สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 620

"หยุดพูดได้แล้ว..." คุณท่านเยี่ยขัดจังหวะเยี่ยเซินแล้วก็ก้มหัวลงไม่พูดไม่จา

“ขอโทษครับ คืนนี้ผมพูดมากเกินไปแล้ว”

เยี่ยเซินตบตัวเองสามครั้ง เขารู้ว่าคำพูดของเขาเหมือนมีดแทงใจคุณท่านเยี่ย

ถ้าเป็นปกติคุณท่านเยี่ยก็คงจะโกรธไปนานแล้ว แต่วันนี้ท่านให้เขาพูดให้จบ

อันที่จริงท่านอยากจะยืมคำของเขาเพื่อเปิดแผลเป็นรอยนี้ เพื่อที่ตัวท่านเองจะได้พิจารณาตัวเองให้ดีๆจะได้รับรู้ถึงความผิดพลาดที่เคยทำในตอนนั้นและหลีกเลี่ยงการทำผิดซ้ำรอยเดิม

"ให้ฉันคิด คิดดูอีกที..." คุณท่านเยี่ยถอนหายใจ "แล้วแกมัวเหม่ออะไร ทำไมยังไม่เข็นฉันเข้าไปอีก"

"ครับ" เยี่ยเซินรีบเข็นคุณท่านเยี่ยเข้าไปในบ้าน "ท่านหิวหรือยังครับ ให้ห้องครัวทำโจ๊กให้ดีไหม"

"ไม่ต้อง" คุณท่านเยี่ยรู้สึกหดหู่ "ฉันจะกินไม่ลง"

"ก่อนที่ผมจะกลับมา แม่จูอ้วนๆนั้นยัดของใส่ถุงมาให้ พอผมเปิดดูก็เห็นว่าเป็นเปาหมูน้อยที่คุณชายน้อยกับคุณหนูน้อยชอบทานกัน ให้ห้องครัวอุ่นให้ไหมครับ"

เยี่ยเซินถามอย่างลังเล

"แม่จูเหรอ" คุณท่านเยี่ยครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง "ออ ยายของพวกเด็กๆครับ"

"จริงๆแล้วเธอเป็นคนรับใช้เก่าแก่ของตระกูลเฟิงครับ" เยี่ยเซินอธิบาย "ว่ากันว่าเธอติดตามพ่อของคุณเฟิงมาตั้งแต่ตอนที่เธอยังสาว จากนั้นดูแลคุณเฟิงกับเด็กๆทั้งสาม คุณเฟิงและลูกสามต่างก็นับเธอเป็นคนในครอบครัว พวกเด็กๆเลยเรียกเธอว่ายายครับ..."

"อืม" คุณท่านเยี่ยตอบอย่างครุ่นคิด "คนรับใช้อาวุโสที่เต็มใจดูแลพวกเขามาสามชั่วอายุ ถึงแม้ตระกูลนั้นจะตกอับก็ไม่หนีเอาตัวรอด นี่แสดงให้เห็นว่าแม่จูเป็นคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์และยังแสดงให้เห็นว่า ตระกูลเฟิงมีความรักและภักดี"

"ใช่!" เยี่ยเซินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

"แกไอ่คนไม่เอาถ่านต้องติดสินบนไอ่เด็กชั่วนั้นแน่ ถึงได้ช่วยพูดแทนมันอีกแล้ว" คุณท่านเยี่ยรู้สึกตัวได้อย่างรวดเร็วและดุด้วยความโมโห "แกมันเป็นคนรับใช้ทรยศ!"

"คุณท่านครับ ท่านต้องมีมโนธรรม ผมอยู่กับตระกูลเยี่ยมาตั้งสี่ชั่วอายุคนแล้วนะ..."

"หุบปาก!" คุณท่านเยี่ยมองเขาอย่างดุๆ จากนั้นก็พูดพลางกุมท้อง "ฉันชักจะหิวแล้ว ไปอุ่นซาลาเปามาซักสองสามอันละกัน"