยู่ด้านข้างด้วยความหวาดระแวง

“คุณลุงเยี่ย มีอะไรหรือครับ” เฉินเฉินถามด้วยความสุภาพ

“ห้ามเรียกคุณอา ! ” เยี่ยเจิ้นถิงพูดขึ้นมากะทันหัน หลังพูดเสร็จก็รีบอธิบายต่อ “ฉันหมายถึง...”

เขาที่เคยนิ่งๆ และเอาแต่ใจตัวเองมาตลอด จู่ๆ ก็ตื่นกลัวขึ้น

ความตื่นกลัวที่ไม่เคยมีมาก่อน ก็เหมือนเด็กที่ไม่เชื่อมั่นในตัวเอง กลัวตัวเองพูดผิด

ตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เยี่ยเจิ้นถิงตื่นกลัวและลนลานที่สุด...

“หืม? ” เฉินเฉินขมวดคิ้ว มองเขาด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรแล้ว”

เยี่ยเจิ้นถิงตัดสินใจรอให้เฟิงเชียนเสวี่ยกลับมาก่อน ทั้งสองคนค่อยบอกกับเด็กด้วยกัน เพราะถึงอย่างไรเขาไม่เคยดูแลเด็กๆ มาก่อน เมื่อก่อนยังมีความเข้าใจผิด

เขากลัวว่าเปิดเผยอย่างผลีผลามแบบนี้ เด็กๆ จะกลัว

“ตกใจหมดเลย” หลงหลงถอนหายใจ “นึกว่าจะให้ชดใช้สะแล้ว”

“ชดใช้? ” เยี่ยเจิ้นถิงเลิกคิ้ว

“ต้าเป่าบอกว่าเมื่อคืนผมนอนกอดขาคุณ และยังตดใส่คุณ” หลงหลงมองเขาด้วยสายตาบอบบาง “ดังนั้น ผมนึกว่า...”

เย่ว์เย่ว์รีบกอดขวดนม ถามเสียงเบา “ต้าเป่าบอกว่าหนูทำน้ำลายเลอะตัวคุณ และยังบอกว่าหนูนอนทับแขนคุณจนบวมแล้วจริงหรือ”

“อืม” เยี่ยเจิ้นถิงฉีกยิ้มมุมปาก “ไม่เป็นไร พวกหนูมีความสุขก็พอแล้ว”

เขาในตอนนี้ คิดว่าเด็กๆ พูดอะไรก็น่ารักไปหมด...

“ขอโทษครับ ผมแบ่งของเล่นให้คุณ” หลงหลงยื่นของเล่นหุ่นยนต์ทรานฟอร์เมอร์ให้เยี่ยเจิ้นถิง สีหน้าจริงใจ “คราวหลังผมไม่กินมันเทศแล้ว แบบนี้ตดก็ไม่เหม็นแล้ว”