สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 26

อีกหลายวันผ่านไป.. ตอนนี้ร่างกายของอาทิตย์แข็งแรงมากแล้ว จนหมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล

ชายหนุ่มออกมาพักฟื้นที่บ้านของตัวเอง โดยห้องนั้นไม่มีข้าวของเครื่องใช้ของผู้หญิงหลงเหลืออยู่เลย..

"คุณอาทิตย์คะ คุณผู้หญิงให้มาตามลงไปทานข้าวค่ะ" เป็นเสียงของแจ๋วที่ขึ้นมาตามถึงบนห้องนอน

"บอกแม่ไปว่าไม่หิว" ชายหนุ่มร่างสูง ยืนมองผ่านช่องหน้าต่างออกไปบนท้องฟ้าซึ่งตอนนี้มีดวงดาวระยิบเต็มไปหมด แต่แปลกที่ไม่มีดวงเดือนให้เห็นเลย

ในหัวของเขาเหมือนกับลืมอะไรไปบางอย่าง แต่พยายามนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก จนมันทำให้รู้สึกปวดหัวก็เลยหยุดตัวเองไว้แค่นั้น

เช้าวันต่อมา..

"แม่ว่าลูกควรพักผ่อนต่ออีกหน่อยนะ" อรชรเห็นลูกชายในชุดพร้อมที่จะออกไปทำงาน ก็เลยคิดว่าอยากจะให้เขาพักผ่อนมากกว่านี้

"ผมดีขึ้นมากแล้วครับแม่" สิ้นคำพูดอาทิตย์ก็เดินผ่านผู้เป็นแม่ไปที่รถคันหรูแล้วขับออกไป

หญิงวัยกลางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ ลำบากใจมาก กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เหมือนลูกชายจะลืมภรรยารักไปจนสิ้น เพราะตั้งแต่เขาฟื้นมา ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว ซึ่งแสดงว่าตอนนี้วาดเดือนก็ท้องได้ 7 เดือนเข้าไปแล้ว

ไม่มีวันไหนที่อรชรจะไม่ เป็นห่วงและคิดถึงลูกสะใภ้ แต่ที่นางยังสบายใจอยู่ได้ ก็เพราะวาดเดือนอยู่ในปกครองของแม่ชี ซึ่งเป็นคุณย่าแท้ๆ ของหลานในท้อง

หนึ่งเดือนผ่านไป..

"ถ้ามันไม่ย้ายออกก็เผาไล่ที่ไปสะ"

"กูว่าให้โอกาสพวกเขาหน่อยก็ดีนะ เพราะว่าบ้านหลังนั้นมีเด็กอยู่ด้วย"

"เด็กแล้วไง เอาเด็กมาอ้างเพื่อให้คนอื่นสงสาร ไม่ต้องทำมาหากินก็ได้งั้นเหรอ"

"ก็ได้ครับคุณอาทิตย์ผมจะทำตาม" นักรบต้องได้ออกมาทำตามคำสั่ง ..ตั้งแต่เขาฟื้นมาในครั้งนี้ ก็กลับมาเป็นนายอาทิตย์คนเดิม เพิ่มเติมคือโหดร้ายกว่าเก่าอีก

วันต่อมา..

"คุณอาทิตย์คะเอกสารที่ต้องการมาแล้วค่ะ" ผู้ช่วยเลขาคนสวยเพิ่งเรียนจบ เข้ามาฝึกงาน และชอบทำตัวโดดเด่นกว่าคนอื่น ที่สำคัญสายตาชม้อยมองเจ้านายแทบจะกลืนกิน

"ขอบคุณครับ"

"คืนนี้ไอซ์ว่าง.. ไม่ทราบว่าคุณอาทิตย์..เอ่อ" มือเรียวยื่นไปแตะแล้วลากยาวตั้งแต่ปลายนิ้วของเขาขึ้นไปหาลำแขน เพื่อเป็นการยั่วยวน ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่

"ถ้าว่างเดี๋ยวผมจะโทรไปหา"

