สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 738

นี่เป็นครั้งแรกที่หลงหลงได้พูดคุยเรื่องนี้กับเฉินเฉินอย่างจริงจัง ปกติแล้วเขามักจะล้อเล่น และทำเป็นไม่สนใจ

วันนี้จู่ๆ เขาก็จริงจัง ใบหน้าเล็กๆ ของเขาที่เหมือนกับของเฉินเฉินทุกประการดูมีความกล้าขึ้นมาเล็กน้อย

"ฉันไม่ได้..." เฉินเฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็อธิบาย "ฉันก็เป็นแค่คนน่าเบื่อ ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนของพวกนาย"

"ไม่ใช่ซะหน่อย" หลงหลงส่ายหัวและพูดอย่างจริงจัง "ตอนที่แม่อยู่ ถึงแม้พี่จะฉลาดและเป็น ผู้ใหญ่มากกว่าผม แต่พี่ก็ยังร่าเริง และสามารถสนิทกับคุณปู่เจิงได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพี่จะร่าเริงไม่เป็นแล้ว..."

“หม่ามี๊ไม่อยู่แล้ว พี่ก็ยิ้มไม่ออก”

เสียงของเฉินเฉินเบาลงเล็กน้อยและดวงตาของเขาก็เป็นสีแดงเช่นกัน

เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลงหลงก็ก้มหน้าลงอย่างเศร้าสร้อยและนิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "หม่ามี๊ไม่อยู่แล้ว ผมกับซานเป่าก็เศร้ามากเช่นกัน แต่เราไม่สามารถโกรธท่านเพราะเรื่องนี้ได้ เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเขาสักหน่อย"

เฉินเฉินขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร ในวันที่หม่ามี๊เกิดอุบัติเหตุ เขาเป็นคนเดียวที่เห็นหม่ามี๊เป็นครั้งสุดท้าย เห็นแม่ถูกปู่เจิงบังคับและเขาก็เกลียดตัวเองในตอนนั้นมากที่เอาแต่เชื่อคำของปู่เจิงแล้วไม่ได้ห้าม...

ถ้าเขาสามารถปกป้องหม่ามี๊ได้ทุกย่างก้าว บางทีหม่ามี๊ก็อาจจะไม่เป็นอะไร

แต่เขาไม่สามารถบอกเรื่องเหล่านี้กับหลงหลงและเย่ว์เย่ว์ได้ เขาได้แต่เก็บไว้ในใจและทนฟังอย่างเงียบๆ

ให้สองคนนั้นมีความสุขไปโดยไม่รู้อะไรเถอะ แบบนี้ถึงจะสามารถมีความสุขได้อย่างถ่องแท้

"เมื่อกี้ฉันเห็นตาของคุณปู่เจิงเป็นสีแดงและถือถ้วยชาอย่างเหม่อลอย ผมคุยกับเขา แต่เขากลับเหม่อลอย..." หลงหลงพูดต่อ "และเพื่อที่จะทำให้พี่พอใจคุณปู่เจิงก็ระวังมาก ทำไมพี่ต้องปฏิบัติต่อเขาแบบนี้”

“เมื่อกี้ฉันรีบ...”

เฉินเฉินกำลังจะอธิบาย แต่ก็เห็นว่าข้างนอกมีฝนตกค่อนข้างจะหนัก

นกพิราบหุ่นยนต์ของเขาก็ยังซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้นั้น แม้ว่าตอนนี้จะมันจะยังไม่ถูกตรวจเจอ แต่ถ้ามันเปียกปอนแบบนี้มันจะลัดวงจรไหมนะ

แม้ว่าเขาจะติดตั้งระบบกันน้ำแล้ว แค่ฝนปรอยธรรมดาคงไม่เป็นไร แต่ถ้าฝนตกหนัก ก็ลำบากแล้ว...

“มีเรื่องกังวลอะไรหรือเปล่า” หลงหลงขมวดคิ้วมองเขา

"พี่จะบอกนายทีหลัง..."

เฉินเฉินกำลังใช้คอมพิวเตอร์ เตรียมเคลื่อนย้ายนกพิราบหุ่นยนต์ไปยังที่ปลอดภัยที่สามารถหลบฝนได้

ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ

และในขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆเธอก็สังเกตเห็นแสงสีแดงจางๆ วูบวาบอยู่บนต้นไม้ ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล เธอเลยหยิบกล้องส่องทางไกลออกมาดูแล้วก็พบว่าเป็นนกพิราบ!

เธอนึกถึงนกพิราบที่ถูกยิงตายเมื่อครั้งที่แล้ว พอมองแล้วก็รู้สึกแปลกๆแล้วก็พบว่าจริงๆ แล้วมันคือนกพิราบกล

เซิ่งเทียนกรุ๊ปมุ่งเน้นเรื่องเทคโนโลยีเป็นหลักอยู่แล้ว การที่จะสร้างของเล่นแบบนี้ก็ง่ายสุดๆ

มุมปากของเหลิ่งเชียนเสวี่ยยกเยาะเย้ย เยี่ยเจิ้นถิงใช้ของกากๆแบบนี้สอดแนมเธอ ช่างไร้เดียงสาจริงๆ!

แล้วเหลิ่งเชียนเสวี่ยก็หยิบปืนขึ้นมาและกำลังจะยิงนกพิราบ แต่แล้วเธอก็คิดว่าในเมื่อเยี่ยเจิ้นถิงชอบแอบดูมากละก็ ก็แกล้งเขาสะ...

เธอจึงลดปืนลง

ฝนยังคงตกอยู่ แล้วเหลิ่งปิงก็เคาะประตูและนำชาผลไม้ที่เพิ่งต้มเสร็จร้อนๆเข้ามา "คุณเหลิ่ง ดื่มชาผลไม้เพื่อคลายความหนาวก่อน"

“ไป ให้คนมาปิดหน้าต่างให้หมด” เหลิ่งเชียนเสวี่ยสั่ง “การเดินทางวันนี้ถูกยกเลิก ฉันจะ หยุดหนึ่งวัน”

"ค่ะ"