สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 4

บทที่4 โจวฉือเซินไม่ชอบภรรยาของเขา

แต่เดิมคนในตระกูลโจวก็ไม่ชอบหร่วนซิงหว่าน หลังจากเรื่องที่แกล้งท้องเปิดโปง ก็ยิ่งรังเกียจ

ท่าทางที่มีต่อหร่วนซิงหว่านก็เฉยชามาโดยตลอด

มิน่าครั้งนี้โจวฉือเซินโมโหขนาดนั้น ที่แท้เพราะเธอไปเหยียบแผ่นเหล็กเข้า

……

หร่วนซิงหว่านกลับไปก็รออีกหลายวัน ยังคงไม่ได้รับข่าวคราวจากทางด้านโจวฉือเซิน

การเจอกันที่มู่สื้อในวันนั้นทำให้เธอมีเหตุผลเต็มที่ที่จะสงสัยว่า ที่โจวฉือเซินรั้งไว้ไม่ยอมหย่าขนาดนี้ ก็เพื่อขยะแขยงเธออย่างเต็มที่ ให้เธอไปไหนก็สวมหมวกที่มีสีสันสดใสแล้วยังเรืองแสงได้

ทำแบบนี้เพื่อเอาคืนกับเรื่องที่เธอทำกับเขาไว้ก่อนหน้านี้

โจวฉือเซินรั้งไว้ด้วยความอดทน แต่หร่วนซิงหว่านไม่สามารถถ่วงเขาไว้ต่อไปได้ ก่อนหน้านี้เธอคิดไว้ว่าหลังจากดำเนินการหย่าเรียบร้อยแล้ว ค่อยทำแผนที่วางไว้ในอนาคต

แต่เธอยังต้องใช้ชีวิตต่อไป ไม่อยากนั่งนิ่งๆแบบนี้อีกต่อไปแล้ว

เพ้ยซานซานหลังจากได้ยินว่าเธอจะหางานทำ มันฝรั่งทอดในมือก็ไม่กินแล้ว มีสติขึ้นมาทันที “เธอมาที่นิตยสารของเราสิ นิตยสารของเราช่วงนี้วางแผนเซ็นสัญญากับนักออกแบบพอดี ทำแบรนด์ของตัวเอง”

หร่วนซิงหว่านได้ฟังก็ขมวดคิ้ว “ฉัน......ได้เหรอ ฉันไม่ได้ออกไปสร้างผลงานมาสามปีแล้ว”

“ทูนหัว เธอได้สิ ถึงยังไงก็ลองดู ไม่เสียหายอะไร”

หร่วนซิงหว่านคิดอยู่ว่าก็มีเหตุผล จึงพยักหน้า “โอเค”

เพ้ยซานซานเป็นนักเคลื่อนไหวที่บอกว่าทำก็จะทำ วันถัดมาก็นำผลงานเมื่อสามปีก่อนของหร่วนซิงหว่านไปที่สำนักงานของบรรณาธิการ

หลินซือดูเสร็จ สายตาก็ตกอยู่ที่นามปากกาของผลงาน สักพักใหญ่ถึงพูดขึ้น Ruanคือเพื่อนของเธอ?”

“ใช่ เธอสุดยอดมากจริงๆ ผลงานก็กระตือรือร้นมาก เซ็นสัญญากับเธอแล้วพวกเราไม่ลำบากแน่นอน”

หลินซือรู้แน่นอนว่าเธอสุดยอดแค่ไหน Ruanเปรียบเสมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันในงานออกแบบเครื่องประดับ เพียงแต่หลังจากที่มันผลิบาน ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

มีคนบอกว่าหลังจากที่เธอได้รับรางวัลแรงบันดาลใจก็หมดลง ไม่สามารถสร้างสรรค์ผลงานได้อีกต่อไป

และมีคนบอกว่ามีเศรษฐีมาถูกใจเธอ แต่งเข้าตระกูลที่ร่ำรวยมีลูกไปแล้ว

สรุปคือ ข่าวลือทุกรูปแบบล้วนมีหมด

แต่ไม่มีใครคาดคิด ล่วงเลยไปสามปี ในตอนที่ทุกคนต่างลืมเลือนเธอ เธอก็กลับมาแล้ว

หลินซือพูด “เย็นนี้หล่อนมีเวลาไหม กินข้าวด้วยกันสักมื้อเถอะ”

เพ้ยซานซานรู้ว่าความหมายที่เขาถามแบบนี้คือเรื่องนี้ใกล้จะคงที่แล้ว พยักหน้าทันที “มีค่ะ ฉันจะบอกหล่อนเดี๋ยวนี้”

……

ตอนกินข้าว หัวหน้าบรรณาธิการของหร่วนซิงหว่านกับเพ้ยซานซานพูดคุยได้ไม่เลว แม้เธอจะแสดงออกซ้ำๆว่าสามปีมานี้เธอไม่เคยหยิบพู่กันเลย หลินซือก็แสดงออกว่าไม่เป็นไร เพียงแค่ให้เธอจัดทำภาพร่างผลงานตามรูปแบบที่กำหนดภายในสัปดาห์นี้

ถ้าทางฝั่งเจ้านายรู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไร ก็สามารถเซ็นสัญญาได้เลย

หลังกินข้าวเสร็จ ก็เป็นเวลามืดค่ำแล้ว หลินซือพูด “แถวนี้เรียกรถยาก พวกเธอผู้หญิงสองคนไม่ปลอดภัย ฉันไปส่งพวกเธอที่บ้านแล้วกัน”

“ดีเลยดีเลย งั้นฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อย” ขณะที่พูด ก็มองไปที่หร่วนซิงหว่าน “ซิงซิงเธอไปไหม?”

“ไปด้วยกันเถอะ”

เพ้ยซานซานพูด “งั้นบรรณาธิการหลินคุณรอพวกฉันสักครู่นะคะ พวกเราจะรีบกลับมา”