"อาทิตย์!" นักรบเข้ามาได้ยินพอดี ก็เลยปรามเพื่อนไว้ก่อนที่จะทำอะไรลงไป "คุณอาทิตย์ครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย" นักรบลืมตัวไปก็เลยเปลี่ยนใช้คำพูดใหม่

"ยังไม่ว่างคุย..แล้วงานที่สั่งไปทำถึงไหนแล้ว" พอหันไปพูดกับเพื่อน..อาทิตย์ก็เปลี่ยนอารมณ์

"กำลังอยู่ในขั้นตอน ขอร้องให้พวกเขาย้ายออก"

"ทำไมต้องขอร้องด้วยวะ นั้นมันที่ของกู!!" อาทิตย์เริ่มใช้อารมณ์พูดกับเพื่อน

"ผมขอคุยกับคุณอาทิตย์ เป็นการส่วนตัว เชิญคุณไอซ์ออกไปก่อน" มีหลายเรื่องที่นักรบอยากจะคุยกับอาทิตย์ เขาหันไปบอกให้ไอซ์ออกไปจากห้องนี้

"ไม่ต้องไปไหน มึงนั่นแหละออกไป ถ้างานทำไม่สำเร็จก็อย่ามาให้กูเห็นหน้า!" แฟ้มในมือถูกขว้างลงที่พื้นกระจัดกระจายทันทีที่พูดจบ

พอขว้างแฟ้มไปแล้วมือหนาก็คว้าเอาผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เข้ามานั่งลงที่ตัก

"ว้าย.." ไอซ์ตกใจ แต่พอตั้งสติได้มือเรียวก็โอบไหล่กว้างไว้

"ท่านเป็นอะไรมากไหมคะ" นางถามไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

"มาก" แม่ชีตอบออกไปเท่าที่เห็นอาการ และพระท่านก็ไม่ยอมไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล

"แม่ชีครับ หลวงพ่ออยากจะคุยกับคุณป้าคนนี้ครับ" เพียงไม่นานเด็กวัดก็วิ่งออกมา

ทุกคนมองหน้ากัน ท่านคงรู้แล้วว่านางมาเยือนวัดแห่งนี้ อรชรก็เลยรีบเข้าไปหา

"อะไรนะคะหลวงพ่อ" พอได้ยินความจากหลวงพ่อแล้ว อรชรถึงกับตกใจ ..ถึงว่าทำไมลูกชายของนางไม่ถามหาภรรยาเลย "มันเป็นแบบนี้เองเหรอคะ"

"อาตมาคงจะอยู่ช่วยพวกโยมได้อีกไม่นาน"

"หลวงพ่ออย่าพูดแบบนั้นสิเจ้าคะ" แม่ชีรีบห้ามปรามไว้ เพราะท่านคือผู้มีพระคุณ

"สังขารคนไม่เที่ยง อย่าเสียใจไปเลยนะ"

"ฉันจะให้คนพาหลวงพ่อไปรักษาตัวที่กรุงเทพฯนะเจ้าคะ" อรชรเสนอที่จะออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมดรวมทั้งค่ารักษา

"ถึงรักษาไป ก็อยู่ยืนยาวกว่านี้ไม่ได้ เพราะมันใกล้วาระของอาตมาแล้ว เจ้าจงจำไว้นะสีกาวาดเดือน"

วาดเดือนได้แต่ตั้งใจฟังสิ่งที่หลวงพ่อกำลังจะกล่าว

"เจ้าจงทำทุกอย่างให้ผู้เป็นสามีจำเจ้าได้เอง โดยไม่ต้องมีใครได้บอกกล่าว ถ้าไม่งั้นสิ่งที่เราทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่า"

วันนั้นที่เขาฟื้นขึ้นมาได้ ก็เพราะคำมั่นของผู้ที่เป็นภรรยา ว่าจะตัดขาด ไม่ให้เหลือเยื่อใยใดๆ ทั้งสิ้น เธอยอมให้เขาลืมความรักที่มีต่อเธอ ยอมแม้กระทั่งให้เขาลืมว่าเธอเป็นใคร