สามี(ไร้)รัก นิยาย บท 9

พอปลายปากกาของอาทิตย์สัมผัสกับกระดาษตราครุฑ หมู่เมฆมากมายที่ก่อตัวกัน ก็เกิดมีเสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่า ฝนตกลงมาอย่างหนัก ทั้งๆ ที่ไม่มีพยากรณ์อากาศเรื่องนี้เลย

วาดเดือนได้แต่มองหน้ากับอรชร มันต้องเกี่ยวกับคำทำนายของพ่อหมอแน่ หญิงสาวก็เลยรีบเซ็นต์ชื่อของตัวเองตามลงไป

เวลาผ่านไป.. ฝนตกอยู่แบบนั้นเพียงไม่นานก็คลายตัวออก จนทุกอย่างเป็นปกติเหมือนกับไม่เคยเกิดเรื่องพวกนั้นขึ้น

มีการเลี้ยงพระเพื่อเป็นสิริมงคลในงานวันนี้ด้วย

..มึงกำลังทำอะไรอยู่ไอ้อาทิตย์ ชายหนุ่มได้แต่ถามตัวเอง จะขำก็ขำไม่ออก ทั้งๆ ที่เขาก็ปฏิเสธแม่ได้ แต่ทำไมเขาถึงยอมง่ายดายแบบนี้

บ่ายแก่ๆ ของวันเดียวกัน.. พิธีทุกอย่างได้เสร็จสิ้นลง และตอนนี้อาทิตย์ก็ออกจากบ้านไปกับนักรบแล้ว

"มึงว่ากูบ้าหรือเปล่าวะ"

"บ้าเรื่องอะไร"

"ก็เรื่องแต่งงานนี่แหละ"

"เธอก็สวยน่ารักดีออก" นักรบหวนคิดไปถึงตอนที่เขานั่งทานข้าวกับเธอในห้องครัว แล้วใบหน้านั้นก็ยกยิ้มขึ้นมาบางๆ

"มึงชอบแม่นางคนนั้นเหรอ" อาทิตย์ถามขึ้นทันทีที่เห็นอาการของเพื่อน เพราะทั้งสองสนิทกันมากจนดูออก

"มึงจะบ้าเหรอนั่นเมียมึงนะ" เวลาที่ไม่มีใครอยู่ด้วย ทั้งสองก็จะพูดกันแบบนี้เหมือนสมัยที่เรียนมาด้วยกัน

"แม่กูก็บ้าไปชั่วครั้งชั่วครู่เท่านั้นแหละ เดี๋ยวก็หายบ้าแล้ว" เพราะเขาไม่คิดจะจริงจังกับเธออยู่แล้ว เพียงแค่กลัวหุ้นจะดิ่งลงมามากกว่านี้ ก็เลยต้องได้เดินตามน้ำไปก่อน

"มึงพูดแบบนี้ก็สงสารผู้หญิงนะเว้ย"

"ถ้ามึงสงสารมึงก็รอ..ไม่นานหรอก"

ได้ยินแต่เสียงพ่นลมหายใจของนักรบออกมา ถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงจะสงสารเธอมาก เพราะดูจากแววตาแล้วผู้หญิงคนนี้คงอมทุกข์ไว้เยอะ

{"ว่าไง"} อาทิตย์พูดขึ้นทันทีที่รู้ว่าปลายสายเป็นใครที่โทรมา {"รอให้หายชื้นก่อนมึงค่อยจัดการ"} ที่จริงวันนี้เป็นวันที่เขาสั่งเผาบ้านหมอโชติ แต่ตอนกลางวันเกิดฝนตก อากาศก็เลยไม่เหมาะที่จะทำการใหญ่