สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 631

“คุณปู่ ของผมล่ะ” เยี่ยเจิ้นถิงถามแล้วแสร้งทำเป็นไม่พอใจ

"มือแกก็ยาวไม่ใช่เหรอ" คุณท่านเยี่ยจ้องมองเขาแล้วยื่นก้นเป็ดให้เขา "เอ้า รับไป!"

"นี่คือตูดเป็ด ฮ่าฮ่าฮ่า..."

เด็กทั้งสามหัวเราะพร้อมกัน

เสียงหัวเราะแห่งความสุขกระจายไปทั่วทุกซอกทุกมุมพร้อมแสงแห่งความอบอุ่นที่แพร่กระจายให้ทุกคน!

แม่จูกำลังถือจานปลาแมนดารินนึ่ง ในขณะที่ยืนอยู่ใต้ต้นหอมหมื่นลี้ เมื่อเห็นฉากนี้ เธออดไม่ได้ขอบตาแดงเรื่อ

"คุณท่าน ท่านเห็นหรือยังคะ ตอนนี้คุณหนูดูมีความสุขมาก และพรุ่งนี้เธอก็กำลังจะแต่งงานแล้วนะคะ!"

"แม่จู ทำไมเธอถึงร้องไห้ในวันที่มีความสุขเช่นนี้" แม่หรงรีบเข้ามาปลอบเธอ "ยิ้มให้เยอะๆ หน่อย ดูสิ คุณหนูเฟิงดูมีความสุขมากๆ"

"ใช่แล้ว ฉันก็มีความสุขเช่นกันที่ได้เห็นคุณหนูของเรามีความสุข" แม่จูรีบเช็ดน้ำตาของเธอและยิ้มออกมา "หลังจากผ่านความล้มเหลวมามากมาย ในที่สุดก็ได้กลับมาพบกันอย่างมีความสุข!"

“ใช่ ทุกคนร่วมปีติยินดีด้วยกัน ร่วมกันเฉลิมฉลองทั่วประเทศ ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!”

แม่หรงเดินไปพร้อมกับจานผลไม้ บนใบหน้าของเธอประดับไปด้วยรอยยิ้มที่หวานชื่น

แม่จูปรับอารมณ์ของเธอและเสิร์ฟอาหารต่อไป

แสงจันทร์ส่องสว่างชัดเจน ส่องกระทบลงบนใบหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ย ราวกับว่าเธอถูกเคลือบด้วยแสงสีเงินอีกชั้นหนึ่ง รอยยิ้มของเธออ่อนโยนราวกับสายน้ำ อ่อนโยนและอ่อนหวาน...

เยี่ยเจิ้นถิงคอยคีบอาหารให้เธอตลอด ทั้งยังคอยดูแลเธออย่างทะนุถนอม

เธอยิ้มให้เขา แล้วเขาก็อดไม่ได้ที่โน้มตัวไปจูบหน้าผากเธอ

การกระทำที่ใกล้ชิดระหว่างทั้งสองอบอวลไปด้วยกลิ่นความรัก!

ถ้าทุกอย่างจบลงแบบนี้ ก็เหมือนตอนจบในเทพนิยาย เจ้าชายกับเจ้าหญิงก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข...

น่าเสียดายที่ชีวิตจริงไม่ใช่เทพนิยาย!

หลังอาหารเย็น เด็กๆ ก็โห่ร้องกันว่าอยากไปเล่นที่สวนสนุก เยี่ยเจิ้นถิงยุยงให้คุณท่านเยี่ยไปที่นั่นกับหลานๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยที่กำลังจะตามไป จู่ๆ ก็เกิดอาการปวดอย่างรุนแรงที่หลังศีรษะ จนเธอต้องใช้มือค้ำโต๊ะโดยไม่รู้ตัว และวินาทีถัดมา เลือดสองหยดไหลลงมาเปื้อนผ้าเช็ดปากสีขาว...