สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 565

“ใครจะอยากได้เจ้าเด็กหน้าเหม็นอย่างแก...”

คุณท่านเยี่ยยังพูดไม่ทันจบก็ชะงักค้างไป เขาขมวดคิ้วขึ้นและมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงอย่างสงสัย “เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ เหลน?”

“แก่แล้ว หูเลยไม่ดีหรือไง” เยี่ยเจิ้นถิงส่ายหน้าแล้วอุทานออกมา

“แด๊ดดี้คะ หูคุณปู่ดีอยู่นะคะ” เย่ว์เย่ว์ยู่ปากเล็กๆ ของเธอและพูดอย่างกระเง้ากระงอด

“เย่ว์เย่ว์ หลานเรียกเขาว่าอะไรนะ” คุณท่านเยี่ยตกตะลึง

“แด๊ดดี้ไงคะ” เย่ว์เย่ว์เอียงคอ และตอบอย่างจริงจัง

“นี่ นี่ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่” คุณท่านเยี่ยมองเย่ว์เย่ว์และมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงอีกครั้ง “เจ้าเด็กหน้าเหม็น รีบพูดออกมาสิ?”

“คุณปู่ครับ ไม่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่าคุณทวดแล้ว...” เฉินเฉินยิ้มอย่างมีความสุขและพูดกับคุณท่าเยี่ย “แด๊ดดี้ก็คือแด๊ดดี้ของพวกเราครับ พวกเราเป็นลูกของแด๊ดดี้ หลังจากนี้ก็เรียกคุณปู่ไม่ได้แล้ว ต้องเรียกว่าคุณทวดครับ”

“ใช่แล้ว！” หลงหลงพยักหน้าเสริม “คุณปู่ของคุณพ่อเรียกว่าคุณทวดครับ”

คุณท่านเยี่ยชะงักค้างจนเบิกตากว้าง ผ่านไปสักพักเขาจึงได้สติขึ้น แล้วรีบพูดขึ้นว่า “อะไรกับอะไรนะ เยี่ยเจิ้นถิง แกเข้ามาหาฉันนี่”

เด็กๆ อยู่ปากกันอย่างไม่พอใจและยืนอยู่อีกด้าน และเว้นที่ให้กับแด๊ดดี้ จากนั้นพวกเขาก็กระซิบกระซาบกันที่มุมห้อง...

“ทำไมคุณปู่ถึงไม่เข้าใจที่พวกเราพูดล่ะ”

“อาจจะเป็นเพราะพวกเราแสดงออกไม่ชัดเจนพอ?”

“ดีล่ะ พวกเราเป็นนักเรียนอนุบาลแสดงออกมาไม่ชัดเจนนั่นเป็นเรื่องปกติ ให้แด๊ดดี้อธิบายเถอะ”

“ปีหน้าพวกเราก็จะขึ้นชั้นประถมแล้ว อย่างไรก็ควรที่จะพัฒนาความสามารถส่วนนี้”

“ใช่แล้ว ต้องอ่านให้มาก ฟังให้มาก แบบนี้ถึงจะฝึกการสื่อสารได้...”

“อื้ม อื้ม”