สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 759

คนผิวดําเห็นว่าเหลิ่งเชียนเสวี่ยพาคนมีฝีมือมาด้วย จึงโบกมือทันทีเพื่อให้ทุกคนมาช่วยรับมือกับเยี่ยเจิ้นถิงพร้อมๆ กัน

แต่พวกเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของเยี่ยเจิ้นถิงได้อย่างไร ภายในไม่กี่นาที คนกลุ่มนี้ก็ถูกเยี่ยเจิ้นถิงเตะจนล้มลงกับพื้น มีคนหนึ่งยังชนฝาหน้ารถของพวกเขาแล้วล้มลงกับพื้น

เหลิ่งเชียนเสวี่ยไม่ได้คาดหวังว่าโฮสต์คนนี้จะมีทักษะที่ดีเช่นนี้ และในขณะเดียวกันก็ตกใจ เธอก็เริ่มสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเขาอีกครั้ง

พอคนผิวดําที่เป็นหัวหน้าเห็นสถานการณ์นี้ ก็รีบหยิบปืนออกมาชี้ไปที่เยี่ยเจิ้นถิง"ถ้าขยับอีก ฉันก็จะยิงแล้ว"

"อย่าทําอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า..." เหลิ่งเชียนเสวี่ยต้องการก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุด แต่ถูกเยี่ยเจิ้นถิงปกป้องไว้ข้างหลัง

"ยิงเหรอ" เขาหรี่ตาอย่างเย็นชา พลางก้าวไปทีละก้าว ค่อยๆ เข้าใกล้ชายผิวดําคนนั้น "แกลองสิ?"

"แกเป็นใคร" ชายผิวดําเหนี่ยวไกทันที

เหลิ่งเชียนเสวี่ยเบิกตากว้างด้วยความตกใจและรีบส่งสัญญาณไปยังเหลิ่งปิงทันที

"ฉันเป็นใครไม่สําคัญ..."เยี่ยเจิ้นถิงยังคงเข้าใกล้ชายผิวดําคนนั้นต่อไป ดวงตาของเขาแผ่ไอสังหารออกไป "สิ่งสําคัญก็คือแกจะทำให้ฉันขุ่นเคืองใจไม่ได้!"

"แก..." คนผิวดําโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กําลังจะยิง ทันใดนั้นก็มองตาที่โกรธจัดของเยี่ยเจิ้นถิงและจําเขาได้ทันที "เยี่ย..."

มือของเขาสั่น แววตาก็เริ่มลุกลี้ลุกลน

ในช่วงเวลาที่สําคัญนี้เยี่ยเจิ้นถิงแย่งปืนของเขาไป จ่อหัวเขา

"เยี่ย..." คนผิวดํากําลังจะบอกให้คุณชายเยี่ยไว้ชีวิต แต่สัมผัสสายตาที่เป็นคําเตือนของเยี่ยเจิ้นถิงแล้วก็เปลี่ยนคําพูดทันที "ไว้ชีวิตด้วย!"

"ไสหัวไป!"เยี่ยเจิ้นถิง เอียงหัวและส่งสัญญาณให้เขาพาทุกคนออกไป

คนผิวดํารวบรวมคนแล้วพาหนีตายไปอย่างตื่นตระหนกทันที

พวกเขาเพิ่งจากไป เหลิ่งปิงและลูกน้องก็มาถึง กลุ่มผู้หญิงรีบลงจากรถและวิ่งเข้ามาหาเหลิ่งเชียนเสวี่ย "คุณหนูเหลิ่ง คุณเป็นอะไรไหม"

"ไม่เป็นไร" เหลิ่งเชียนเสวี่ยส่ายหัวและเอื้อมมือไปหาเยี่ยเจิ้นถิง

เยี่ยเจิ้นถิงโยนปืนที่ยึดได้ให้เธอ ตบมือและจัดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงเพราะการต่อสู้

เหลิ่งเชียนเสวี่ยสังเกตปืนกระบอกนั้นอย่างละเอียดและสงสัยบางอย่าง "ปืนกระบอกนี้เป็นของประเทศอเมริกา และคนของเยี่ยเจิ้นถิงดูเหมือนจะปฏิบัติตามกฎหมายมาก ไม่ค่อยใช้ปืน หรือว่าคนเหล่านั้นไม่ใช่คนของเขา"

คุณยังถือว่าฉลาดอยู่

ไม่เสียเปล่า ตั้งใจยึดปืนให้ตรวจสอบ

"เธอลืมอะไรไปหรือป่าว"

สายตาของเยี่ยเจิ้นถิงร้อนแรงดั่งไฟ เขายื่นมือออกไปโอบเธอเข้ามาสวมกอด พลางประกบริมฝีปากอันเร่าร้อนบดขยี้ลงไปบนริมฝีปากของเธอ

ราวกับพายุโหมกระหน่ำที่ถาโถมเข้ามา ทำให้เธอซุกอยู่ในอ้อมกอดเขาประหนึ่งกำลังจมดิ่งอยู่ในภวังค์

"ว้าว--"

ในรถ เหลิ่งมั่วเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ

"พระเจ้า!"เหลิ่งปิงส่ายหัวและถอนหายใจ "นี่พัฒนาเร็วเกินไปหรือเปล่า"

"ความรักก็คือความหลงใหลและความหุนหันพลันแล่น" เหลิ่งมั่วพูดอย่างอิจฉา

"พูดเหมือนเธอเข้าใจความรักมากเลยนะ" เหลิ่งปิงหรี่ตามองเธอพลางขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ถ้าคุณเหลิ่งรู้เรื่องนี้ เกรงว่า..."

"ใช่"เหลิ่งมั่วก็เข้าใจได้ทันทีว่า "คุณเหลิ่งเคยกล่าวไว้ว่าห้ามนายหญิงตกหลุมรักกับผู้ชายที่ไม่ใช่คุณหลุยส์"