สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 600

กว่าจะถึงบ้านหมอหัว ฟ้าก็มืดแล้ว

หมอหัวกำลังรอพวกเขาอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้าน เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นชายชราเคราขาวในชุดดำยืนรออยู่ใต้ต้นอู๋ถงอยู่ไกลๆ เขาหยิบยาสูบขึ้นมา สูบไปพลาง จ้องมองออกไปไกลๆ ไปพลาง

"นั่นหมอหัว" พอแม่จูเห็นก็จำได้แล้ว "ยี่สิบปีแล้ว เขาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด"

"จริงสิ จำได้ว่าตอนเด็กๆ หมอหัวมาที่บ้านฉัน ก็มีรูปร่างหน้าตาแบบนี้ พ่อบอกว่าเขาเป็นเซียน ไม่มีวันแก่"

เฟิงเชียนเสวี่ยนึกถึงตอนเด็กๆ ก็คิดถึงพ่อขึ้นมา เธอจึงรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย

รถหยุดลง หมอหัวพาศิษย์น้อยของเขามาต้อนรับทันที และมองเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างพินิจน์พิเคราะห์ "ไม่เจอกันสิบกว่าปี โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ"

"หมอหัวคะ คุณยังจำหนูได้อีกเหรอคะ" เฟิงเชียนเสวี่ยเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

"จำได้สิ" หมอหัวพยักหหน้าติดต่อกัน "เธอกับแม่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกันมาก!"

จู่ๆ ก็เอ่ยถึงแม่ จนเฟิงเชียนเสวี่ยไม่ทันได้ตั้งตัว

"หมอหัวคะ คุณยังจำฉันได้ไหม?" ฉันคือแม่จูไงคะ "แม่จูกล่าวอย่างตื่นเต้น "ยี่สิบปีก่อน ฉันเคยติดตามคุณท่านมาหาคุณที่นี่ ตอนนั้นคุณหนูเพิ่งจะสามขวบน่ะค่ะ"

"จำได้สิ" หมอหัวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม พลางมองแม่จูอย่างละเอียดถี่ถ้วน "สุขภาพของคุณไม่ค่อยดีใช่ไหม พอดีเลยมาพักรักษาตัวกับผมที่นี่"

"ใช่ค่ะ ขอบคุณ ขอบคุณนะคะ!" แม่จูกล่าวขอบคุณซ้ำๆ

"มา รีบเข้าห้องมาสิ" หมอหัวยิ้มอย่างใจดี เหมือนกับได้เจอญาติที่ห่างหายกันไปนาน "การเดินทางราบรื่นดีใช่ไหม"

"ราบรื่นดีมากค่ะ"

แม่จูและหมอหัวคุยกันตลอดทาง ไม่นานนัก คนกลุ่มหนึ่งก็มาถึงบ้านหมอหัว

อิฐสีเงินกระเบื้องขาว ลานบ้านขนาดเล็กที่เงียบสงบ อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอย่างรุนแรงของยาจีนโบราณ บริเวณลานด้านหลังปลูกสมุนไพรไว้หลากหลายชนิด ส่วนบริเวณลานด้านหน้าก็ปลูกต้นหอมหมื่นลี้เอาไว้ และที่ใต้ร่มไม้ก็มีฝูงสัตว์ปีกพาลูกๆ ของมันมาเดินเล่น

สาวน้อยที่สวมแจ๊กเก็ตลายดอกก็วิ่งออกมาจากห้อง เธอสวมผ้ากันเปื้อน ในมือก็ถือไม้พายเอาไว้ พอเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยกับแม่จู ก็ยิ้มอย่างดีใจ "ผู้มีพระคุณมาแล้ว!"