สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 736

ใช่ ไม่มีใครสังเกตเห็นว่านกอินทรีนั้นสวมแหวนทองคำสีดำไว้ที่เท้าของมัน!

และแหวนวงนั้นคือแหวนแต่งงานของเฟิงเชียนเสวี่ยกับเยี่ยเจิ้นถิงในตอนนั้น...

และไม่มีทางที่ใครจะหามันเจอ

ตอนนั้นที่นกอินทรีกำลังจะโจมตีเฉินเฉิน มันก็หยุดอยู่ตรงหน้าเขาเพราะมันได้ยินเสียง นกหวีด

และเขาก็เงยมองนกอินทรีจากมุมสูง จึงทันเห็นแหวนวงนั้น...

ในเวลานั้น ดวงตาของเฉินเฉินไม่เพียงแต่หวาดกลัวเท่านั้น แต่ยังตกใจอีกด้วย!

และหลังจากเหตุการณ์นั้น ทุกคนก็ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อ จะมีก็แต่เฉินเฉินที่ติดเกี่ยวกับแหวนวงนั้น...

เขาไม่ได้ตกใจจนขวัญกระเจิงและก็ไม่ได้มีเงาอะไรตามติดเขา เขาแค่สงสัยว่าทำไมแหวนของหม่ามี๊ถึงมาอยู่ที่นกอินทรีตัวนั้น

ทำไม

นกอินทรีตัวนั้นเป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้าของภูเขาทางตอนเหนือ ตราบเท่าที่หาตัวตนของเขาพบ เขาก็สามารถติดตามเบาะแสเพื่อตามหาหม่ามี๊ได้

ดังนั้นเฉินเฉินจึงปล่อยนกพิราบหุ่นยนต์อีกตัวไป โดยหวังว่ามันจะสามารถถ่ายภาพเจ้าของ ที่อยู่กลางภูเขาได้!

แล้วนกพิราบหุ่นยนต์ก็บินสูงขึ้นและสูงขึ้น ไกลขึ้นและไกลขึ้น...

"ก๊อกก๊อก!" ในขณะนี้ จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูและเหลยอวี่ก็ถามเบาๆว่า "เฉินเฉิน อยู่ไหมจ่ะ"

เฉินเฉินรู้ว่าอีกนานกว่านกพิราบจะถึง เขาจึงไปเปิดประตูก่อน "หมอเหลย มีอะไรเหรอครับ"

"เฉินเฉิน เราคุยกันได้ไหม" เหล่ยอวี่คุกเข่าลงและมองเขาอย่างอ่อนโยน "หมอรู้ว่าเหมือนกี้หนูจะต้องตกใจแน่ แต่หนูเป็นลูกผู้ชายจึงไม่ร้องไม่งอแง..."

“ผมว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว” เฉินเฉินขัดจังหวะคำพูดของเหล่ยอวี่และพูดอย่างใจเย็นว่า “ผมยอมรับว่าตอนนั้นผมรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่สักพักก็ไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้ผมกำลังยุ่งกับเรื่องของ ตัวเองมากๆ ผมไม่ได้จะหนี คุณไม่ต้องกังวล"

“เอ่อ...” เหลยอวี่ยิ้มอย่างเฉื่อยๆ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”

"ขอบคุณ!" เฉินเฉินขอบคุณอย่างสุภาพ "มีอะไรอีกไหม"

“ไม่แล้ว” เหลยอวี่รีบส่ายหัว “งั้นหนูก็ไปทำธุระต่อเถอะจ้ะ ฉันไม่รบกวนแล้ว”

“ต้องรบกวนคุณดูแลเอ้อเป่ากับซานเป่าด้วย!”

เฉินเฉินก้มศีรษะและทำความเคารพ จากนั้นก็ปิดประตู

แล้วเหลยอวี่ทำอะไรไม่ถูก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปแนะแนวทางให้หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์ก่อน

“ค่ะ หนูจะไปหาซื่อเป่าน้อยก่อน”

เย่ว์เย่ว์กระโดดโลดเต้นลงไปที่ชั้นล่าง

ฝั่งเฉินเฉินที่อยู่ในห้องก็จ้องที่หน้าจอไม่กระพริบ นกพิราบได้บินไปทางเหนือของภูเขา แล้วและกำลังเข้าใกล้วิลล่ามากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่อยากพลาดความจริง แต่คนข้างนอกกำลังรอ เขาจึงต้องไปเปิดประตูก่อน

"เฉินเฉิน..."

“คุณปู่เจิง ตอนนี้ผมยังไม่หิว พวกคุณกินข้าวกันก่อนเลย”

เฉินเฉินมองกลับไปที่คอมพิวเตอร์และรู้สึกกังวลมาก ถ้าเขาชักช้ากว่านี้ เขาจะพลาดอีก

"เฉินเฉิน ปู่อยากคุยกับหนู..."

“ตอนนี้ผมยังใม่อยากพูด” เฉินเฉินโพล่งออกมา

คุณท่านเยี่ยอึ้งและดวงตาของเขาก็หรี่ลง

และเฉินเฉินก็รู้ตัวว่าเมื่อกี้ตัวเองไม่มีมารยาทเลยรีบขอโทษทันที "ขอโทษครับ ผมมีธุระจริงๆ คุณก็ไปทานอาหารเช้าเถอะ"